H μονοκαλλιέργεια του αθλητισμού και η πολυκαλλιέργεια της σαπίλας Ι ΜΑΞΙΜΟΣ
Ο γράφων είναι παθιασμένος δρομέας μεγάλων αποστάσεων, με ουκ ολίγες χιλιάδες χιλιόμετρα στα πόδια του και μετάλλια στον τοίχο του από συμμετοχές σε λαϊκούς αγώνες. Κάθε φορά που μετακομίζω σε καινούργια γειτονιά, πριν ακόμα κοιτάξω να βρω τις διαδρομές και τη ρουτίνα για τη δουλειά μου, κοιτάω να δω που είναι το κοντινότερο στάδιο με στίβο και πως θα πηγαίνω σε αυτό για τις προπονήσεις μου μέσα στην εβδομάδα. Παρένθεση: μπορεί οι περισσότεροι να έχουν συνδυάσει τους δρομείς με τον δρόμο αλλά όσοι τρέχουν ανταγωνιστικά ξέρουν ότι οι περισσότερες προπονήσεις μας είναι διαλλειματικές και απαιτούν στίβο.
Προ εβδομάδας μετακόμισα στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Κερατσίνι, για επαγγελματικούς λόγους. Προς έκπληξή μου σύντομα διαπίστωσα την τραγική έλλειψη υποδομών για κλασσικό αθλητισμό. Ολάκερος Πειραιάς έχει μόνο έναν 400αρι στίβο (και αυτός λειψός, είναι στην ουσία 370μ. ο εξωτερικός του) και κανα δυο άλλους 200άρηδες που δεν ενδείκνυνται για καλές προπονήσεις και εγκυμονούν τραυματισμούς στα πολλά χιλιόμετρα λόγω της συνεχής στροφής των γονάτων. Το χειρότερο, ακόμα και αυτά τα μετρημένα σταδιάκια το Σαββατοκύριακο μένουν κλειστά για το κοινό, εκτός από τον 200αρι του Περάματος. Είναι δηλαδή αφιλόξενα κατά το χρόνο που ο μέσος άνθρωπος μένει ελεύθερος από το ζύγι της εργασίας και μπορεί να κάνει κάτι για αυτόν.
Ωραία, είπα, ας κοιτάξω λίγο παραέξω. Περιστέρι: στάδιο για 400αρι στίβο. Για να τον χρησιμοποιήσεις πρέπει να κάνεις εγγραφή, να αποδείξεις ότι είσαι δημότης με ΔΕΚΟ, (αν δεν εισαι ντοπιος τον π…ο) να δώσεις φωτογραφίες, υπογραφές, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Κορυδαλλό τα ίδια. Το Ελ Πάσο δε λειτουργεί για το κοινό Σαββατοκύριακα. Πιο εύκολο χόμπι τελικά τα ναρκωτικά.
Απεναντίας, αυτό που παρατήρησα είναι η πληθώρα αμιγώς ποδοσφαιρικών γηπέδων. Κάθε γειτονιά του Πειραιά έχει και από ένα, μπορεί και δύο. Μόνο για μπάλα, τίποτα άλλο. Σα να λένε στους πιτσιρικάδες θες δε θές με τι μπάλα θα ασχοληθείς. Για να μπορώ και γω ο παράγοντας, ο πρόεδρος, ο δημοσιογράφος να παίζω τη δική μου μπάλα στο παρασκήνιο και να διαιωνίζω τη σαπίλα. Σα να λέει στον ενήλικα εραστή του αθλητισμού, μόνο να κοιτάς μπορείς και να υποστηρίζεις ομάδες. Όχι να αθληθείς. Αλήθεια πως εξηγούμε την αντίφαση της τόσης επικέντρωσης στο ποδόσφαιρο με την παντελή έλλειψη προόδου στο άθλημα αυτό στην Ελλάδα; Αφού δομικά και χωροταξικά μας σπρώχνουν όλους στη μπάλα, γιατί δεν ξέρουμε μπάλα; Γιατί οι Έλληνες παίκτες είναι για τον γάιδαρο καβάλα; Απάντηση: διότι ο αθλητισμός εξυπηρετεί εξω-αθλητικά στοιχεία (ή στοιχειά).
Κάποτε ζούσα στην Ολλανδία. Καθώς έκανα μια βόλτα σε ένα από τα μεγάλα πάρκα του Άμστερνταμ, παρατήρησα ότι εντός του πάρκου υπήρχαν υποδομές για πάνω από 20 αθλήματα!! Από γηπεδάκια 5χ5 για ποδόσφαιρο, μέχρι χόκευ επι χόρτου και ένα άλλο με κάτι στεφάνια που ούτε το όνομα του δε ξέρω. Επειδή τυγχάνει να είμαι κοινωνιολόγος, έκανα μια σκέψη τότε. «Βάζω στοίχημα ότι η χώρα αυτή έχει εξαιρετικά μικρά ποσοστά παραβατικότητας» ,είπα στον εαυτό μου. Μπορεί ο συσχετισμός αυτός να μην είναι εμφανής. Όμως, αν σκεφτούμε κοινωνιολογικά, θα δούμε ότι όταν η κοινωνία ανοίγεται, και ότι διάολο πετριά και να χεις (όπως το να σ αρέσει αυτό το άθλημα με τα στεφάνια που δεν το ξέρω) την εγκοπλώνει δομικά και χωροταξικά, τότε τα υποκείμενα ενσωματώνονται σε μια διαδικασία που νοείται ως εντός της κοινωνίας, και όχι ως περιθώριο μιας κυρίαρχης, ηγεμονικής οπτικής για τη ζωή.
Μαντέψτε τι γίνεται στην Ελλάδα..
Υ.γ. με το χειμώνα να έρχεται βαρύς, με την ακρίβεια να περιορίζει τις διασκεδάσεις, τι ζητάμε ρε παιδιά. Ένα οβάλ κομμάτι γης 400 μέτρα να τρέχουμε γύρω γύρω σαν μουρλοί.
