Η νέα δεκαετία έρχεται και όλοι στον Παναθηναϊκό ευελπιστούν να αλλάξει η κατάσταση σε όλα τα επίπεδα μέσα και έξω από το club.

Στην έναρξη της δεκαετίας που φεύγει η πολυμετοχικότητα είχε συσπειρώση τον κόσμο που έσπαγε το ένα ρεκόρ διαρκείας πίσω απο το άλλο,είχε ενωμένη την θύρα 13,έφερνε παιχταράδες όπως ο Ζιλμπέρτο,ο Σισέ και ο Λέτο,η ομάδα χάριζε πάλι σπουδαίες νίκες στην Ευρώπη και στο έξωαγωνιστικό σκέλος πλέον δεν ήταν αδύναμη και κομπάρσος στα κέντρα εξουσίας.

Όπως λέει όμως και το τραγούδι ότι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο.Η διάσπαση δεν άργησε ΔΥΣΤΗΧΩΣ να έρθει για γνωστούς και διάφορους λόγους που είναι γνωστοί σε όλους μας.Το καράβι δεν είχε καλά στεγανά για να έχει αρκετούς καπετάνιους ή μάλλον η ματαιοδοξία δεν άντεχε πολλούς.Το αγαπούσαν το καράβι αλλά το πλήρωμα το ήθελαν δικό τους με πολλούς τρόπους και όταν το πλήρωμα αντέδρασε στην πρώτη φουρτούνα ο καπετάνιος αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων και πήδηξε στη θάλασσα αλλά με το σωσίβιο γύρω του.

Από εκεί που είχες τον Σισέ βρέθηκε με τον Τοτσέ και από εκεί που είχες τον Λέτο βρέθηκες με τον Νακατζίμα και τον Φάμπρι να κάνει προπόνηση βάζοντας το dvd με τους 300 για να ξυπνήσει τους παίχτες.Ξεκίνησε ο κατήφορος και δεν είχε σταματημό.

Κάπου εκεί έρχεται ο Γιάννης Αλαφούζος να βάλει πλάτη και να ξακανει το τριφύλλι μεγάλο όπως τόνιζε με πιτσιρικάδες και ξένους που θα κάνουν την διαφορά αλλά με μικρά συμβόλαια.Δίνει το τιμόνι στον Γιάννη Αναστασίου και το 2014 η ομάδα παίρνει το κύπελο με τεσσάρα απέναντι στον Παοκ του Ιβάν,κερδίζει με 0-3 μέσα στο Καραϊσκάκη τον αιώνιο αντίπαλο και όλη την σεζόν αποδίδει ένα εξαιρετικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο που φέρνει και τον κόσμο στο γήπεδο δημιουργώντας νέες ελπίδες για το μέλλον.

Η κόντρα για τα έξωαγωνιστικά θέματα απέναντι στον Ολυμπιακό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και ο μεγαλομέτοχος αποφασίζει να κάνει συμμαχία με την Αεκ και τον Παοκ για να έρθει η κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.Αυτή η συμμαχία μπορεί να χαρακτηριστεί και ως το φιλί του Ιούδα από τους άλλους δύο,που τον πέταξαν σαν στημένη λεμονόκουπα όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα.

Φέρνει τον Στραματσόνι χώνει χρήμα για ανούσιες και ακριβές μεταγραφές,αλλάζει τον προϋπολογισμό προς τα πάνω και εκεί έρχεται η ταφόπλακα σε συνδιασμό με την μη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.Λεφτά δεν υπάρχουν,παίχτες και προμηθευτές δεν πληρώνονται,η ΠΑΕ τρέχει και δεν φθάνει για να πάρει άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα και οι ενστάσεις έρχονται βροχή όπως και τα μείον στην βαθμολογία.

Εκεί κάνει το μοιραίο λάθος.Αγκαλιάζει τον εχθρό που τόσο μισούσε όλα αυτά τα χρόνια για πολιτικούς λόγους,πουλάει τους καλούς παίχτες της ομάδας για ψίχουλα όπως τον Μπέργκ,τον Ζέκα και ο κόσμος γυρίζει μια και καλή την πλάτη στην ομάδα η οποία χάνει τα τελευταία χρόνια σε ντέρμπι με την Λαμία,την Ξάνθη και την Λάρισα.Θλίψη,απογοήτευση και θυμός αλλά πάντα με περηφάνια για την ομάδα που αγαπάμε και στηρίζουμε χρόνια σε οποία κατάσταση και εάν βρίσκεται.

Όμως κάπου φταίμε και εμείς αδέρφια.Γυρίσαμε την πλάτη στην ομάδα αρκετές φορές.Η διοίκηση φταίει όχι οι ποδοσφαιριστές που τόσο μπορούν,τόσο παίζουν ή καλύτερα παίζουν οι φανέλες μόνες τους.Δεν μπορεί να είμαστε 1000 άτομα πλέον στα παιχνίδια.Δεν μπορεί η μοναδική λύση του Paoalive να έχει μείνει στάσιμη και να μην έχουν μαζευτεί τα απαραίτητα χρήματα για την σωτηρία του συλλόγου.

Τα έχουμε ξαναπεί όλο αυτό το καιρό,με όλα τα στραβά και ανάποδα που έχει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ο οποίος αδικεί τον ευατό του μόνος του,είναι ο μοναδικός που βάζει λεφτά στην ομάδα,αγαπάει το σύλλογο και μπορεί να συσπειρώση τον κόσμο του Παναθηναϊκου.Ήδη αυτό φάνηκε από την ημέρα που ανέλαβε τον ερασιτέχνη και έφερε όλα τα τμήματα σε νέες επιτυχίες.Είναι η τελευταία μας ευκαιρία και πρέπει να πράξουμε ανάλογα για να σωθεί το τριφύλλι που αγαπάμε.Είμαστε πάρα πολλοί για να φαινόμαστε τόσοι λίγοι.

Η δεκαετία που φεύγει ας είναι οδηγός για τα λάθη που έγιναν ώστε να μην επαναληφθούν από εδώ και στο εξής..