Η 25η Νοεμβρίου βρήκε το ποδόσφαιρο κατά πολύ φτωχότερο, στερώντας σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ένα πρόσωπο που αποτέλεσε πρότυπο και πηγή έμπνευσης για πολλούς επαγγελματίες ποδοσφαιριστές του σήμερα, αλλά και μπαλαδόφατσες της αλάνας. Ιδιαίτερη περσόνα που τράβηξε τα φλας της δημοσιότητας είτε με τον ανατρεπτικό τρόπο ζωής, είτε με τα όσα έπραξε μέσα στα γήπεδα.

Τη μεγαλύτερή του νίκη όμως δεν πρόλαβε να την απολαύσει. Το ποδόσφαιρο από μόνο του αποτελεί μια γιορτή. Ένα γεγονός που δίνει άλλο άρωμα και άλλο παλμό στη καθημερινότητά μας. Πρόκειται για ένα θεσμό που φέρνει πιο κοντά οπαδούς, κοινωνικές τάξεις και έθνη, παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να υφίστανται ανάμεσά τους. Το μόνο αρνητικό είναι πως το θυμόμαστε μετά από ένα δυνατό σοκ. Τί κατάφερε λοιπόν ο “Ντιεγκίτο”;

Έκανε μια χώρα – μια αγκαλιά, στην οποία χώρεσαν και οι αιώνιοι, και ορκισμένοι εχθροί. Παραμέρισαν τις όποιες διαφορές τους και έδωσαν κουράγιο ο ένας στον άλλο για τη τραγική αυτή απώλεια. Πες την αλήθεια λοιπόν, βλέποντας έναν ολόκληρο λαό να τρέχει να αποχαιρετήσει το ποδοσφαιρικό του ηγέτη, φορώντας ο καθένας τη φανέλα της ομάδας του, δάκρυσες, η φωνή σου έσπασε και θα έδινες τα πάντα να βρίσκεσαι και συ εκεί. Τέτοιες στιγμές στο χώρο του αθλητισμού, γέννησαν όλους εμάς, τους φιλάθλους και οπαδούς, και νιώσαμε τι πάει να πει ποδόσφαιρο.

Διάλεξε λοιπόν προσεκτικά τις στιγμές στις οποίες θες να συμμετέχεις στη ζωή σου και που θα μιλάς γεμάτος θαυμασμό στο μέλλον. Χτίσε από σήμερα τα θεμέλια για να ζήσεις και συ στιγμές που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να χαρίσει. Αγάπησε το σύλλογό που υποστηρίζεις, μα πιο πολύ αγάπησε το άθλημα. Εύχομαι σύντομα να ανταμώσουμε ξανά στα γήπεδα. Να γινόμαστε εχθροί για 90 λεπτά και μετά μια παρέα στα τσιπουράδικα, να πειραζόμαστε να διαφωνούμε και να απολαμβάνουμε τη γιορτή.

Καλό ταξίδι Ντιέγκο…