Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΖΟΦΟΥ – ESR
Προσπαθώ να μεταφέρω,μέσω του πληκτρολογίου μου,κάποιες σκόρπιες σκέψεις που κάνω σχετικά με την αποτρόπαιη πράξη των δύο νεαρών στην Ρόδο και την τραγική κατάληξη αυτής της υπόθεσης.Το δικό μου ερώτημα,το οποίο έχει πιθανότατα προφανή απάντηση,είναι μέσα από ποιά αλληλουχία γεγενότων,ο 21χρονος και ο 19χρονος έφτασαν,τόσο νέοι,να γίνουν βιαστές και δολοφόνοι.Για να φτάσεις όμως εκεί υπάρχουν στάδια.Για παράδειγμα,ξεσπάς στα μικρότερα αδέλφια σου η βιαιοπραγείς στο σχολείο εις βάρος των πιό αδύναμων η των διαφορετικών συμμαθητών σου.
Η κακοποιείς ζώα·η είσαι κακοποιημένος ο ίδιος και εκδικείσαι τους πάντες·η θεωρείς (αυτό για κάποια αγόρια,γιατί τα άλλα συμβαίνουν και στα δύο φύλα,ίσως όχι με την ίδια συχνότητα) ότι η γυναίκα υπάρχει μόνο για τη δική σου ικανοποίηση…Γονείς δεν υπάρχουν;Και αν δεν τα κακοποιούσαν οι ίδιοι δεν είδαν τίποτα;Σχολείο,δάσκαλοι;Μάτια ερμητικά κλειστά (που να μπλέκω τώρα…-όχι άδικα πάντοτε,μια και η κοινωνία των «πολιτών» είναι έτοιμη να κομματιάσει τον εκπαιδευτικό που θα επιχειρήσει να σταματήσει τα τεκταινόμενα).Ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές;Υπήρξα εκπαιδευτικός εν ενεργεία για τριαντατόσα χρόνια και έχω κι’ εγώ συναντήσει και αντιμετωπίσει αποκλίνουσες συμπεριφορές.Πάνω δε σ’αυτή τη μάστιγα που ξεκινάει από τη συμμετοχή σε μπούλιγκ και την ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες δίκην εκκολαπτόμενου μπράβου (γιατί οι πραγματικοί εραστές των πολεμικών τεχνών είναι φορείς και της αντίστοιχης φιλοσοφίας που πρεσβεύει ευγενείς σκοπούς) και καταλήγει,γιά κάποιους από αυτούς,στην κακοποίηση,τον βιασμό και τον φόνο,έχω να πω τούτο,κι’ας παρεξηγηθώ:
ΕΝΑ ΓΕΡΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ,τότε δηλαδή που τα πράγματα είναι ακόμα αναστρέψιμα,αποτελεί,πολλές φορές,το καλύτερο προληπτικό μέσον για την ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΟΠΗ της κατρακύλας στην άβυσσο.Γιατί όταν το κωλόπαιδο (που ακόμα δεν είναι ούτε βιαστής,ούτε δολοφόνος) νοιώσει στο πετσί του τι θα πεί να μετατρέπεσαι από θύτη σε θύμα,εννιά φορές στις δέκα συμμαζεύεται.Το ξέρω από πρώτο χέρι γιατί όποτε χρειάστηκε να το κάνω ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ και δεν έδωσα δεκάρα για τα « δημοκρατικά δικαιώματα» του τραμπουκίσκου και του περιγύρου του.Το αποτέλεσμα,σας διαβεβαιώ,με δικαίωσε και κάποιοι απ’αυτούς μέχρι σήμερα μ’ευχαριστούν για την «κακοποίηση» που τους επιφύλαξα τότε…Δεν έμεινα όμως εκεί…Μετά τη σφαλιάρα τους έπαιρνα υπό την επίβλεψή μου·συζητούσα μαζί τους·ασχολήθηκα με τα προβλήματά τους·τους βοήθησα να βρουν λύσεις·τους έκανα δωρεάν μάθημα εκτός σχολείου·και τελικά είδα με απέραντη ικανοποίηση ν’αλλάζουν σιγά-σιγά.Αλλά αυτό μου κόστισε χρόνο,ψυχική ηρεμία,ευθύνες,συγκρούσεις και άλλα τινά,άξιζε όμως τον κόπο…