Η λαϊκή φωνή του Στράτου δε χρειάζεται πολλές συστάσεις. Είχε μία μοναδική ικανότητα να σε κλείνει μέσα της και να σου μεταγγίζει όλα της τα συναισθήματα. Δεν επιδιδόταν σε επαναλήψεις, είχε μέσα της ήδη τέτοια αρτιότητα που τα τραγούδια δεν ηχογραφούνταν για δεύτερη φορά.

Αγαπώ τον Στράτο Διονυσίου, τον θεωρώ τον σπουδαιότερο λαϊκό τραγουδιστή της Ελλάδας. Ήταν ταυτόχρονα η πιο λαϊκή και ροκ αρσενική φιγούρα της λαϊκής μουσικής. Με συντρόφευσαν σε πολλές στιγμές της ζωής μου, ακόμα και αν η λαϊκή μουσική δεν είναι η πρώτη που ανήκει στις προτιμήσεις μου. Τα τραγούδια του εξέφρασαν ανεπανάληπτα τον πληγωμένο έρωτα, δίχως όμως να έχουν αυτή την αίσθηση της <<απελπισίας>> που συναντάμε στα περισσότερα παρεμφερή κομμάτια σήμερα. Εξέφραζε τον πόνο του έρωτα μοναδικά, χωρίς όμως να δίνει αυτή την αίσθηση της <<καψούρας>> που κυριαρχεί σήμερα. Ο ερωτικός του λυγμός και το παράπονο στη φωνή του μπορούσαν να σε πείσουν για την αλήθεια των συναισθημάτων του.

Διότι ο Στράτος όσο πληγωμένος και να ήταν, δε θα παρακαλούσε ποτέ μία γυναίκα.

Ο Στράτος ήξερε να ‘’μιλάει’’ μέσα στην ψυχή σου. Τα τραγούδια δεν ήταν ένα τραγούδι που απλώς κρατούσε για λίγα λεπτά, αλλά ολόκληρες ιστορίες ζωής που συμπυκνώνονταν μέσα σε λίγους στίχους. Αισθάνεσαι πως μέσα στον πόνο σου έχεις έναν άνθρωπο που εκείνη τη στιγμή τραγουδάει για εσένα και συναισθάνεται το πρόβλημά σου. Διότι και ο ίδιος έχει ζήσει τον πόνο του αποχωρισμού, της φτώχειας, της αδικίας. Ήξερε να περιγράψει με αυτά τα τραγούδια τις απλές αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγάλες στιγμές της ζωής μας.

Ο Στράτος είναι ένας ογκόλιθος του λαϊκού τραγουδιού, έχοντας μία φωνή καθαρή και άρτια η οποία δεν πρόκειται να επαναληφθεί ποτέ ξανά.