Η Άιντραχτ διέθετε όλα τα απαραίτητα στοιχεία που λείπουν από τον Ολυμπιακό

Ο Ολυμπιακός έχασε κατά κράτος απέναντι στους Γερμανούς, αφήνοντας έντονη πικρία για την αδυναμία του να διεκδικήσει κάτι καλύτερο έπειτα από μία τόσο εύκολη ήττα. Παράλληλα, οι Ερυθρόλευκοι δεν κατάφεραν ούτε να υπερισχύσουν τουλάχιστον σε κάποια σκόρπια διαστήματα έναντι της Άιντραχτ, έτσι ώστε με τη σειρά τους να ξεδιπλώσουν ορισμένες τους αρετές. Αντιθέτως, ό,τι προσδοκούσαμε να δούμε από το σύνολο του Μαρτίνς, τα είχε σε μεγάλο βαθμό η Άιντραχτ και με συγκεκριμένα προτερήματα επικράτησε με διαφορά: δημιουργία από τις πτέρυγες, ταχύτητα συνολικά ως ομάδα, και βεβαίως, παραγωγή κρίσιμων ευκαιριών.

Η όλη διαφορά στους επιθετικούς της κάθε ομάδας

Όλα τα προαναφερόμενα στοιχεία που ιδανικά θα θέλαμε να ισχύουν και στη περίπτωση του Ολυμπιακού, έκαναν τη διαφορά και αποδείχθηκε με τον πιο προφανή τρόπο πως λείπουν από την σύνθεση. Εξτρέμ που να έχουν κυρίως την δημιουργία ως πλεονέκτημα δεν προκύπτουν επί της παρούσης, καθώς ακραίους απέκτησαν οι Ερυθρόλευκοι – δήθεν ακριβούς -, αλλά δεν τους βλέπουμε να παίζουν. Και ασφαλώς, δεν οφείλεται στο προπονητή, διότι μετά την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο οι Ονιεκούρου και Ρόνι Λόπεζ δικαίωσαν την όλη γκρίνια και την μη εμπιστοσύνη τόσο από τον Μαρτίνς όσο και από τον κόσμο.

Στην αντίπερα όχθη, η Άιντραχτ διέθετε εξτρέμ με κυρίως πλεονέκτημα τη δημιουργία, την απειλή, και την έντονη δράση απέναντι σε κλειστή άμυνα, σε κατάσταση δηλαδή που επιχειρούσε να παραταχθεί ο χθεσινός Ολυμπιακός ανασταλτικά. Οι Κόστιτς, Μπορέ, ακόμη και ο Ασιάτης στον άξονα Καμαντά, εξέθεσαν τους αντίπαλους αμυντικούς, με μοναδικό διασωθέντα τον Σωκράτη, που νοητικά είχε αντιληφθεί σωστά τη σημαντικότητα του αγώνα. Οι Γερμανοί είχαν λοιπόν, το λεγόμενο πλάτος, καθώς αναπτύσσονταν από κάθε σημείο του γηπέδου.

Πέραν λοιπόν του Παπασταθόπουλου οι υπόλοιποι αμυντικοί ταλαιπωρήθηκαν από τους τρεις των Γερμανών, καθώς τα αντίπαλα ατού και κάθετο συνδυασμό πραγματοποιούσαν, και εν αντιθέσει με τις απελπιστικές σέντρες των Ερυθρολεύκων, αυτές εκείνων ήταν απόλυτα εύστοχες στο σημείο του πέναλτι, στη καρδιά της άμυνας. Ένας τρόπος επιτυχίας επομένως, που κόμπλαρε και τον συνεχώς διστακτικό Βάτσλικ στις περιβόητες εξόδους. Να σημειώσουμε κιόλας, πως η Άιντραχτ χρησιμοποιούσε το όπλο της τον Κόστιτς ως ακραίο με διπλό ρόλο, χαφ και μπακ. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Τουρέ στο δεξί άκρο, αποδεικνύοντας περίτρανα πως αγωνίζεται ιδανικά ένας ακραίος στις μέρες μας και τι είδους προσόντα χρειάζεται να φέρνει μαζί του.

