Η αδυναμία που αποθαρρύνει τους Φούριας Ρόχας

Όσο κι αν μοχθεί η Εθνική Ισπανίας στον αγωνιστικό χώρο με ατελείωτο passing game και πίεση, η τελική ουσία της λείπει σε μεγάλο βαθμό. Όταν μιλάμε για αποτελεσματικότητα, φυσικά αναφερόμαστε στην έλλειψη του εύκολου γκολ. Από ένα σύνολο μάλιστα παικτών που είναι μεν ποιοτικοί με αναλλοίωτες αρχές στο ποδόσφαιρο, αλλά χωρίς να διαθέτουν τη δεδομένη στιγμή την τέχνη στο σκοράρισμα.

Ήδη από τα προκριματικά του Μουντιάλ η Ισπανία είχε φανερώσει δείγμα των συνολικών προσόντων της, αλλά και κατά πόσο πλησιάζει – έστω λίγο – την ένδοξη εικόνα της τη περασμένη δεκαετία. Παρότι ακόμη λογίζεται ως τρανή υπερδύναμη ανάμεσα στις Εθνικές, σίγουρα απέχει από το είδος ποδοσφαίρου που είχε κάποτε επιδείξει με την κατάκτηση όλων των τροπαίων που βρέθηκαν στο διάβα της.

Σίγουρα από άποψη στησίματος ομάδος, η Ισπανία ακολουθεί πιστά τη σχολή της, ή μάλλον ας το θέσουμε καλύτερα τη μετεξέλιξη της Ολλανδικής σχολής που προήλθε από τα πλούσιο πέρασμα του Κρόιφ και μετέπειτα του Γκουαρδιόλα στις τάξεις της Μπαρτσελόνα. Ωστόσο όσο κι αν προσπαθεί ως σύνολο με νεότερους παίκτες να επιμείνει στη φιλοσοφία της, η έλλειψη προσόντων στη δημιουργία δύσκολα μπορεί να καλυφθεί. Διότι πλέον, δεν υφίσταται η διορατικότητα του Τσάβι, οι εύστοχες πάσες-κλειδιά των Ινιέστα και Σίλβα, ούτε βέβαια τα φονικά τελειώματα των Βίγια και Τόρες αντίστοιχα.

Στις θέσεις τους, υπάρχουν μεν ικανοί παίκτες με διαπιστευτήρια στη καριέρα τους, όχι όμως σε ανάλογο βαθμό και ποιότητα. Και πως – θα αναρωτηθείτε – οποιαδήποτε ομάδα δύναται να αντικαταστήσει αυτές τις ανεπανάληπτες φυσιογνωμίες. Ακόμη κι αν θαυμάζουμε την νεανικότητα ενός Πέδρι είτε τα υπόλοιπα παιδιά που πρωταγωνιστούν στους τρεις Μεγάλους της Ισπανίας και στο εξωτερικό γενικά, μετά βίας οι Φούριας Ρόχας φθάνουν σε αισιόδοξα επίπεδα όσον αφορά τη δημιουργικότητα και την απειλή τους στην αντίπαλη εστία.

Το μόνο χαρακτηριστικό που απέμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο είναι το συνεχές passing game των Ισπανών. Αυτή η αξεπέραστη μανία να κυκλοφορούν τη μπάλα συνειδητά με αμέτρητες κοντινές πάσες, δίχως όμως πλέον το κρυφό ραβδάκι ορισμένων που παρουσίαζαν το τόπι μονομιάς στο αντίπαλο κουτί. Στο τιμόνι της ομάδας βρίσκεται ο συμπαθής Λουίς Ενρίκε, ο οποίος τείνει σε πιο direct προσέγγιση του πλάνου, αλλά χωρίς να έχει στο πλευρό του προσωπικότητες υψηλής ποιότητας κυρίως στο σκέλος της ανάπτυξης. Παράλληλα, Ο Μοράτα σαφώς και μοχθεί να υπερκαλύψει το κενό στην επίθεση, αλλά παραμένει μόνος μπροστά σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα. Δίπλα του στη προσπάθεια είναι και ο Μορένο της Βιγιαρεάλ, όμως και οι δύο δεν λαμβάνουν την απαιτούμενη τροφοδότηση από τους ακραίους χαφ. Αναφορικά έπειτα για τον άξονα, η μεσαία γραμμή συνήθως βρίσκει απέναντι της ένα δεύτερο τείχους άμυνας όντας απροσπέλαστο για τυχόν αποτελεσματικά περάσματα στους μπροστινούς.

Ίσως αυτός είναι ο λόγος που η Ισπανία δεν υπολογίζεται ιδιαίτερα ως φαβορί να κατακτήσει το Euro. Η έντονη φλυαρία με την κατοχή, που δεν μεταφράζεται σε ανάλογες φάσεις, απομακρύνει τις όποιες πιθανότητες υπήρχαν υπέρ των Ισπανών. Δεν γνωρίζουμε εάν το σύνολο του Ενρίκε από εδώ και έπειτα βρει κάποια ύστατη λύση, αλλά η μόνη πηγή δημιουργίας φαντάζει το κέντρο, το οποίο έχει μία στοιχειώδη ποιότητα και ενδεχομένως τα χαφ μπορούν να πάρουν τα ρίσκα σε δημιουργία. Όπως προείπαμε, τα φτερά αποτελούν πληγή για τους Φούριας Ρόχας, που οδηγούν κιόλας σε αυτή την αμφισβητούμενη κατάσταση στην τελική ενέργεια.

Πάντως, με δεδομένους τους αντίπαλους της στο Euro (Σουηδία, Πολωνία, Σλοβακία), η Ισπανία δεν θα αντιμετωπίσει ισχυρούς αντιπάλους, αλλά και οι λιγότερο διαφημιζόμενοι κάνουν εξίσου την ζημιά με το να θέτουν απέναντι της το ισχυρό τους όπλο, την άμυνα. Από τη μία, η ευεργετική αμυντική λειτουργία για τους Μικρούς, και από την άλλη ο μέγιστος μπελάς για την Σχολή των Ισπανών.