Η αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού τον καθιστά πρωτοπόρο

Ο Ολυμπιακός δεν κυριάρχησε για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα στο ΟΑΚΑ έναντι της ΑΕΚ, αλλά όσες ευκαιρίες ή λάθη του αντιπάλου βρήκε, τα μετουσίωσε αντίστοιχα σε γκολ. Η Ένωση προσπάθησε να ελέγξει το παιχνίδι, να απαντήσει στη ψυχρολουσία των δύο μόλις πρώτων λεπτών από το άπιαστο σουτ του Αγκιμπού. Οι παίκτες της παλγιοκόπησαν, όμως η αμυντική διάταξη και τα πρόσωπα που την αποτελούν, την πρόδωσαν στη συνέχεια στην όλη προσπάθεια για να ανατραπεί το αρνητικό σκορ.

Ο αγώνας και η θετική έκβαση υπέρ των Ερυθρολεύκων μας έφερε στο νου το άλλοτε παιχνίδι των ίδιων στην Τουρκία, εκεί που επικράτησαν κατά κράτος απέναντι στη Φενέρμπαχτσε από πλευράς κυρίως αποτελεσματικότητας, αλλά και ανικανότητας της τελευταίας. Όσοι θυμούνται την δύσκολη έξοδο του Ολυμπιακού στη γειτονική χώρα, κρατούν τις 5 καλές ευκαιρίες που μεταφράστηκαν σε τρία γκολ, την υπομονή του ανασταλτικά και την τήρηση κατά γράμμα της τακτικής του Μαρτίνς. Αναμφίβολο ο τότε Ολυμπιακός δεν έφερε εκείνη την μνημειώδη, σπουδαία νίκη, επειδή υπήρξε εμφανώς ανώτερος στο γήπεδο, αλλά παρουσιάστηκε πιο εύστοχος στις δικές του τελικές. Η Φενέρμπαχτσε από την άλλη – με περίπου ίδιο αριθμό ευκαιριών – παρέμεινε άσφαιρη και συνάμα σπιλωμένη από την έκταση του σκορ.

Έτσι λοιπόν, παρόμοιο σκηνικό προέκυψε και στο ντέρμπι εναντίον της ΑΕΚ. Όσα λάθη – ατομικά ή μη – πρόσφερε απλόχερα η Ένωση στον Ολυμπιακό, εκείνος με κύριο εκφραστή την σπάνια κλάση του Ελ Αραμπί εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα λεγόμενα «δώρα». Κι αν το σουτ του νεαρού Καμαρά αποτελεί εξ ολοκλήρου ατομική ενέργεια για χειροκρότημα και επιβράβευση ακόμη και από τον ίδιο τον αντίπαλο, τα άλλα δύο γκολ οφείλονται μονάχα στην ανισόρροπη άμυνα της ομάδας του Γιαννίκη. Το πρώτο προσωπικό τέρμα του Μαροκινού προήλθε από σπάσιμο της αμυντικής γραμμής στο θέμα συμπεριφοράς και ελέγχου του όρου offside, ενώ το δεύτερο ξεκάθαρα από μία επιπόλαια πάσα του αμυνόμενου στην ανάγκη να γυρίσει η μπάλα για δήθεν ασφάλεια στα πόδια του Στάνκοβιτς. Άρα, για άλλη μία φορά, επαληθεύθηκε περίτρανα η φετινή διπρόσωπη ΑΕΚ: επίθεση που συνδυάζει ένα ικανοποιητικό ταλέντο παικτών συνολικά, ενώ στο χώρο του κέντρου και βέβαια, στην παθούσα άμυνα μία παντελώς έλλειψη ποδοσφαιριστών αντάξιας ποιότητας, όπως ο Τσούμπερ στο οργανωτικό κομμάτι. Διότι και οι νέες προσθήκες όσο κι αν μοιάζουν αναβάθμιση συγκρινόμενες με τις περσινές, σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζονται κατάλληλες για πρωταθλητισμό.

