Στο ποδόσφαιρο πάντα υπάρχει η άνοδος και η κάθοδος ενός ποδοσφαιριστή και μίας ομάδας, είναι νόμος αναπόφευκτος αυτός και δυστυχώς στην περίπτωση των ομάδων δεν μπορεί να αποφευκτεί. Απο την μεριά όμως του ποδοσφαιριστή υπάρχει η δυνατότητα να μην εκτεθεί περισσότερο, μπορεί να επιλέξει είτε να σταματήσει, είτε να προφυλαχθεί στο λίγο διάστημα που του απομένει. Ο Μέσσι είναι απο τους παίχτες που τον θεωρώ απο τους καλύτερους στον κόσμο, αυτό δεν αλλάζει, όχι γιατι το λέω εγώ, αλλά γιατί οι αριθμοί του είναι αυτοί που το καταμαρτυρούν.

Για πολλά χρόνια πολλοί τον σύγκριναν με τον Μέγιστο Ντιέγκο Μαραντόνα και αυτό ήταν ένα βάρος για τον Λιονέλ ειδικά στην παρουσία του στην Εθνική ομάδα της Αργεντινής όπου το βάρος της κατάκτησης ενός παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν αυτό που βάραινε τα πόδια του κοντού και θα τα βαραίνει έως και το παγκόσμιο του 22′ στο Κατάρ. Στην Μπαρτσελόνα ο Μέσσι ήταν καυλωμένος και έκανε παπάδες,απίστευτα πράγματα….. είχε κιόλας την συμπαράσταση παικταράδων όπως Ροναλντίνιο, Τσάβι, Ινιέστα, Μπούσκετς, Πουγιόλ, Πικέ, παικτών που μεσουράνισαν μαζί του.

Όλα τα καλά όμως κάποτε έχουν ένα τέλος και τα τελευταία 6 χρόνια η πορεία τόσο της Μπαρτσελόνα αλλά και του ίδιου έδειξαν όσο σκληρό κι’ αν ακούγεται για τους περισσότερους ότι ο Μέσσι είναι ένας παίκτης που δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Μαραντόνα, δεν μπορεί να είναι ηγέτης μιας ομάδας, τα αποτελέσματα άλλωστε καταμαρτυρούν αυτό που γράφω εδώ σαυτό το άρθρο. Η αδυναμία της Μπαρτσελόνα να διατηρήσει στις τάξεις της τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου ήταν οικονομικά αδύνατη, με τον παίκτη να αποφασίζει να φύγει απο την ομάδα ορόσημο της καριέρας του, απόφαση που με ξενίζει, ειδικά το γεγονός, να βλέπω τον Μέσσι με την φανέλα της Παρί……. δεν το μπορώ μωρέ αδερφέ μου…… δεν χωνεύεται ποδοσφαιρικά αυτό! ο κοντός ανδρώθηκε στην Καταλονία και οτιδήποτε άλλο ξενίζει όχι μόνο εμένα αλλά και χιλιάδες φίλους του ποδοσφαίρου.

Χθές το βράδυ λοιπόν έκανα ένα ποστ στο GeorgiouClub.gr, ένα ποστ το οποίο παρεξηγήθηκε πολύ απο πολλούς φίλους της σελίδας. Όταν εκφράζεις μία άποψη στο ποδόσφαιρο την διατυπώνεις ωμά για να βγάλεις την αλήθεια και όχι εμπάθεια, ειδικά για έναν παίκτη που έχει κάνει παπάδες στην πορεία του με την Μπαρτσελόνα. Η τοποθέτηση μου δεν έχει να κάνει με την αξία του παίκτη, οπως πολλοί κατάλαβαν….. αλλά με την κρίση του για την δεδομένη επιλογή της ομάδας.

Ίσως το ‘‘η τελευταία αρπαχτή” να ακούστηκε βαριά σε πολλούς, αλλά δυστυχώς είναι μία άποψη μου προσωπική την οποία δεν την αλλάζω γιατι την πιστεύω βάσει των όσων βλέπω. Θεωρώ ότι ο Μέσσι έκανε την πιο safe επιλογή που μπορούσε για να μην εκτεθεί ακόμα περισσότερο μετά και τις τελευταίες σφαλιάρες που έφαγε ειδικά στα τελευταία 2 χρόνια θητείας του στην Μπάρτσα με πιο πρόσφατη αυτή του 2-8 απο την Μπάγερν Μονάχου. Επέλεξε ίσως τον θαυμαστό κόσμο της Disney στο Παρίσι καθότι μόνο έτσι μπορώ να το δώ! και όχι ποδοσφαιρικά…. σε μία ομάδα που δεν θα έχει τα τρεξίματα της Premier League και των οπαδών που δεν θα σε κυνηγήσουν αν δεν κερδίσεις την Μπριζ ή την Λυών, ή δεν πάρεις στη τελική το κατσαρόλι του Champions League.

