SLAYER κυρίες και κύριοι. Μεγάλη μπάλα για 36 και βάλε χρόνια, καταμέτρηση που ξεκινάει όχι από την χρονιά σχηματισμού (και γεννήσεως μου) το ιστορικό 1981, αλλά από τη στιγμή που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ “Show No Mercy” μέχρι σήμερα. Είδαμε τους SLAYER για τελευταία φορά στην Ψωροκώσταινα. Ήμουν εκεί σχεδόν όλες τις φορές, μικρός 2 μέρες πριν κλείσω τα 15 στη Δραπετσώνα, τότε που τους περιμέναμε σαν τρελοί, που κόσμος κοπανιόταν χωρίς μουσική, που η αναμονή έκανε να περάσουν δυό ζωές από πάνω μας, που το “South Of Heaven” έφερε ουρλιαχτά που δεν έχει φανταστεί ποτέ άνθρωπος. Η επόμενη φορά ήταν καλύτερη και μοναδική σε κλειστό χώρο μέχρι τη χθεσινή. 30 Οκτώβρη του ’98, οι SLAYER μπαίνουν στο Μύλο με το “Bitter peace”, ένας τύπος πέφτει στο κενό μπροστά μου, σπάει το χέρι του και το κόκκαλο βγαίνει από το χέρι του, ένας δίπλα φωνάζει θα πεθάνουμε και τρώει άμεσα τη φάπα από έναν άλλο που του λέει «όποιος δε μπορεί πίσω με τις αδερφές». Πήραμε πολύ κόσμο υποβασταζόμενο εκείνο το βράδυ, τα χρόνια περνούσαν και οι Άρχοντες δεν ερχόντουσαν, το βάλσαμο της Μαλακάσας το 2005 με το σετ-όνειρο που θύμιζε Clash Of The Titans Tour έφερε τις καρδιές στη θέση τους.

Δεν ήμουν στην Αθήνα το 2010, ήμουν 2 μέρες πριν στη Σόφια, δεν ήταν καλοί, δεν μπόρεσαν να πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους, το μόνο που θυμόμαστε οι περισσότεροι ήταν η φανέλα της Χιλής που ως τότε διέπρεπε στο Μουντιάλ και περήφανα φορούσε ο Αράγιας. Και το ότι βγήκαν οι METALLICA μετά και τους κάνανε σκόνη. Το 2013 δεν πήγα στην πλατεία Νερού. Παίζανε δίπλα στο σπίτι μου σχεδόν και δε μπορούσα να τους δω γιατί τα οικονομικά μου ήταν άθλια. Έχασα SLAYER. Δίπλα στο σπίτι. Έκλαψα εκείνη τη μέρα και δεν το είπα ποτέ σε κανέναν, εσύ που το διαβάζεις εδώ είσαι ο πρώτος που το μαθαίνει. Φέτος όμως πήρα την εκδίκηση μου με τον πιο γλυκό τρόπο. Δεν έκλαψα όμως περισσότερο απ’όταν χάθηκε πρόωρα και άδικα ο Jeff Hanneman. Ο συνθέτης των μεγάλων τους ύμνων, μόλις στα 49 τους. Τσατίστηκα που δεν το σχόλασαν το μαγαζί άμεσα. Έπρεπε να γίνει σαν φόρος τιμής σ’αυτόν που τους έκανε μάγκες όλους. Δεν έγινε όμως και υπήρξε συνέχεια. Ωραίος και κιμπάρης ο Gary Holt, θρασάρει σθεναρά κι αυτός από όταν προϋπήρξε το είδος, έδωσε ζωή στη μπάντα κι ας μην έγινε ποτέ Jeff στη θέση του Jeff. Και ξάφνου τρώμε την ανακοίνωση, 13/7/2019 λέει.

9 χρόνια χωρίς SLAYER ήταν πολλά. Φέτος όμως υπήρχε η ιδιαιτερότητα ότι θα ήταν για όλους μας η τελευταία φορά. Απόσυρση λέει. Υποστολή σημαίας, παύση πάντων, τετέλεσται. Και τι να κάνεις τώρα; Να πας να τα διαλύσεις όλα ή να κάτσεις να στεναχωρηθείς που στο τέλος θα ξέρεις ότι δε θα το ξαναδείς; Ήρθαν λοιπόν, τα θώπευσαν όλα, και φύγανε Α-Ρ-Χ-Ο-Ν-Τ-Ε-Σ. 92’ που άλλαξαν τη συναυλιακή πραγματικότητα όλων, 20 κομμάτια μέσα από το αβίαστο παλμαρέ τους, για πολλούς μικρότερους έγινε άμεσα η συναυλία της ζωής τους και δε θα το ξεχάσουν ποτέ μέχρι να αφήσουν το μάταιο τούτο κόσμο. Στο τέλος όμως πάγωσε ο χρόνος μ’αυτό που έγινε, μέσα σε ιαχές αλλοφρόνων και σε γενική παραδοχή του μεγαλείου τους, ο Αράγιας στέκεται αγέρωχος και απλά δεν μιλάει. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες και τραβούσε ενέργεια. Σαν δοχείο που τρέφει μία αόρατη δύναμη, ο Χιλιανός στέκεται χωρίς να λέει λέξη και ακούει κάθε σύνθημα που επινοούν οι περίπου 8.000 ηρωικά μαχόμενοι… “SLAYER, SLAYER, SLAYER” εν χορώ, φωνές κλείνουν, χέρια υψωμένα, το βαζελογήπεδο βιώνει στιγμές που η μπασκετική Πανάθα δε θα του προσφέρει ποτέ, “Tom Araya οέ οέ οε”, τον βλέπεις ότι έχει ήδη αρχίσει να «σφίγγει». Ποιος, αυτός που κάθε του κραυγή έστελνε κόσμο στον πλησιέστερο τοίχο, που σε κάθε του ανάσα πρόσταζε ορδές καταστροφής στις πιο ακραίες αντιδράσεις.