Κι ενώ η Ένωση έψαχνε απεγνωσμένα το γκολ ισοφάρισης, ο Ολυμπιακός αναλώθηκε ως σύνολο σε έναν διαρκή παθητικό ρόλο, όντας συνεχώς οπισθοχωρημένος αρκετά πιο πίσω από το ημικύκλιο. Ακόμη και όταν προηγείτο με δύο γκολ καθαρή διαφορά, συνέχισε στην ίδια τακτική του παρατηρητή με την κατοχή και τα ηνία του αγώνα να τα αναλαμβάνουν οι απεγνωσμένοι γηπεδούχοι. Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ εργαζόταν περισσότερο στο γήπεδο δημιουργικά, ή τουλάχιστον μοχθούσε να το πράξει δίχως όμως ιδιαίτερη επιτυχία και με μία αντίστοιχη προδοσία από την ασταθή της άμυνα. Ο Ολυμπιακός αντιθέτως, δεν μετατράπηκε σε πρωταγωνιστή του αγώνα, παρά μόνο στο σκορ 1-3 σε ένα πελαγωμένο για την ΑΕΚ πεντάλεπτο, με το δοκάρι του Μαντί Καμαρά.

Οι Ερυθρόλευκοι προφανώς και απέβλεπαν σε ένα ακόμη λάθος της ΑΕΚ για τη χαριστική βολή, αλλά αυτό το άτακτο οχύρωμα στην εστία του Βάτσλικ φανέρωσε μία ανησυχητική ξανά εικόνα, χωρίς κάποιο στοιχειώδες και γενικό σχέδιο. Ο μόνος που διατηρούσε μπάλα στην κατοχή, την αποσπούσε από τους γηπεδούχους και τους ταλαιπωρούσε στον ανοιχτό χώρο, ήταν ο Αγκιμπού Καμαρά. Δραστήριος, κινητικός, δύσκολος στο να υποπέσει σε λάθος και ακριβής συγχρόνως στις πάσες – κλειδιά στον φονιά Ελ Αραμπί. Από εκεί και πέρα, ουδείς άλλος ώθησε τον Ολυμπιακό να ανακόψει αυτή την έστω φλύαρη πίεση της ΑΕΚ, στην οποία αποκορύφωμα υπήρξαν οι εξίσου άψογες εκτελέσεις του Αραούχο ύστερα από αδράνειες μίας άλλης απαράδεκτης αμυντικής γραμμής.

Στο γενικό συμπέρασμα, και οι δύο ομάδες σκόραραν στο ντέρμπι εξαιτίας προσωπικών ολιγωριών και απροσεξίας των παικτών τους. Το λάθος στο πρώτο γκολ του Αραούχο μεταφράζεται στην απούσα φύλαξη από τον Σωκράτη, καθώς ο Αργεντινός πάτησε δυνατά στο έδαφος ανενόχλητος και υψώθηκε στον αέρα για καρφωτή κεφαλιά λίγο πριν τα φοβικά χεράκια του Βάτσλικ, που καιρό τώρα σε προηγούμενες συμμετοχές, απέφευγε το μοιραίο λάθος στις λεπτομέρειες. Επιπλέον, ενδεικτικό πως η άμυνα της ΑΕΚ διαμόρφωσε και το συνολικό σκορ του αγώνα (2-3), αφήνοντας τον πιο επικίνδυνο παίκτη του πρωταθλήματος – τον Ελ Αραμπί – να παίρνει δις το χρόνο του, λίγο πριν αποτελειώσει τον δύσμοιρο τερματοφύλακά της. Και οι δύο αντίπαλοι συνεπώς, παρουσίασαν χαμηλού επιπέδου ποδόσφαιρο, τουλάχιστον όμως με τη σωρεία λαθών και τον θετικό ρυθμό που είχε ο αγώνας, αποδείχθηκε εντέλει ενδιαφέρον σε εμάς τους απλούς θεατές του.

ΥΓ. Η δράση του Τσούμπερ σχεδόν στα ίδια μέτρα με Μάνταλο και χαμηλά στο γήπεδο τον εξανεμίζει, τον θέτει εκτός πεδίου δράσης και ανεκμετάλλευτη τη πρώτη του καλή επαφή στη μπάλα…