Γιατί ο Σέρχιο Ράμος είναι το νόημα του ποδοσφαίρου
Πολύ μελάνι χύνεται και πολύς ντόρος γίνεται για τα πιτσιρίκια που ξαφνικά ξεπετάχτηκαν στα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης κι άρχισαν να φοράνε τις πιο βαριές φανέλες δίχως ίχνος φόβου και χωρίς καμία ντροπή. Μιλάμε για τον Βινισιους τον Βραζιλιάνο πιτσιρικά της Ρεάλ Μαδρίτης που έκλεισε τα 18, τον Ζοάο Φέλιξ της Ατλέτικο Μαδρίτης 19 ετών και των 120 εκ. από την Μπενφίκα και τώρα τελευταία τον άρτι αφιχθεντα στην ποδοσφαιρική ελίτ, τον Ανσου Φατί ετών 16 από τα τσικό της Μπάρτσα που πήρε φανέλα βασικού και δεν λέει να την αφήσει.
Όλος ο κόσμος μιλάει για παιδιά θαύματα, για τους νέους Μέσι και Ρονάλντο. Ταυτόχρονα υπάρχουν και κάποιοι δημοσιογράφοι που κάνουν λόγο για υπομονή και την αδήριτη ανάγκη να δοθεί πίστωση χρόνου στους νέους γητευτές της μπάλας για να μη χαθούν όπως πολλοί προκάτοχοί τους. Όταν το 2007 ο 17χρονος τότε καταλανοκροάτης Μπογιαν Κρκιτς ντεμπουταρισε με την πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα κι έμεινε στο ρόστερ της, όλοι περίμεναν τον νέο Μέσι. Κι αυτό γιατί ο μικρός είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ γκολ στις μικρές κατηγορίες. Ωστόσο ο Μπογιαν υπέφερε τότε γιατί το όνειρό του μετατράπηκε σε εφιάλτη. Εφτασε να του κόβεται η αναπνοή από το πολύ στρες και την πίεση που ένιωθε όταν φόραγε την φανέλα της Μπαρσα.
Κι αυτό είναι το διαφοροποιό στοιχείο σύμφωνα με την ιστορία του ποδοσφαίρου. Αυτό που κάνει ένα σκάουτερ να διακρίνει από τα 15 τους ότι είναι ο Νταβορ Σουκερ κι όχι ο Μπογιαν Κρκιτς αυτός που θα γίνει αστέρας βεληνεκούς, παγκόσμιος παίχτης. Ότι είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο κι όχι ο Κουαρεσμα που θα γράψει ιστορία στο άθλημα. Ποιό είναι αυτό το στοιχείο;
Η προσωπικότητα. Ο τσαμπουκάς.
Προσωπικότητα σημαίνει ότι είσαι 17 χρονών, ντεμπουτάρεις με την πρώτη ομάδα και με το που παίρνεις τη μπάλα να νιώθεις ότι είσαι το αφεντικό. Ότι κανείς κουμάντο. Λες στον αντίπαλο κοίτα να μαθαίνεις. Αυτό το μόνος μου και όλοι σας του Μαραντόνα στη Νάπολι. Του Ρονάλντο Ναζαριοσε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Ιντερ. Του Δομάζου στον Παναθηναϊκό. Του Φορτούνη στον Ολυμπιακό.
Τσαμπουκάς σημαίνει να είσαι 17 χρονών και να πηγαίνεις πιο δυνατά στη μπάλα από τον 30χρονο αντίπαλό σου. Αυτό που αντιπροσωπεύει στο γήπεδο ο Σέρχιο Ράμος. Που βλέπει επί 20 χρόνια τα σέντερ μπακ που τον συνοδεύουν στην άμυνα να αλλάζουν αλλά αυτός παραμένει εκεί. Ακλόνητος. Τσαμπουκάς όπως ο Ντάνι Άλβες. Ο Πάολο Μαλντινι. Ο Ντιντιέ Ντεσαμπ. Ο Τάσος Μητρόπουλος. Ο Τραϊανός Δέλλας. Ο Πάμπλο Γκαρσία.
Η προσωπικότητα και ο τσαμπουκάς δυστυχώς δεν είναι επίκτητα. Γεννιεσαι με αυτά. Για αυτό και είναι δυσεύρετα και πολύτιμα γιατί κάνουν τη διαφορά στο ποδόσφαιρο. Αυτά τα στοιχεία δεν τα έχει ο πιτσιρικάς που με το πρώτο παχυλό συμβόλαιο θα αραξει και θα αφοσιωθεί στο πλειστεισον, στα μπουζούκια και τα μοντέλα. Τέτοιος δεν είναι ο Ντεμπελέ. Ο Βεράτι. Ο Μπενζεμά. Ο Μπέιλ.
Τέτοιος είναι ο Ζοάο Φέλιξ που δε διστάζει να περνάει δύο και τρεις φορές τον ίδιο παίχτη και να τον ξεφτιλιζει με ποδιές. Κι ας ξέρει ότι στην επόμενη φάση θα τον ξαπλώσουν με το ζόρι στα χόρτα. Γιατί δεν τον νοιάζει.
Τέτοιος είναι ο 16χρονος Ανσου Φατι που λέει στον Γκριζμαν των 120 εκ. το περασμένο Σάββατο με τη Βαλένθια, “άσε μου τη μπάλα έρχομαι από πίσω” για να σκοράρει στο 2ο λεπτό του αγώνα.
Αυτό είναι και το νόημα στο ποδόσφαιρο. Η πεμπτουσία του. Γιατί με προσωπικότητα και τσαμπουκα γράφεται και η ιστορία του.