Εξ αρχής υπήρξα διστακτικός για το αν η ταπείνωση της Μπάρτσα χωρά συζήτηση για ανάλυση. Η προσέγγιση όμως με ψυχραιμία θα προσφέρει ορθότερο συμπέρασμα στο τι παρακολουθήσαμε τις προάλλες. Ο διασυρμός φέρνει στην επιφάνεια όσα ανησυχητικά σημάδια επισημάναμε κατά καιρούς. Βέβαια, για να λυγίσει κανείς στο έδαφος από το αβάσταχτο βάρος των οχτώ γκολ, χρειάζεται και μία σειρά κρίσιμων αποφάσεων που οδήγησαν στον απόλυτο εξευτελισμό.

Ο Κίκε Σετιέν επέλεξε μία αυτούσια τετράδα πανομοιότυπων χαφ, η οποία αποτελούνταν από τους Ντε Γιονγκ, Βιντάλ, Μπούσκετς και Ρομπέρτο. Οι τέσσερις θεωρητικά καλούνταν να διαφυλάξουν τον χώρο του κέντρου, να έχουν έλεγχο κυκλοφορίας και να αποτελέσουν την πρώτη στήριξη στην πολύπαθη άμυνα. Ο πρώην πλέον Αργεντινός προπονητής ανέθεσε στα δύο ακραία μπακ τόσο την αμυντική κάλυψη των πλευρών, όσο κυρίως τα συνολικά overlaps της ομάδας. Στην όλη ιδέα του πλάνου, οι Μέσι και Σουάρεζ θα συνυπήρχαν πιο κοντά στην αντίπαλη εστία, χωρίς όμως ο Αργεντινός να έχει ως καθήκον την αμυντική προσήλωση στη πτέρυγά του.

Η οδηγία λοιπόν, προκειμένου οι Σεμέδο, Άλμπα να αποκτούν μέτρα στο build up σε κάθε υποψία επίθεσης, αποτέλεσε την «αυτοκτονία» των Μπλαουγκράνα. Ορισμένες φορές, παρατηρήσαμε μία αδιανόητη παράταξη σύνθεσης σε 2-6-2! Το θεωρητικό 4-4-2 με αυτά τα δεδομένα απλά δεν εφαρμοζόταν και τα δύο σέντερ μπακ παραδόξως έμεναν αβοήθητα, ανάμεσα στην πολυπρόσωπη επίθεση της Μπάγερν και το αδιάκοπο πρέσινγκ τους μέχρι τη λήξη του αγώνα. Σαν να μην έφτανε η αγωνιστική ανυπαρξία της ομάδας, τα ασύλληπτα κενά σε ρόστερ και πλάνο, αλλά και η έλλειψη επιθετικογενών μονάδων (επιτελικό χαφ και κυρίως εξτρέμ), ήρθαν και οι αστοχίες του τεχνικού επιτελείου να επιβαρύνουν την έκβαση του σκορ.

Το πιο λυπηρό σημείο για την Μπάρτσα υπήρξε το φιλότιμο του Άλμπα. Ο αριστερός μπακ προδόθηκε από το στήσιμο της τακτικής, ωστόσο έως τα τελευταία λεπτά έτρεχε αδιάκοπα και απελπισμένα μάλιστα για τα ασυμμάζευτα της ομάδας. Σε μία τελευταία του υπερπροσπάθεια ανάμεσα σε τρεις αντιπάλους υπέκυψε στους μυϊκούς πόνους, αποτυπώνοντας περίτρανα την εικόνα ενός απαρχαιωμένου συνόλου, καταδικασμένο να αποτύχει έως ότου τελικά να «σβήσει» εντελώς.

Οι Μπλαουγκράνα σαφώς δεν είχαν τύχη απέναντι στην εξαιρετική Μπάγερν του Φλικ. Το σκορ λίγο έχει την σημασία του, καθώς και μικρότερο σε έκταση να ήταν η γενική εικόνα μαρτυρά από μόνη της τον ερασιτεχνισμό του ισπανικού συλλόγου. Θα μπορούσε κάλλιστα να φτάσει και στα δέκα ή δώδεκα τεμάχια από πλευράς Βαυαρών. Η ουσία είναι, ότι το ποδόσφαιρο σου δείχνει τα σημεία αδυναμίας σου εδώ και μία τετραετία. Τα ταπεινωτικά σκορ δεν άρχισαν μονάχα από τον αποκλεισμό στη Ρώμη, αλλά επί Λουίς Ενρίκε όταν η Παρί (4-0) και η Γιούβε (3-0) αντίστοιχα σε παρότρυναν να αναθεωρήσεις τον τρόπο που σκέφτεσαι και δρας ως σύλλογος για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον.

Το παρόν πλέον βρίσκει τους Μπλαουγκράνα παντελώς ανέτοιμους. Στο ρόστερ υπάρχουν κάποιοι νεαροί με φιλοδοξίες και προοπτικές, αλλά εισήλθαν στο rotation κυρίως έπειτα από ανεπίλυτα κενά και την κατακραυγή της κοινής γνώμης. Το ολικό lifting δεν πρόκειται να επιτευχθεί τόσο εύκολα, με μόλις τρεις εβδομάδες πριν την έναρξη της πιο δυσοίωνης χρονιάς (λόγω κορωνοϊού) για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αντιμέτωποι λοιπόν με την επικινδυνότητα της πανδημίας, οι ιθύνοντες των συλλόγων θα κινηθούν εύλογα σε λιγότερα ρίσκα και επενδύσεις από πλευράς μεταγραφών και οικονομικών ποσών. Επίσης, μην εκπλαγούμε σε (δυσάρεστες) εκπλήξεις στο καταλανικό σύλλογο, καθώς το αβέβαιο τοπίο έχει αποθαρρύνει ακόμη και τις πιο ικανές και στέρεες προσωπικότητές του.