Η ήττα είναι το λιγότερο μπροστά στη μέτρια εμφάνιση | Sons Of Football

Ο Ολυμπιακός αιφνιδίασε την Αταλάντα με το γρήγορο προβάδισμα, όπως και με την άσκηση πίεσης στα αντίπαλα καρέ της, δικαιώνοντας αρχικά την τακτική του Μαρτίνς. Όσο όμως, κυλούσε ο χρόνος και μεγάλωνε η επιθυμία για απάντηση από τους Ιταλούς, οι Ερυθρόλευκοι επέστρεφαν δειλά δειλά στην… κανονικότητα, στις χαμηλές δηλαδή ταχύτητες που μας έχει συνηθίσει φέτος η ομάδα. Οι παίκτες φανέρωσαν ξανά υποτονικότητα, αλλά και δειλία στη προσπάθεια να βγουν μπροστά και να συναγωνιστούν επάξια τους αντίπαλους γηπεδούχους.

Ιδανική αρχή και πρωτόγνωρη ενέργεια

Το βράδυ στο Μπέργκαμο ξεκίνησε ιδανικά με το όμορφο γκολ του Τικίνιο και από την πρωτοφανή ενέργεια των τριών επιθετικών του σχήματος. Οι Μασούρας και Ονιεκούρου πίεσαν ψηλά την αμυντική γραμμή της Αταλάντα, βραχυκυκλώνοντάς τους τουλάχιστον για 30 λεπτά στο α΄μέρος. Μάλιστα αυτοί οι δύο είχαν αναλάβει τον ρόλο του χαφ, πλαισίωναν δηλαδή Αγκιμπού και Εμβιλά στη μεσαία γραμμή. Όλη η αναστάτωση λοιπόν, που επήλθε από την αναπάντεχη ζωντάνια των Ερυθρόλευκων έφερε προϋποθέσεις για περισσότερες τελικές ευκαιρίες στα κενά των αντιπάλων. Όμως, σε κρίσιμα σημεία και χρόνους για τη σωστή απόφαση, η μπροστινή τριάδα δεν κατόρθωσε να χτυπήσει δεύτερη φορά, προκειμένου να επαναλάβει παρόμοιο σκηνικό με εκείνο της Φενέρμπαχτσε στη Τουρκία. Και εκεί που το πλάνο προχωρά σε καλό δρόμο, ο ενεργητικός ρόλος των Ερυθρόλευκων μετατρεπόταν σιγά σιγά σε παθητικό.

Αμυντική πεντάδα δε σημαίνει και ασφάλεια

Αποδείχθηκε περίτρανα και τούτη τη φορά ότι η ύπαρξη τριών μπακ δεν αποφέρει αυτομάτως αμυντική θωράκιση. Και οι τρεις αμυντικοί έχουν ελάχιστο μερίδιο στην αφόρητη πίεση που άσκησε έπειτα η Αταλάντα, καθώς ούτε η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού αντιστεκόταν αποτελεσματικά, ούτε υπήρχαν δυνάμεις στους επιθετικούς για επιπλέον τρεξίματα. Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε δεδομένα με προειδοποιήσεις της Αταλάντα στην εστία του Βάτσλικ, πράγμα που επιδεινώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι σε έναν ανήμπορο Ολυμπιακό.

Όπως αρχικά επισημάναμε, οι πέντε αμυντικοί δεν φέρνουν την επιθυμητή ισορροπία. Μπορεί ως λύση να μοιάζει πιο εφαρμόσιμη στον τωρινό Ολυμπιακό λόγω αδυναμιών, αλλά τα ακραία μπακ του ρόστερ αδυνατούν να υποστηρίξουν το διπλό τους ρόλο σε άμυνα και ανεβάσματα στο επιθετικό κομμάτι. Οι απαιτήσεις είναι αδικαιολόγητα υψηλές για αυτούς, αλλά πλέον και μονόδρομος. Το 5-3-2 είναι αδιέξοδος για τον Μάρτινς, αλλά το ελκυστικό κάποτε 4-3-3 έχει ξεθωριάσει εντελώς. Ένας άλλος παράγοντας που επηρεάζει την ανασταλτική απόδοση συνολικά, είναι και η λειτουργία του κέντρου. Από ένα χρονικό σημείο και μετά εξασθένησε σε τέτοιο βαθμό που η έλευση του Μαντί στο σχήμα το βελτίωσε αισθητά. Ωστόσο, ήταν πλέον αργά, διότι η ανατροπή (2-1) είχε διαμορφωθεί αρκετά νωρίτερα.

Η πολυχρησία του Αγκιμπού…

Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, όπως αυτό του Ολυμπιακού με την Αταλάντα, είναι πάντα τα πιο κατατοπιστικά δείγματα γραφής στο κατά πόσο ιδανικά ή όχι λειτουργεί κάτι σε μία ομάδα. Λόγου χάρη, η χρήση του Αγκιμπού σε πολλαπλές θέσεις με σύνθετα καθήκοντα στο γήπεδο, αποπροσανατολίζουν τόσο τη σύνθεση, όσο και τον ίδιο τον παίκτη. Στην αρχή του αγώνα, ο Αγκιμπού κινούνταν ως «οχτάρι», ενώ στην επανάληψη έτρεχε και δρούσε στις δύο πλευρές, δίχως όμως ουσία. Έχουμε φτάσει λοιπόν, σε ένα σημείο που στον Ολυμπιακό οποιοσδήποτε διαθέτει αρκετές προοπτικές, αξιοποιείται ακόμη σε πιο πολλά καθήκοντα. Το παρατηρούμε στον Αγκιμπού, και στον τρόπο που ο παίκτης εν τέλει αποπροσανατολίζεται και ξεθωριάζει.

Συνεπώς, αν και το αρχικό ημίωρο μας έβαλε σε δεύτερες σκέψεις στο τι θα παρακολουθήσουμε από τον Ολυμπιακό, η… κατάληξη του αγώνα επιβεβαίωσε τις αμφιβολίες μας. Κάθε φορά στο τέλος της ημέρας, κοιτάζουμε λίγο πίσω στα αγωνιστικά πεπραγμένα των ελληνικών συλλόγων μας και δεν βρίσκουμε τίποτα το ίδιο με το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Πίεση για ελάχιστα διαστήματα, καθόλου ταχύτητα και αυτοματισμοί, ελλιπές ταλέντο, χαρακτηριστικά που ουδέποτε θα επιτρέψουν να προχωρήσεις μπροστά στο άθλημα. Έτσι, τόσο ο Ολυμπιακός όσο και ο ΠΑΟΚ νωρίτερα, μένουν στο τέλος με το «ναι μεν, αλλά…», θέτοντας σε αυτό το τρισκατάρατο «αλλά» όλες τις ελπίδες για μία ύστατη πρόκριση στον επαναληπτικό. Η ίδια αναβλητικότητα κάθε χρόνο, το ίδιο χαμένο όραμα και η αίσθηση ότι οι άλλοι τρέχουν στην ευθεία κι εσύ ως ελληνικό ποδόσφαιρο τους κοιτάς ακούνητος και ατάραχος.

ΥΓ. Κάθε κόρνερ και… γκολ για τον αβοήθητο Βάτσλικ!

ΥΓ. Ένα ιδανικό φοβικό σύστημα για… φοβικούς παίκτες!

Sons Of Football

Διαβάστε Περισσότερα