Η επιβίωση του Ερντογάν περνάει απ' τα νησιά μας |EL COMANDANTE

Μιά τουρκική παροιμία, λέει ότι… «στην προσευχή που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, δεν λέμε αμήν». Όταν όμως τα πράγματα, έχουν φτάσει στο… «αμήν» για τον βεζύρη και τους νομάδες της αντιπολίτευσής του, που τον προτρέπουν να κάνει πράξη τις απειλές του, τότε το μόνο που του μένει, είναι να κάνει μιά προσευχή, μπας και συνωμοτήσει το σύμπαν υπέρ του, και του βγεί το απονενοημένο που ετοιμάζει… Αλήθεια όμως, γιατί τα αντιπολιτευόμενα κόμματα της εθνοσυνέλευσης, τον… “προτρέπουν” να αφήσει τα λόγια και να περάσει στις πράξεις; Θέλουν άραγε τόσο πολύ να τον δουν να πετυχαίνει; Ή μήπως το αντίθετο;

Το καζάνι στην περιοχή μας, δεν βράζει πλέον. Κοχλάζει… Και φυσικά αυτός που υποδαυλίζει διαρκώς την φωτιά, δεν είναι άλλος από τον γνωστό «Σουλτάνο» που θέλει να γίνει… «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» και να διαφεντεύει την γύρω περιοχή με βάση τις… ονειρώξεις περασμένων μεγαλείων. Αυτήν τη φορά όμως, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Οι απέναντι έχουν ήδη μπει σε τροχιά εκλογών… Ο Ερντογάν βλέπει τα νησιά μας ως… σωσίβιο. Θα την κάνει την κίνηση. Ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει… Αν δεν πάρει ένα νησί (ένα ξερονήσι έστω) τότε οι εκλογές είναι τελειωμένη υπόθεση γι’ αυτόν. Σε μιά δημοκρατική χώρα, αυτό θα αποτελούσε απλώς την ήττα ενός Πρωθυπουργού και του κόμματός του. Στην κατ’ επίφασην δημοκρατία της οποίας ο ίδιος ηγείται, μιά ενδεχόμενη ήττα του στις εκλογές, θα σηματοδοτούσε την ταφόπλακα τόσο του ιδίου, όσο και της παράταξής του.

Οι Κεμαλιστές τον περιμένουν στη γωνία. Μόνο άν πατήσει το πόδι του σ’ ένα νησί, θα καταφέρει να αντιστρέψει το κλίμα που διαγράφεται βαρύ και δυσοίωνο για τον ίδιο… Διαφορετικά, θα καταλήξει (στην καλύτερη) μετά από σύσταση Ειδικού Δικαστηρίου, να μοιράζεται κελί μαζί με εκείνους που τα γέμισε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της θητείας του ή ακόμα και να βρεθεί αντιμέτωπος με την θανατική ποινή (στη χειρότερη…). Γιατί οι Τούρκοι ως γνωστόν, δεν ενστερνίζονται τις… πολιτισμένες μεθόδους και ποινές (και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε…).Όλα αυτά, θα λάβουν χώρα εκτός απροόπτου φυσικά. Γιατί άν οι δικοί μας του χαλάσουν τα σχέδια, τότε το ενδεχόμενο να έχει την τύχη του Σαντάμ, θα αποτελέσει μονόδρομο για τους πολιτικούς του αντιπάλους… Ο Ερντογάν θέλει το νησί του, για να έρθει στα ίσια του. Μπορεί όμως; Ο ίδιος -είναι αναγκασμένος να- πιστεύει ότι μπορεί. Ενδόμυχα ωστόσο, γνωρίζει ότι θα χρειαστεί μεγάλη μαεστρία (την διαθέτει) ισχυρές πλάτες (που δεν τις διαθέτει) και πολύ… τύχη.

