Φυλές του διαδικτύου: μπολισμένοι... Bean-έδες και Οrk-ισμένοι anti-vaxxers

Τα κατάφεραν τελικά και δίχασαν τον κόσμο. Από την μιά τα μπόλια, από την άλλη τα βόλια και ο πόλεμος στα social media καλά κρατεί. Όλες οι φυλές του διαδικτύου, έχουν επιδοθεί σε μία ανηλεή μάχη, επιβολής της γνώμης τους. Άλλες υπερασπιζόμενες το εμβόλιο, άλλες βάλλοντας εναντίον του κρατώντας σθεναρή αντίσταση και ο πόλεμος μαίνεται… Πολλοί οι Mr. Bean, εξίσου πάμπολλα τα Orks, δεν λείπουνε τα Smeagol, ούτε και τα hobbit από όλο το σκηνικό και οι συζητήσεις, οι καβγάδες, δίνουν και παίρνουν.

Δεν είμαι αμέτοχος σε όλο αυτό. Έχω όμως μιά αρχή: δεν θέλω να ενοχλώ κανέναν κι ακριβώς επειδή δεν το κάνω, ευελπιστώ (εις μάτην…) να μην ενοχλούμαι επίσης. Δεν είμαι υποστηρικτής της φιλοσοφίας του… “πρώτου κτυπήματος”. Δεν μου αρέσει να προκαλώ. Είμαι οπαδός της θέσης “Μην μπαίνεις στον κήπο μου, για να μην σου ξεπατώσω τον δικό σου“…

Όποιος (γενικά μιλάω) νομίζει ότι μπορεί να σχολιάσει κάτι, απέναντι στην τοποθέτηση κάποιου συμπολίτη του, οφείλει να έχει αντίστοιχα την επίγνωση, ότι η κίνησή του αυτή, (δηλαδή το να εκφέρει δημοσίως ή επί προσωπικού την γνώμη του), θα λάβει και την αντίστοιχη απάντηση.

Αν κάποιος (πάλι γενικά μιλάω) νομίζει ότι μόνο αυτός μπορεί, έχει το δικαίωμα, είναι προικισμένος, είναι ο μόνος εξουσιοδοτημένος, να λέει την γνώμη του, τότε λυπάμαι που καλούμε να του υπενθυμίσω, ότι είναι γελασμένος. Ο καλός Θεούλης, έδωσε σε όλους μας στόμα…

Από τη στιγμή λοιπόν φίλε, που ΔΕΝ σε προκάλεσε, αλλά ούτε και σε προσκάλεσε κανένας και ήρθες να αμφισβητίσεις αυτό που είπε κάποιος, αυτός ο κάποιος είναι υποχρεωμένος και ηθικά επιφορτισμένος να σου απαντήσει! Προσωπικά, έχω προ πολλού πάψει να κάνω εκπτώσεις στα λόγια μου, για να μην στεναχωρήσω τον άλλον. Η μόνη μας διαφορά (ίσως)… το γεγονός ότι ποτέ δεν ανοίγω το στόμα μου, άν αυτό που έχω να πω, δεν είναι τεκμηριωμένο μέχρι… κεραίας.
Τις περισσότερες φορές (για να μην πω «σχεδόν μονίμως») όσοι μου κάνουν την τιμή (σημειώστε: από το πουθενά…) να εμπλακούν σε μία συζήτηση μαζί μου και να με βοηθήσουν να βελτιώσω τις επιδόσεις μου στην πνευματική άρση βαρών, το κάνουν χωρίς επιχειρήματα, χωρίς στοιχεία, χωρίς αποδείξεις.
Αυτό, από μόνο του, ανάγει τον λόγο τους, σε γνώμη!

Απ’ αρχής κοροναϊού μέχρι σήμερα, έχω παρατηρήσει ότι άπαξ και εκφραστώ, ο… απρόσκλητος (πλήν πάντα καλοδεχούμενος) συνομιλητής μου έρχεται… οπλισμένος με μία γνώμη, να καταρρίψει μία τοποθέτηση, ένα γεγονός, μία πλήρως διαμορφωμένη θέση που θα βασίζεται πάντα στα επιχειρήματα που έχω στη διάθεσή μου, για να την στηρίξω. Μιά γνώμη, που ακριβώς επειδή θα έρχεται ΠΑΝΤΑ (στην περίπτωση τη δική μου τουλάχιστον) αντιμέτωπη με μία ΘΕΣΗ, δεν έχει καμία τύχη. Νομοτελειακό αυτό και είναι ν’ απορεί κανείς, πώς κάποιοι εθελοτυφλούν και ξεχνάνε τα αυτονόητα…

Γι’ αυτό καλό είναι, πρίν ξεκινήσετε –απρόσκλητοι- να μπείτε στη διαδικασία επιβολής της γνώμης σας (και όχι διαλόγου με κάποιον), να αναρωτηθείτε: “facts or theory?” είναι αυτά που έχετε στη διάθεσή σας, απέναντι στον συνομιλητή σας…

Άν πρόκειται για το δεύτερο, τότε καλά θα κάνετε να υπενθυμίσετε στον εαυτό σας, ότι η υποκειμενικότητα της γνώμης σας, δεν την κάνει, καλύτερη από την αντίστοιχη του συνομιλητή σας…

Σε διαφορετική περίπτωση, όταν μπαίνετε σε έναν διάλογο, με την αλλαζονική πεποίθηση ότι η άποψή σας, είναι η σωστή εξ’ ου και μπορείτε να την επιβάλετε στον άλλον, τότε στα μάτια του συνομιλητήτ σας, θα είστε πάντα ο Mr. Bean που προσπαθεί με ένα κλειδί από κονσερβοκούτι Zwan, να ανοίξει χρηματοκιβώτιο Ελβετικής τράπεζας… Το κακό, δεν είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να το ανοίξει. Όχι… Το κακό -αλλά και το γελοίο συνάμα της υπόθεσης- είναι ότι πιστεύει ακράδαντα, ότι μπορεί να το ανοίξει…