Η άλλη… 11η Σεπτεμβρίου: η μέρα που ο Τσάβεζ διαολόστειλε τις Η.Π.Α.
Ούγκο ο… αντάρτης
Μπορεί με αρκετές τακτικές του και κάποιες ενέργειές του, να μην συμφωνούσα. Στα μάτια των εχθρών του, φάνταζε ως ένας φαιδρός πολιτικός δευτέρας κατηγορίας ή στην καλύτερη ενός… light δικτατορίσκου, κάτι σαν ένας ορκισμένος πλην αναχρονιστικός αντι-ιμπεριαλιστής, ένας άκρατος λαϊκιστής. Δεν νομίζω ότι δεν ευσταθούσαν οι κατηγορίες που του πρόσαψαν κατά καιρούς, οι πολέμιοί του (εντός και εκτός Βενεζουέλας).
Ωστόσο, διέθετε 2 στοιχεία, τα οποία όχι μόνο του τα αναγνώριζω ως στοιχεία σπάνια για πολιτικό, αλλά και ως αξίες πέρα για πέρα διαχρονικές. Δύο στοιχεία που τον έκαναν ιδιαίτερα συμπαθή στα μάτια μου και τα οποία εξακολουθώ να τα θεωρώ σταθμό στην πολιτική μετεξέλιξη και πορεία της Αμερικανικής ηπείρου (το λιγότερο…):
Πρώτα απ’ όλα, υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια τόσο της ζωής του όσο και της πολιτικής του σταδιοδρομίας, ΒΑΘΥΤΑΤΑ ανθρώπινος. Είτε λόγω της πηγαίας ανθρωπιάς του (την οποία αντλούσε πιθανώς από την ταπεινή, φτωχή -για να το πούμε πιό απλά- καταγωγή του) είτε για λόγους πολιτικής, ήταν ένας από τους ελάχιστους ηγέτες σε παγκόσμιο επίπεδο που εστίασε τις προσπάθειές του στην βελτίωση του βιοτικού επίπεδου των φτωχών και των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων και σ’ αυτόν τον τομέα πέτυχε πολλά. Ίσως το όνειρό του να μην πρόλαβε να το ολοκληρώσει. Είδε όμως τα έργα του και τις πρωτοβουλίες του, να αποδίδουν καρπούς, γεγονός που έκανε τον απλό λαό να τον εξιδανικεύσει, να “πίνει νερό στο όνομά του”, να τον λατρέψει…
Το δεύτερο στοιχείο (και σημαντικότερο σε επίπεδο γεωγραφικής απήχησης) ήταν το γεγονός ότι κατάφερε σχεδόν ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ του, να αφυπνίσει τους υπόλοιπους ηγέτες της Ν. Αμερικής, ως προς την στάση τους και την πολιτική τους, απέναντι στις Η.Π.Α.
Οι ηπειρωτικές χώρες της Λατινικής Αμερικής αποτελούσαν (μέχρι και σχετικά πρόσφατα) στο σύνολό τους μιά απέραντη αποικία των Αμερικάνων από τα σύνορά τους με το Μεξικό μέχρι τη Γη του Πυρός. Η πτώση του Πινοτσέτ, απετέλεσε το έναυσμα για αλλαγή σελίδας. Η έλευση του Τσάβεζ, σήμανε την απαρχή όχι απλά του τερματισμού της παντοκρατορίας των Η.Π.Α. στην Ν. Αμερική (η οποία σε πολλές περιπτώσεις άγγιζε τα όρια της σχέσης σκλάβου και δυνάστη0, αλλά της οριστικής απαλλαγής των χωρών αυτών από τους δεύτερους κατά σειρά -μετά τους Ισπανούς conquistadores- κατακτητές τους.
Μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας από τον ηγέτη της Βενεζουέλας, όλες οι χώρες με εξαίρεση τις 3 μη ισπανόφωνες του Βορειοανατολικού Ατλαντικό και την Κολομβία (το τελευταίο προτεκτοράτο των Αμερικανών στην ήπειρο) διαθέτοντας για πρώτη φορά στην ιστορία τους δημοκρατικά εκλεγμένες και αχειραγώγητες -από τον εκάστοτε πλανητάρχη- κυβερνήσεις, είχαν καταφέρει να αποτινάξουν από πάνω τους τις φιλο-αμερικανικές κυβερνήσεις και δικτατορίες. Μέσα σε μιά δεκαετία, είχαν πετύχει ότι δεν είχαν μπορέσει να πετύχουν έναν ολόκληρο αιώνα: να απαλλαγούν από την στυγνή εκμετάλλευση των κεφαλαιοκρατών της Ουάσινγκτον και είχαν συνάμα στείλει εκτός της επικράτειάς τους ανεπιστρεπτί της πολυεθνικές που τους απομυζούσαν τον φυσικό τους πλούτο.
“Στο διάλο, σκατο-Γιάνκηδες!”
“Μόλις με πληροφόρησαν ότι πριν από λίγο οι Η.Π.Α. προχώρησαν στην απέλαση του πρέσβη της Βολιβίας. Λοιπόν, για να καταλάβει η Βολιβία ότι δεν είναι μόνη της, από αυτήν τη στιγμή” (κοιτάζει το ρολόι του), “ώρα 7.15 π.μ. ο πρέσβης των Γιάνκηδων στο Καράκας, έχει στη διάθεσή του 72 ώρες, για να εγκαταλείψει τη Βενεζουέλα. Αυτό ως αλληλεγγύη στη Βολιβία, στον λαό της Βολιβίας και στην κυβέρνηση της Βολιβίας.
Και καλώ άμεσα τον Καγκλάριο Νικόλας Μαδούρο, να ανακαλέσει τον δικό μας πρέσβη στις Η.Π.Α. να επιστρέψει στην πατρίδα μας, πρίν προλάβουν οι Αμερικάνοι να τον απελάσουν ως αντίποινα” (κίνηση η οποία έλαβε χώρα άμεσα, με αποτέλεσμα όντως οι Η.Π.Α. να μην προλάβουν να απελάσουν τον Βενεζολάνο πρέσβη αφού η κυβέρνηση της χώρας του πρόλαβε να τον ανακαλέσει πιάνοντας… στον ύπνο την υπερδύναμη).
Εδώ υπάρχει ένας λαός με αξιοπρέπεια!
Να πάτε στο διάλο 100 φορές!
Eδώ είμαστε όλοι παιδιά του Bolivar, του Guaicaipuro, παδιά του Tupac Amaru και είμαστε αποφασισμένοι να ζήσουμε ελεύθεροι!
Πρόκειται για μία ομιλία, η οποία σφύζει από την αγάπη του πρώτου πολίτη μιας χώρας για την πατρίδα του.
Αχ, ρε Ούγκο… Μακάρι κάποια αρχίδια, να είχαν πάρει κάτι από τ’ αρχίδια σου…
EL COMANDANTE