”Η πιο αποτυχημένη μεταγραφή” οικονομικά, όχι για την αξία του παίχτη αλλά για τον παχτωλό των χρημάτων που δόθηκαν σε έναν παίχτη που είναι στην δύση της καριέρας του, που δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει περισσότερο, αποτι προσέφερε πριν απο μία δεκαετία στην Υπερομάδα της Μπαρτσα του μεγάλου Γίόχαν Κρόιφ, του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ του οικοδομήματος της Μπάρτσα που απολάυσαμε όλοι. Η επιλογή του Μέσσι να πάει σε μία ομάδα ”αστέρων” που μεταξύ τους δύσκολα θα βρούν χημεία, ειδικά οι συγκεκριμένοι ( τα 3 Μ Μ Μ ) ….. και το λέω αυτό γιατί πολλές φορές μπάλα παίζουν και οι χαραχτήρες, οι προσωπικότητες και όχι μόνο το ταλέντο! Πολλά τα λεφτά Αλέκο για το συγκεκριμένο συμβόλαιο, με γεια του και χαρά του, αλλά με την επιλογή αυτή ο Μέσσι μου έδειξε ότι δεν θέλει στην δύση της καριέρας του να έχει ευθύνες, θέλει απλά να τις μοιράζεται και στην τελική να την περάσει ζάχαρη. Δεν είναι κακό αυτό, απλά αυθόρμητα αυτός ο ρομαντισμός που έζησα με το να βλέπω το Μέγα Σύμβολο της Εθνικής Αργεντινής αλλά και της Νάπολι, με κάνει να λέω πράγματα που είναι σκληρά στα αφτιά πολλών, που δεν έχουν ζήσει ποδοσφαιρικές παραστάσεις απο ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο απο αυτό που βλέπουμε και ζούμε τώρα.

Κλείνω με το εξής, κάθε ομάδα είναι διαφορετική και κάθε Πρόεδρος το ίδιο λόγω των επιλογών του, ο Νάσερ Αλ-Κελαϊφί είναι ένας έξυπνος και πάρα πολύ καλός CEO για οποιαδήποτε εταιρεία…. όμως στο ποδόσφαιρο δεν είναι αρκετό αυτό, πρέπει ο Πρόεδρος να επιλέγει σωστά. Στην πραγματικότητα θέλει να αντιγράψει την μεγάλη Ρεαλ Μαδρίτης του Φλορεντίνο Πέρεθ, η οποία είχε μία πλειάδα των παικταράδων απο μία άλλη εποχή που αυτά που έκαναν μέσα στο γήπεδο κανένας προπονητής δεν μπόρεσε ποτέ να τους δαμάσει πόσο μάλλον να τους πείσει να ακολουθήσουν κάποιο σύστημα…. όποιος το πιστεύει αυτό μάλλον δεν είχε καταλάβει ότι η Ρεαλ έπαιζε στον αυτόματο, γιατι οι παίκτες της απο μόνοι τους σαν χαραχτήρες και προσωπικότητες ΗΤΑΝ πιο πάνω απο κάθε προπονητή αλλά ακόμα και απο τον ίδιο Πρόεδρο της ομάδας.

Καμμία λοιπόν αντιγραφή ποτέ των ποτών δεν πέτυχε γιατί καμμία αντιγραφή ποτέ δεν ξεπερνάει ποτέ στο προτότυπο, ΝΟΜΟΣ απαράβατος αυτός, ρωτήστε και τους Κινέζους ……. Το πρότζεκτ ΠΑΡΙ δεν πρόκειται να πετύχει γιατι πολύ απλά τα 3 Μ Μ Μ είναι ο καθένας για την Πάρτι του, και δεν θα μπορέσουν να συγχρονιστούν με τις απαιτήσεις ενός προπονητή όπως ο Ποκετίνο….. πόσο μάλλον συμπαικτών τους στην ίδια ομάδα που δεν έχουν τα φρύδια να τους ζητήσουν τον λόγο. Πόσα πετροδόλλαρα έχουν πεταχθεί στην μεγάλη τρύπα που λέγεται Παρί μέχρι τώρα …. οεο ?? Πολλά, αμέτρητα , η Παρί στην τελική πιο πολύ μου φέρνει σε οίκο μόδας παρά σε ποδοσφαιρική ομάδα, δεν έχει το βάρος μιας φανέλας ή ενός συλλόγου όπως Η Ρεαλ, η Μίλαν, της Μπαγερν και της Λίβερπουλ και τις ομάδες ποτέ δεν τις έκανα ποτέ τα λεφτά, αλλά οι Τιτλοι και ο ΚΟΣΜΟΣ τους.

ΥΓ αυτό που περίμενα όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι ποδοσφαιρόφιλοι ήταν η επιλογή ενός σοβαρού πρωταθλήματος και μιας ομάδας όπου ο Μέσσι θα συνέχιζε να είναι η σημαία στον ιστό της ομάδας.-