Η.Π.Α.-Ρωσσία, παρατηρητές στο… παρασκήνιο
Ξέρει ότι δεν τον παίρνει να δημιουργήσει σύρραξη με μιά χώρα του Ν.Α.Τ.Ο. εκτός κι άν αυτή, έχει την μορφή ενός… blitz. Πολύ δε περισσότερο όταν ο ίδιος, είναι με το ένα πόδι έξω και οι Αμερικάνοι αφορμή ζητούν να τον ξεφορτωθούν, όπως επιθυμούν διακαώς από το 2016… Προσοχή: να ξεφορτωθούν τον ίδιο όμως, όχι απαραίτητα την τουρκιά. Η δεύτερη με έναν άλλον ηγέτη και κουτσουρεμένη, είτε εδαφικά, είτε απλώς στρατιωτικά, θα είναι έτοιμη να επιστρέψει στο μαντρί, ταπεινωμένη και ανίκανη να ορθώσει την παραμικρή αξίωση. Κι ίσως είναι η μοναδική φορά που δεν θα… ευαισθητοποιηθούν να επέμβουν σε περίπτωση σύραξης οι Η.Π.Α. Τα κόζα έχουν αλλάξει…

Θα μας στηρίξουν; Όχι. Η… φιλικά ουδέτερη στάση τους ωστόσο, θα αποτελέσει κάτι πολύ παραπάνω από στήριξη… Ο «Σουλτάνος» όμως, θεωρεί ότι έχει τις πλάτες της Ρωσσίας. Γνωρίζει ότι το… «ξανθό γέννος» δεν πρόκειται να κινηθεί με άμεσο τρόπο εναντίον μιάς παραδοσιακά φιλικής χώρας (παρά την ένταση και το χάσμα που αυτή ηλιθιωδώς δημιούργησε με το Ουκρανικό) προκειμένου να πάρει τα κομμάτια μίας παραδοσιακά εχθρικής χώρας. Καλώς ή κακώς στη γεωστρατηγική σκακιέρα, η ιστορία διαδραματίζει έναν ιδαίτερο ρόλο και έχει μία άνευ προηγουμένου βαρύτητα. Γι’ αυτό και κανείς σοβαρός «παίκτης» δεν διανοήθηκε ποτέ να την αγνοήσει. Κι όποιος το έχει κατά καιρούς πράξει βασιζόμενος στην αλαζονεία του ή στον (υπέρ του), ρου των γεγονότων, έχει φάει τα μούτρα του… Θα στηρίξει λοιπόν ο Πούτιν, την τουρκιά; Όπως και στην περίπτωση των Αμερικανών, η απάντηση είναι η ίδια: άμεσα όχι. Έμεσα όμως ναί, καθώς το να σπείρει διχόνοια στους κόλπους του Ν.Α.Τ.Ο θα είναι θείο δώρο γι’ αυτόν. Θα συμπλεύσει μαζί της, μέχρι εκεί που την παίρνει, μέχρι εκεί που αντέχει και στην πλέον απρόσμενη στιγμή, θα κάνει αυτό που ιστορικά, το έχει αναγάγει σε… τέχνη: θα της γυρίσει την πλάτη.

Διότι ως γνωστόν, ο Ρώσσος, ουδέποτε είχε συμμαχίες. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, είχε προσωρινές λυκοφιλίες και συνάψεις συνθηκών βραχυπρόθεσμου ορίζοντα, ποτέ συμμαχίες. Δεν τις χρειάστηκε άλλωστε… Ο Ρώσσος χρησιμοποιούσε ανέκαθεν χώρες-δορυφόρους για να κάνει την δουλειά του. Κι όταν την έκανε, τις εγκατέλειπε στο έλεός τους (ή σε αυτό τρίτων) κι η πτώση τους, ενίοτε έκανε πάταγο… Ούτε και τώρα, θα αλλάξει νοοτροπία: θα χρησιμοποιήσει την τουρκιά ως όχημα για να πλήξει το Ν.Α.Τ.Ο είτε βλέποντάς την να αποχωρεί, είτε να ταπεινώνεται εντός των τάξεών του αβοήθητη από τις Η.Π.Α. και σίγουρα να βγαίνει μικρότερη. Ίσως όχι απαραιτήτως σε γεωστρατηγικό επίπεδο, αλλά σε γεωοπολιτικό, σίγουρα.

