Γερμανοί, η πιο αδιάφορη version τους

Ίσως χρειάζεται να γυρίσουμε αρκετά χρόνια ή δεκαετίες πίσω, προκειμένου να βρούμε μία άοσμη και τόσο άδεια ομάδα από πλευράς Γερμανών σε τουρνουά Εθνικών. Αυτή την άποψη μας διαμόρφωσε ο δίκαιος αποκλεισμός των Πάντσερ από την πιο συνειδητοποιημένη αγωνιστικά Αγγλία. Η παρέα του Λεβ δικαίωσε τους περισσότερους περί μίας ανώφελης παρουσίας της στο Euro, η οποία θα αρκούνταν τελικά σε μία τυπική συμμετοχή μέχρι να αναλάβει επίσημα ο νέος καθοδηγητής τους, ο Φλικ.

Βλέποντας κανείς βέβαια, τη σύνθεση της Γερμανίας δεν μπορεί εύκολα να την ξεγράψει. Ίσα ίσα που αναρωτιέται γιατί το τωρινό σύνολο δεν διεκδίκησε μία πιο ανταγωνιστική εικόνα μέσα από τα αγωνιστικά του πεπραγμένα. Παίκτες υπήρχαν, τουλάχιστον αυτοί που πρωταγωνίστησαν στους δύο τελευταίους τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Η παρουσία των Χάβερτς – Βέρνερ, οι πρωταθλητές κόσμου σε επίπεδο συλλόγων, Γκνάμπρι, Γκορέτσκα, Κίμιχ, αλλά και πολύτιμες μονάδες, όπως οι Σανέ, Γκουντογκάν και φυσικά, Κρος. Εάν το σκεφτούμε διαφορετικά, με παρόμοιο ταλέντο ομάδας η Γερμανία έφερνε γενικά διακρίσεις, δίχως να υπολογίζει ποτέ σε κορυφαίους του κόσμου ή σε «μεσσίες» του αθλήματος.

Το στοιχείο που έλειπε από τους φετινούς Γερμανούς ήταν η σπίθα, η έντονη θέληση να διεκδικήσουν το τρόπαιο, μα κυρίως η θελκτική τους εικόνα που πάντα φρόντιζαν να φανερώνουν στο γήπεδο. Για αυτό λοιπόν, την αποκαλέσαμε παραδομένη ήδη πριν εισέλθει στους αγωνιστικούς χώρους. Η ομάδα που διέπρεπε στο Μουντιάλ του 14′ έχει πλέον βαλτώσει και απλά περιμένει την αποχώρηση και των τελευταίων εναπομεινάντων πρωταγωνιστών αυτής της περασμένης δεκαετίας.

Η αλλαγή του Βέρνερ, αλλά και η αδικαιολόγητη επιμονή του Λεβ στη παραμονή του Μίλερ ως βασικός, αποδείκνυε την ελλιπή προσπάθεια να διαχειριστεί το ρόστερ έστω και την ύστατη στιγμή. Τουλάχιστον ο Βέρνερ αντιμετώπιζε τους Άγγλους αμυντικούς. Τους ανάγκαζε σε σπριντ και εγκατάλειψη των χώρων τους. Από την άλλη, ο Μίλερ ήταν αυτός που για αδιευκρίνιστο λόγο ανέλαβε αργότερα την κορυφή της επίθεσης. Να σημειωθεί μάλιστα πως ούτε ως σκέψη δεν πέρασε να τοποθετηθεί εκεί ο μοναδικός διασωθείς Χάβερτς. Αξιοσημείωτο υπήρξε κιόλας το ξελάσπωμα των Ελλήνων speakers για τον ανύπαρκτο Μίλερ που δεν είχε όριο, καθώς χθες αποχωρίστηκε – σύμφωνα με αυτούς – τον τίτλο του… επιθετικού, όταν μάλιστα στο Μουντιάλ είχε ρημάξει κάθε αντίπαλη εστία. Τελικά τί είναι ο Μίλερ, μεσοεπιθετικός, μήπως εξτρέμ; Να είμαστε λίγο σοβαροί… Επιθετικός (περιφερειακός) ας πούμε εμείς σε στυλ παίκτη, με ελάχιστη ποιότητα και τεχνική και μία στοιχειώδη απλή επαφή με τα δίχτυα στα χρονικά της καριέρας του. Αυτά…

Απέναντι τους είχαν ως αντίπαλο την Αγγλία του Σάουθγκειτ, η οποία πορεύεται με τρία μπακ και την συνήθη τακτική που κυκλοφορεί πιο πολύ στις ομάδες με υψηλές απαιτήσεις. Ο Άγγλος προπονητής στοχεύει κι εκείνος με τη σειρά του, σε ένα τουρνουά που θα έχει τις λιγότερες απώλειες, όντας προσηλωμένος κυρίως στον ανασταλτικό τομέα και δευτερευόντως, στην επίθεση. Παρότι παίκτες αξίας εντοπίζει κανείς στις μπροστινές θέσεις, από άποψη πλάνου ο Σάουθγκειτ παραμένει αμετανόητος για τυχόν αλλαγές. Η εικόνα της Αγγλίας θυμίζει αυτή της Γαλλίας γενικά ή ακόμη και της Πορτογαλίας που ευτύχησε στο προηγούμενο Euro.

Η Αγγλία λοιπόν, που έχει την τάση αυτή και ο λαός της να ονειρεύεται εύκολα, θα βρει ίσως στο διάβα της δύο ομάδες που αντιπροσωπεύουν μία διαφορετική επί της παρούσης φιλοσοφία, την Ισπανία και Ιταλία. Και στο σημείο που έχουμε φθάσει, μένει να δούμε ποιος θα επικρατήσει εντέλει: η συντηρητική ματιά του Σάουθγκειτ που βαδίζει προσεκτικά, ή μήπως οι άλλες δύο δυνάμεις που συνεχίζουν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο όμορφο επιθετικό ποδόσφαιρο, αλλά και στο αφελές αντίστοιχα όσον αφορά την αμυντική τους (ανησυχητική) απόδοση. Μη ξεχνάμε πως παραμονεύουν και Εθνικές που ίσως δικαιώσουν τον όρο έκπληξη ως την τελική στροφή.