Slaytanic οπαδός δε γίνεσαι, γεννιέσαι, είσαι προορισμένος από τη μοίρα γι’αυτό, είναι παράσημο που κουβαλάς μέχρι τέλους, μαθαίνεις να ζείς πρωταθλητής μέχρι τέλους και να αισθάνεσαι επικίνδυνος σε κάθε σου βήμα. Κοιτάς τον άλλο στα μάτια και η έκφραση σου γράφει «δε μπλέκεις». Περνάει η ώρα, έχει κάτσει πάνω από 10’ και απλά παρατηρεί τον κόσμο, σηκώνει το χέρι κι ο κόσμος ξεφεύγει για τελευταία φορά… «Είναι τρελός, είναι τρελός ο Χιλιανός», κομπιάζει, το είδαμε όλοι, ποιος, αυτός που εξαφάνιζε τον ήλιο σε κάθε τσιρίδα. Παίρνει ένα χαρτάκι με τρεμάμενα χέρια, και πετάει τη μάχαιρα στο δόξα το πατρί… «Θα μου λείψε-τε», για να πιάσει την καρδιά του και να πεί «Αντίο». Ξάφνου οι 8.000 μανιακοί γίνονται φέτα του Βιτάμ, μας ισοπέδωσε, κλαίμε σχεδόν 40 –και παραπάνω- χρονών μαντράχαλοι γιατί τότε πάει η πληροφορία στον εγκέφαλο ότι δεν θα τους ξαναδούμε και ότι ήταν όντως η τελευταία φορά. Κλαίμε γιατί ο ορισμός του αγέρωχου και ψαρωτικού frontman μας κέρασε την πιο ανθρώπινη στιγμή της ζωής του. Ναι ρε μάγκα μου, δεν περιμένεις των τραγουδιστή των SLAYER να σου την παίξει έτσι την στιαπού. Να σε κάνει να χύνεις δάκρυ κορόμηλο, εσένα που τον ακολούθησες κι έσπασες πράγματα και κεφάλια για πάρτη του, εσένα που οι SLAYER ήταν η ζωή σου και που η σκηνή αυτή είναι ότι πιο έντονο βίωσες σε συναυλία στην ιστορία των πεπραγμένων της χώρας.

Οι SLAYER έγιναν αποδεκτοί απ’όλους τους μεταλλάδες και μη γιατί ποτέ δεν κορόϊδεψαν, ποτέ δεν ξέχασαν τις αξίες τους, ποτέ δεν κάνανε κωλοτούμπα στη μεγαλοσύνη τους. Nαί, φυσικά δεν είχαν την ίδια έμπνευση από το 1990 και μετά, αλλά ούτε κούρεψαν μαλλί και βάψανε νύχι όπως οι METALLICA, ούτε βγάλανε τον ίδιο δίσκο σε λούπα 100 φορές και ξέχασαν τι εστί κιθάρα όπως οι MAIDEN, ούτε πέρασαν περιόδους συναυλιακής παρακμής όπως ακόμα μεγαλύτερες μπάντες. Διάολε, κάποτε κοτζάμ BLACK SABBATH παίξανε από κάτω τους, τι να λέμε τώρα. Οι SLAYER στην καρδιά του μεταλλά ήταν όπως ο Άγιαξ του ’70, η Λίβερπουλ του ’80, η Γιουβέντους του ’90 και η Μπαρτσελόνα του ’00 για τη μέση μπαλαδόφατσα. Ολοκληρωτική μπαλάρα και γενική παραδοχή της υπεροχής τους, μόνο που εδώ ισχύει η εξής βασική εξαίρεση. Και Άγιαξ, και Λίβερπουλ, και Γιουβέντους, και Μπαρτσελόνα κι όποιον άλλο θέλετε τους ζήσαμε να μεγαλουργούν ξανά, κάνανε τέφρα και έζησαν μεγάλες στιγμές, οι παίκτες άλλαξαν, η μπαλίτσα εξελίχθηκε, αλλά το όνομα έμεινε και συνεχίζει να υπάρχει στις καρδιές των οπαδών τους. Οι SLAYER πλέον σε λίγο καιρό δεν θα είναι κι επίσημα ανάμεσα μας, σφύριξαν κι έληξαν, σήκωσαν το πιο κακαλάτο Τσάμπιονς Λιγκ στις συνειδήσεις του κόσμου και είναι αναντικατάστατοι παρότι η πιο επιδραστική ΑΚΡΑΙΑ μπάντα όλων των εποχών.