Με Γαλλικό πιστόλι στον κρόταφο Η.Π.Α.-Τουρκία…
Η στάση των Ευρωπαίων δεν απασχολεί ιδιαίτερα τον Ερντογάν. Ξέρει ότι είναι ξεδοντιασμένα σκυλιά, που γαβγίζουν μόνο για να ακουστούν. Ωστόσο, νιώθει καυτή την ανάσα των Γάλλων στην πλάτη του. Και αδυνατεί να τους αγνοήσει. Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θα μείνουν στο γράμμα της αμυντικής συμφωνίας που έχουν συνάψει με την Ελλάδα. Θα το τηρήσουν! Είναι πολλά που έχουν οι Γάλλοι μαζεμένα στους Τούρκους. Αφορμή ψάχνουνε… Κι αυτό αποτελεί έναν λόγο παραπάνω, να μην τολμήσουν οι Η.Π.Α. να εμπλακούν στο ενδεχόμενο ενός επεισοδίου.
Διότι άν οι Αμερικάνοι, επιχειρήσουν να εμποδίσουν τους Γάλλους να αναμειχθούν, ρισκάρουν να χάσουν από τη συμμαχία όχι μόνο την τουρκιά, αλλά και την Γαλλία, όπως επί Ντε Γκολ, πρίν από μισό περίπου αιώνα… Και τούτο, διότι οι Γάλλοι, ως πυρηνική δύναμη και χωρίς κανέναν ουσιαστικό εχθρό, χωρίς απειλούμενες αποικίες, ουσιαστικά δεν έχουν ανάγκη κανέναν, διότι απλούστατα, δεν έχουν εχθρούς… Αντιθέτως οι Η.Π.Α. έχουν την ανάγκη των Γάλλων, καθώς το στρατιωτικό δόγμα των δεύτερων είναι σταθερά προσανατολισμένο στον Ν.Α.Τ.Οϊκό σχεδιασμό (δηλαδή αποκλειστικά και μόνο στην αντιμετώπιση των Ρώσσων…).

Ένα ρήγμα στους κόλπους της συμμαχίας, σε αυτήν την περίοδο και δη μεταξύ Η.Π.Α.-Γαλλίας, θα ήταν το λιγότερο αδιανόητο. Κυρίως δε, τη στιγμή που ο Μακρόν, είναι ο μοναδικός ηγέτης του Δυτικού κόσμου, που διατηρεί ανοιχτή γραμμή με το Κρεμλίνο, με ό,τι κι άν αυτό συνεπάγεται… Γιατί ο Γάλλος πρωθυπουργός, μπορεί να έχει προσπαθήσει να δράσει πυροσβεστικά στο παρελθόν μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, αύριο όμως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα πιθανό φλερτ, σε περίπτωση που τα βροντήξει από την συμμαχία…

Το απρόβλεπτο… Γαλατικό χωριό
Με τις υπερδυνάμεις Ανατολής και Δύσης, να μην έχουν άμεση εμπλοκή, οι λογαριασμοί θα ξεκαθαριστούν αντρίκια. Αυτοί κι εμείς. Εμείς κι αυτοί. Δεν θα υπάρχουν τρίτοι αυτήν τη φορά, να… «μην μας αφήσουν να φαγωθούμε». Σε μιά πιθανή αλλαγή συνόρων είτε υπέρ τους, είτε υπέρ μας, ούτε ο Αμερικάνος χάνει, ούτε ο Ρώσσος (κυρίως αυτός…). «Τί είχες Γιάννη τί είχα πάντα» θα είναι και για τους δύο. Ένα νησί λιγότερο ή μερικά στρέμματα παρακάτω, καμία χώρα δεν θα σταματήσει να αποτελεί σύμμαχο είτε των μεν είτε των δε.

