Πολλά χρόνια πριν άρχισαν πανάκριβες τηλεοπτικές παραγωγές κ όλα τα μεγαλοκάναλα και οι μεγαλομάνατζερ είχαν βρει την απόλυτα επιτυχημένη συνταγή αποχαύνωσης του κοινού, τα “ριάλιτι”, κάποια, αμφιβόλου ποιότητας προγράμματα γεμάτα από καθημερινές παρανοϊκές -ανθρώπινες κατά πολλούς στιγμές και καταστάσεις.

Κάθε μέρα Πλειάδες ανθρώπων αράζουνε στον καναπέ και παρακολουθούν μία παρέα συνανθρώπων τους να παριστάνουν τους χαρούμενους και να διαγωνίζονται ποιος θα παρουσιάζεται ευτυχέστερος στον τηλεοπτικό φακό έχοντας στο νου το χρηματικό έπαθλο που έχουν ορίσει οι καναλάρχες και οι σπόνσορες.

Η ανάγκη του κόσμου να ξεχαστεί από τα προβλήματα του τον οδήγησε κ συνεχίζει να τον οδηγεί να βλέπει τερατουργήματα , Εν μέρει, ναι. Ακόμα και τότε που κατά πολλούς το χρήμα έρεε άφθονο, υπήρχαν προβλήματα στις οικογένειες, δεν ήμασταν όλοι προύχοντες που απλά κατανάλωναν χωρίς έλεος, γλεντοκοπούσαν μέχρι πρωί, έπαιρναν δάνεια για να πάνε ένα φεγγάρι στη Μύκονο και να το καυχιόνται για καμμιά δεκαετία. Από τότε κάποιοι είχαμε προβλήματα, οπότε αυτό το θεατράκι μια φορά την ημέρα έπαιζε καταλυτικό ρόλο στο θέμα της χαλάρωσης και της ξεκούρασης.

Ήταν κ συνεχίζει να είναι ένα πρωτότυπο μοντέλο τηλεοπτικού εγχειρήματος και επίσης είναι και κλειδαρότρυπα. Αρκετοί, που δεν το παραδέχονται, ήθελαν να κοιτάζουν ζωές. Να παρακολουθούν ανθρώπους να ζουν (έστω και εικονικά) και είναι το ατού που οδήγησε τέτοια προγράμματα στα ύψη. Να κρυφοκοιτάς, να νιώθεις πως επεμβαίνεις στη ζωή κάποιου ανθρώπου, να τον κρίνεις και να τον δικάζεις με ένα τηλεφώνημά σου αν θα παραμείνει στην εικονική, τηλεοπτική ζωή ή θα γυρίσει σπίτι του, μακριά από την κλειδαρότρυπα και το αχόρταγο μάτι που τον παρακολουθεί……..