Η βραδιά τέλειωσε, τα δάκρυα στέρεψαν, κι εγώ κι εσύ και όλοι που πρέπει να κάτσουμε και να το πιστέψουμε, πρέπει σώνει και ντε να αποδεχτούμε ότι δε θα έχουμε μαζί μας μία βασική αξία της ζωής μας. Αξία που ένωσε κόσμο, που τον έβγαλε από τα ρούχα του, που πάθιασε, που σήκωσε αντιδράσεις, που μεγαλούργησε, έπεσε, ξανασηκώθηκε και τράβηξε αυλαία όταν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Τι άλλο εκτός από ΤΕΡΑΣΤΙΟ μπορεί να σε κάνει το γεγονός ότι όλοι ασχολήθηκαν μαζί σου αλλά στο τέλος κανείς δεν έβγαλε κιχ κι όσοι το κάνανε κατέληξαν με τα πόδια ανάποδα να ψάχνουν τι διαφορά έχει το έδαφος από το ταβάνι; Υπάρχουν εκεί έξω διάφοροι λόγοι για διαφωνίες, γαύρος εγώ, βαζέλα εσύ, χανούμι ο άλλος, θα πάμε για κάνα καφέ, θα κάνουμε χωρατό, θα πούμε καμιά λακαμία παραπάνω για το τι σού’χω κάνει/τι μού’χεις κάνει, θα μου πείς για διαιτησίες, θα σου δείχνω 4 και 5 δάχτυλα, θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο φωνάζοντας και τα λοιπά και στο τέλος παίζει να φύγουμε αγκαλιά. Με τους SLAYER ήμασταν όλοι ενωμένοι, πάνω από διαφωνίες, πάνω από φανέλες, πάνω από τη ζωή την ίδια, εκεί δεν είχε γαυροβαζελοχάουμα. Εκεί ήμασταν από την αρχή ως το τέλος όλοι αδέρφια και έτσι θα παραμείνουμε και μετά τη λήξη του θριάμβου, θρίαμβος που χθες μέχρι και οι μεγαλύτεροι μουντρούχοι παραδέχτηκαν άνευ αντίκρουσης.

Σας ευχαριστούμε για όλα, ποτέ δε θα καταλάβετε τι μας προσφέρατε και πόσο ωχρειούν οι λέξεις για όσα συνέβησαν ενδιάμεσα των τεσσάρων δεκαετιών που ήσασταν στη ζωή μας. Ξημέρωσε κι έχω γενέθλια, πήρα το καλύτερο δώρο της ζωής μου, δε θέλω τίποτα άλλο. 38 λέει. 38 ζωές να’χα να τις ζήσω θα έκανα το ίδιο και θα τις ζούσα στο πλευρό τους,SLAYER μέχρι τελικής πτώσεως, γιατί στα μάτια μου είναι σαν το Θρύλο μου, κι εγώ είμαι αιώνια πιστός γιατί δε γίνεται αλλιώς και κάθε νότα τους φέρνει μπροστά μου τον Ντέταρι, τον Τζόλε, τον Γκαλέτι, τον Τζιοβάνι, τον Μέλμπεργκ και φυσικά τον μέγα Αναστόπουλο. Ο Araya αντίστοιχα ήταν ο Αναστόπουλος μου για όλο το thrash metal. Με έκανε οπαδό της μεγαλύτερης ιδεάς εκεί έξω και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Κι ακόμα κι αν όπου Ντέταρι για σένα είναι ο Ζάετς ή ο Σαβέβσκι κι όπου Αναστόπουλος για σένα είναι ο Σαραβάκος ή ο Μαύρος, με νιώθεις, γιατί κι εσύ νιώθεις πρωταθλητής και μετά το χθεσινό κρατάς την 13^η Ιουλίου του σωτήριου έτους 2019 σαν μέρα που σου έδωσε αιώνες ζωής, πιο κ@υλ@ κι από τεμάχιο στις καθυστερήσεις!

Για τον Jeff εκεί ψηλά, για τον Lombardo που άξιζε να το ζήσει και δεν ήταν εκεί και πάνω απ’όλα για τα νιάτα μας και όλοι μας τη ζωή που πέρασε σαν ταινία μπρος από τα μάτια μας.