Θα το αποτολμήσει λοιπόν ο «Σουλτάνος»; Είπαμε… θέλει. Μπορεί όμως; Θα το ξαναπούμε: ο ίδιος είναι αναγκασμένος να θέλει και να πιστεύει ότι μπορεί. Με βάση όμως τα παραπάνω, έχει επιλέξει τη σύγκρουση ως το τελευταίο του χαρτί, ακριβώς γιατί δεν έχει να ελπίζει σε συνδρομή τρίτων. Δεν έχει καμία συμμαχία στην περιοχή. Σε ένα πράγμα ποντάρει και μόνο ένα πράγμα τρέμει: ποντάρει στον Έλληνα πολιτικό που κιοτεύει ακόμα και μπρος στην ίδια τη σκιά του και τρέμει τον απλό Έλληνα στρατιωτικό, για έναν πολύ βασικό λόγο: γιατί είναι απρόβλεπτος!
Όπως έγινε το 1977 με το «Χόρα». Τότε δεν «μάσησαν» οι πολιτικοί κι οι απέναντι ποντάροντας στον νωπό ακόμα «Αττίλα» δεν το περίμεναν…
Όπως έγινε με το «Σεισμικ» το 1987 (σύσσωμη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία και τότε) και οι απέναντι ανέκρουσαν -πανικόβλητοι-πρύμα.
Όπως έγινε και το 1996 όταν ο Στόλος είχε μέσα σε λιγότερο από 5 ώρες αναπτυχθεί μέχρι… ρυμουλκού στα προβλεπόμενα σημεία διασποράς στο Αιγαίο.
Όπως έγινε και το 2020, που πήγαν να κάνουν τα κουτσάβια και βρέθηκαν ανέλπιστα… επακουμβισμένοι από έναν… ΣΑΛΙΑΡΗ Έλληνα και το πλήρωμά του.

Μόνο άν η πολιτική ηγεσία του τόπου «μασήσει», θα έχουν πιθανότητα επιτυχίας. Με μία διαφορά: το στράτευμα έχει ανοιχτούς λογαριασμούς, μετά τα Ίμια με τους απρόσκλητους ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ στη γη της Ιωνίας… Ιδιαιτέρως το Π.Ν. το οποίο, δεν έχει ξεχάσει και αναζητά διακαώς (και το απέξειξε το καλοκαίρι του 2020) να πάρει πίσω το αίμα των 3 παληκαριών του.
Ο γράφων δύναται να γνωρίζει εκ των έσω, το κλίμα που επικρατεί στις τάξεις της ηγεσίας του όπλου. Οι κυβερνήτες της περιόδου των Ιμίων, είναι σήμερα, από Αρχιπλοίαρχοι μέχρι Αντιναύαρχοι. Είναι δηλαδή σε θέσεις-κλειδιά… Βρίσκονται στα πολύ «ψηλά μπαλκόνια» (ήτοι στα κέντρα λήψεως επιχειρησιακών αποφάσεων) και το βασικότερο: είναι είτε στα πρόθυρα, είτε πλησιάζουν πρός την αποστρατεία τους.
Κοινώς, δεν το έχουν σε τίποτα, να πάρουν την υπόθεση επάνω τους και να πράξουν -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- το χρέος τους πρός την πατρίδα και όχι πρός τους πολιτικούς… Θα προτιμούσαν να αποστρατευθούν με το βάρος της έντιμης ευθύνης που ανέλαβαν και όχι με το στίγμα μιάς -ακόμα- υποχώρησης και ενδεχόμενου εδαφικού ακρωτηριασμού της χώρας, να βαραίνει στις πλάτες τους, στο όνομά τους και στη συνείδησή τους… Σε περίπτωση που η πολιτική ηγεσία, κάνει πίσω, είναι ιδιαιτέρως αμφίβολο, ότι θα συναινέσει η αντίστοιχη του Πολεμικού Ναυτικού…