Κέντρο εμφανώς ταλαιπωρημένο

Το κυρίαρχο όμως θέμα, που προξένησε αφόρητη πίεση στους αμυνόμενους του Ολυμπιακού, ήταν η απαράδεκτη εικόνα του κέντρου, το οποίο απαρτιζόταν με όποιο βαρύτατο κορμί υπήρχε ως επιλογή στο ρόστερ. Το έχουμε πολλάκις τονίσει και σε προηγούμενα άρθρα. Δεν νοείται ο φετινός Ολυμπιακός να στηρίζεται αποκλειστικά και αναντίρρητα στις υπηρεσίες ενός Εμβιλά ή στη συνεχή χρήση του Μπουχαλάκη παντός καιρού. Μήπως η απάντηση στο πρόβλημα εντοπίζεται στα χαρακτηριστικά ενός Αγκιμπού; Ή έστω ακόμη και στα πεπραγμένα του αντιπάλου, που ισοπέδωσαν τους μέσους των Ερυθρόλευκων. Άλλωστε, ο πιτσιρικάς Καμαρά εδώ και καιρό δείχνει τον δρόμο προς την βελτίωση. Η ομάδα χρειάζεται ενέργεια, φρέσκα πόδια και κινήσεις άμεσες που θα την αποφορτίζουν από αργοπορία και την κουραστική – δίχως λόγο και αιτία – κατοχή με παράλληλες και μόνο πάσες.

Βάλτε επιπλέον, στο νου πως παρότι βγήκαν όλοι οι αρχικοί αρνητικοί πρωταγωνιστές, οι επόμενοι που εισήλθαν στο γήπεδο κινούνταν στο ίδιο μοτίβο, παρουσιάζοντας ανησυχητική για την εποχή ανετοιμότητα και έλλειψη λογικής στη τακτική που ακολουθεί η ομάδα. Ο μόνος που ας πούμε πρόσφερε κάποιες θετικές ενέργειες ήταν ο Κούντε, ο οποίος θα μπορούσε να ήταν βασικός σε έναν εκ των δύο αργόστροφων Εμβιλά και Μπουχαλάκη. Η παρουσία του μεσοεπιθετικού Καμαντά του αντιπάλου τους τρύπησε στον άξονα, αναγκάζοντάς τους να κυνηγούν τις προωθημένες πάσες του τόσο στα φτερά, όσο και ανάμεσα στους Σισέ και Σωκράτη. Ταυτόχρονα, η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού υπέφερε στο να κλέψει την μπάλα από τα αντίπαλα πόδια, αλλά κάθε φορά που το κατόρθωνε μετά βίας προωθούσε ορθά την μπάλα στη μπροστινή γραμμή. Κι εκεί πάλι, με φουνταριστό τον δυσκίνητο Ελ Αραμπί δεν γίνεται να περιμένει κανείς κάποια γρήγορη συνεργασία, κάποιο απειλητικό σπριντ στον ανοιχτό χώρο. Το ίδιο βέβαια, σκηνικό και με τον Τικίνιο, φανερώνοντας περίτρανα πως τα προσόντα των Μασούρα και Αγκιμπού είχαν φέρει το άνετο διπλό στη Πόλη.

Το οδυνηρό της χθεσινής βραδιάς ήταν η απουσία φάσης από τον Ολυμπιακό. Στοιχείο που δεν δικαιολογείται, όσο ομολογουμένως αρνητικά κι αν κυλάει η βραδιά. Μάλιστα επιστρατεύθηκαν όλα τα διαθέσιμα όπλα για την επίθεση, σοβαρή όμως, οργανωμένη ευκαιρία δεν προέκυψε ως απάντηση σε αυτές της Άιντραχτ. Η ομάδα με την έως τώρα της εικόνα και με το χθεσινό δείγμα, περιορίζει κατά πολύ τις βλέψεις για κάτι παραπάνω.

Τα δεδομένα ίσως αλλάξουν, όμως αν επιθυμούν οι Ερυθρόλευκοι να περπατήσουν σε νέο μονοπάτι στην Ευρώπη, πρέπει να είναι ανταγωνιστικοί σε τέτοιου τύπου έδρες. Γιατί θα συναντήσουν κι άλλες. Aλίμονο, δεν είναι μονάχα η ήττα ή το θετικό αποτέλεσμα που διακυβεύεται, αλλά και το ποιόν της εμφάνισης μίας ομάδας ολοκληρώνει το προφίλ των δυνατοτήτων της. Κι ο χθεσινός Ολυμπιακός απογοήτευσε. Δίχως αντίδραση, και με τον κίνδυνο να δεχθεί δικαιολογημένο και ακόμη πιο βαρύ σκορ από τα τρία τέρματα των Γερμανών, οι οποίοι διέθεταν ό,τι αναζητάμε επίμονα από τον τωρινό Ολυμπιακό.