Γιατί δεν πετυχαίνει το 4-4-2, ενώ φαντάζει ιδανικό;

Οποιοσδήποτε κι αν βρισκόταν στο πάγκο του Ολυμπιακού, θα είχε ως επικρατέστερη ιδέα στο μυαλό του την συνύπαρξη Τικίνιο και Ελ Αραμπί στο βασικό σχήμα ενόψει Παναθηναϊκού. Κι αυτό λοιπόν, εφαρμόσθηκε για δεύτερη φορά φέτος, όμως δίχως την επιτυχία στην πράξη που τόσο θα επιβεβαίωνε την αρχική μας σκέψη. Οι Ερυθρόλευκοι δεν ήταν ιδιαίτερα επιθετικοί και πιεστικοί απέναντι στον καλά στημένο «αιώνιο», ενώ η παρουσία δύο όπλων κοντά στην εστία του Μπρινιόλι δεν συνοδεύτηκε με κάποιον υποτιθέμενο καταιγισμό ευκαιριών, απέναντι μάλιστα σε μία πειραματική άμυνα των φιλοξενούμενων ελέω απουσιών.

Και εδώ χρειάζεται να αναρωτηθούμε, είναι τελικά ορθά αποτυπωμένο το τρικ με την οπισθοχώρηση του Ελ Αραμπί σε καθήκοντα οργανωτή, ή μήπως ζητάει πολλά ο Μαρτίνς στη παρούσα φάση από τον πεσμένο αγωνιστικά Μαροκινό; Από την άλλη, δεν προκύπτει ερωτηματικό μονάχα για τον αρχισκόρερ του Ολυμπιακού, αλλά και για την συνολικότερη δημιουργία: ποιος την αναλαμβάνει, ποιοι αποτελούν αντίστοιχα τους εκτελεστές.

Αρχικά, δεν υπάρχουν μόνο οι δύο προαναφερόμενοι ως θεωρητικά εκτελεστές στην αντίπαλη περιοχή, καθώς περίπου με τον ίδιο στόχο κινείται και ο Μασούρας στην βασική ενδεκάδα. Όπως κι ο ίδιος μας απέδειξε στη Πόλη, δεν αποτελεί τον δημιουργό εξτρέμ, αυτόν που θα μοιράσει και θα κεράσει συνεχώς πάσες ακριβείας στους δύο μπροστινούς. Αντιθέτως, θα εισέλθει κι εκείνος στο «κουτί», με όλο το βάρος να πέφτει στα δύο ακραία μπακ, αλλά και στον μοναδικό διακριθέντα στο ντέρμπι από πλευράς Ολυμπιακού, Αγκιμπού Καμαρά. Οι Ερυθρόλευκοι λοιπόν, για να υποστηρίξουν ένα στοιχειώδες 4-4-2, χρειάζονται φυσικά και την κατάλληλη δημιουργία ή έμπνευση, την οποία πιθανόν κακώς την περιμένουν από τα χαφ τους ή από τον… Αγκιμπού και μόνο.

Ο πιτσιρικάς ήταν πράγματι ο μόνος που είχε την απρόοπτη κίνηση και απελευθέρωση με την μπάλα στα πόδια. Προσπάθησε ο ίδιος να διεισδύσει, να φέρει το παιχνίδι σε απόσταση βολής, γι’ αυτό υπήρξε και ο πιο δραστήριος του αγώνα. Όμως, για να κυλήσει ομαλά ένα 4-4-2, πρέπει να υπάρχει και ένας ακόμη συμπαραστάτης, ή διαφορετικά ένας πρωταγωνιστής που θα αναλάβει το έργο της ανάπτυξης και τροφοδότησης για τους δύο προωθημένους Τικίνιο και Ελ Αραμπί. Μία λύση θα ήταν ένας νεότερος Βαλμπουενά, ένας υγιής Φορτούνης ή ίσως ένα εξτρέμ με διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά του Μασούρα ή Ονιεκούρου. Ένας παίκτης δηλαδή που θα αποφορτίσει τον Ελ Αραμπί από τον διπλό και εξουθενωτικό ρόλο που παίρνει στις πλάτες του. Διότι ο Ολυμπιακός στη διάρκεια του ντέρμπι εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο με μονάδες με εκτελεστική ικανότητα πρωτίστως, παρά με αρετές στη δημιουργία. Έτσι, το βάρος ριχνόταν στον Ελ Αραμπί, τον Μαντί Καμαρά, στον Αγκιμπού, αλλά και στα ακραία μπακ με όσο ταλέντο και προσπάθεια διαθέτουν να σταθούν αντάξιοι του πλάνου.

Ένα ακόμη μειονέκτημα σε αυτό το εγχείρημα μετατροπής του σχήματος σε 4-4-2 είναι η παντελώς απούσα συνεργασία ανάμεσα σε Ελ Αραμπί και Τικίνιο. Αν μη τι άλλο και οι δύο κατέχουν ένα άξιο πρώτο κοντρόλ και επαφή στη μπάλα, είναι ικανοί δηλαδή να συνδυαστούν τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Πράγμα όμως, που δεν το έχουμε αντικρίσει καθόλου, ούτε σε κάποια απόπειρα για να «επικοινωνήσουν» μεταξύ τους οι δύο σκόρερ του ρόστερ. Από εκεί και πέρα, η κατοχή του Ολυμπιακού εμφάνιζε σημάδια αστάθειας και επιπολαιότητας, απόρροια της πίεσης του Παναθηναϊκού αρκετά ψηλά. Ως επακόλουθο, η μπάλα δεν μεταφερόταν εύκολα στους ακραίους, οι οποίοι εκτός του Αγκιμπού μετά βίας διατηρούσαν την κατοχή υπέρ τους. Ο σκοπός των φιλοξενούμενων ήταν να αποκόψουν τον Ολυμπιακό μετά και την απουσία ενός χαφ με εύκολη πάσα στυλ Εμβιλά, και να στριμώξουν πολύ περισσότερο τους δύο Καμαρά που δεδομένα θα αναλάμβαναν ένα πρόχειρο κουβάλημα της μπάλας. Πόσο μάλλον, όταν υπήρχε ο Ελ Αραμπί ως μόνη λύση εκτός εστίας για κάτι καλό στην αριστερή πλευρά, αυτομάτως μειώνονται οι πιθανότητες να αιφνιδιαστεί ο αντίπαλος. Ούτε ο Μαροκινός διαθέτει το άμεσα απρόβλεπτο, ούτε ο ίδιος βρίσκεται στη περιοχή για να αξιοποιήσει αυτό που αποκαλούμε απρόοπτο, ως μία αστραπιαία ιδέα που θα παραβιάσει το αντίπαλο φρούριο.

Συνεπώς, ο Ολυμπιακός τη δεδομένη στιγμή εμφανίζει ένα πρόβλημα στο να θέτει δύσκολα στον αντίπαλο που υιοθετεί τον δευτερεύοντα ρόλο, αυτόν που επικεντρώνεται κυρίως στα νώτα του. Αδυνατεί λοιπόν, να βρει λύσεις, ατομικές ενέργειες για να διασπάσει τον αντίπαλο, αλλά και να απελευθερώσει τον ήδη καταπονημένο Ελ Αραμπί. Χωρίς την δοκιμή μονάδων με πιθανό το χάρισμα της δημιουργίας, δύσκολα οι Ερυθρόλευκοι θα εκμεταλλευθούν ταυτόχρονα την παρουσία των δύο επιθετικών τους στην ενδεκάδα.