Συνεχίζω το προηγούμενο άρθρο μου περί Οπαδικής Βίας και μπαίνω λίγο πιο βαθιά.

Θεωρώ και πιστεύω πώς όλοι μας συμφωνούμε ότι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της αθλητικής (και όχι μόνο) δημοσιογραφίας σήμερα, ταυτόχρονα σύμπτωμα και αίτιο της πόλωσης που δημιουργείται, είναι η κατακόρυφη άνοδος της οπαδικής γνωμικογραφίας.

Δηλαδή τα κειμενάκια που γράφουν ρεπόρτερ ομάδων και τα ονομάζουν συνήθως blogs, τα οποία συνειδητά μένουν φυλακισμένα σε μια οπαδική κατεύθυνση, χωρίς καν να υποκρίνονται ότι επιχειρούν να την υπερβούν. Αυτά τα κείμενα δεν είναι ούτε ρεπορτάζ, αφού με χαρά απεμπολούν την αξιοπιστία που αυτά προϋποθέτουν, αλλά ούτε και επαρκείς αναλύσεις, αφού δεν υπάρχει η παραμικρή ποδοσφαιρική (ή άλλη) εξειδίκευση ώστε να μπορούν να χαρακτηριστούν αξιολογικά ως αρθρογραφία. Πρόκειται για κείμενα, εν ολίγοις, που αποτελούν ένα είδος fast food δημοσιογραφικού λόγου: γρήγορα γράφονται, γρήγορα διαβάζονται, γρηγορότερα ξεχνιούνται. Θα μπορούσαν εξίσου να είναι προχειρογραμμένα status στο Facebook ή μια σειρά από αυθόρμητα tweets.

Μιλάμε για δημοσιογράφους ή οπαδούς; Σ’ αυτό το σημείο η διάκριση καθίσταται αδύνατη και τελικά καταργείται: οπαδοί που δουλεύουν ως δημοσιογράφοι ή πρώην δημοσιογράφοι που κατέληξαν οπαδοί —το τι ήρθε πρώτα και τι μετά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Αυτό που μετράει είναι η τερατογένεση που προέκυψε από τη πρόσμιξη των δύο αυτών ιδιοτήτων σε συνδυασμό με τον καταλύτη του οικονομικού συμφέροντος που είναι έμφυτο στη μετάβαση από τον ερασιτεχνισμό του οπαδού (αν και στην Ελλάδα παραδοσιακά ευδοκιμούν πολλοί επαγγελματίες τέτοιοι) στον επαγγελματισμό του δημοσιογράφου (ο επαγγελματισμός εδώ εννοείται ως η παροχή οικονομικού ανταλλάγματος για την προσφορά μιας υπηρεσίας).

Ξεχωρίζω, μεταξύ πολλών ακόμα, τις δύο συνέπειες αυτού του τύπου δημοσιγραφίας με τη μεγαλύτερη βαρύτητα:

Την δημιουργία ένος παραμορφωτικού καθρέφτη οπαδικής προοπτικής, χωρισμένου αυστηρά σε κατά τόπους σημεία, κάθε ένα από τα οποία προσφέρει και μια διαφορετική απόχρωση. Αυτό είναι το μήνυμα που τα περισσότερα site, στέλνουν με τον τρόπο που προβάλουν τη γνωμικογραφία: όποιος κι αν είσαι, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζεις, δώσε μας το κλικ και θα βρεις κάτι με το οποίο μπορείς να ταυτιστείς.
Επιστρέφοντας στη ποδοσφαιρική διάσταση του ζητήματος, οφείλουμε για μια στιγμή να αναλογιστούμε όχι μόνο αυτό που μας προσφέρεται, αλλά κι αυτό που θα μπορούσε να υπήρχε στη θέση του. Που είναι τα κείμενα που παρουσιάζουν τους παίκτες ως κάτι περισσότερο από απλούς αθλητές; Που είναι τα κείμενα που φιλοδοξούν να αγγίξουν ένα κάποιο -οποιοδήποτε- βάθος; Που είναι οι σοβαρές αγωνιστικές αναλύσεις; Που είναι οι προσεγμένες συνεντεύξεις; Που είναι η προσπάθεια κατανόησης παγκόσμιων τάσεων του αθλήματος; Που είναι τα σοβαρά ρεπορτάζ με πηγές και διατυπωμένους στόχους; Που είναι η ιστορική διάσταση του αθλήματος, πέρα από επιφανειακές αναφορές σε σποραδικές επετείους; Που είναι η έμφαση στη στατιστική κατανόηση; Που είναι το ποδόσφαιρο;

Σε τελική ανάλυση λειτουργούμε μέσα σε κλίμα πόλωσης και οριακής δημοκρατικότητας, δεν συζητάμε ποτέ για τάσεις, συνέπειες, ή φαινόμενα. Εστιάζουμε απλώς σε αντιπάλους, χωρίς ποτέ να ξεφεύγουμε από εύκολα δίπολα. Στοχεύουμε σε συγκεκριμένα κείμενα, σε ανεπαρκείς αναλύσεις, σε άστοχες προβλέψεις —χωρίς ποτέ να μας ενδιαφέρει γιατί αυτά πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια και βρίσκονται τόσο εύκολα δημοσιευμένα σε πρώτη φάση. Μας ενδιαφέρει αποκλειστικά να αποδομήσουμε άτομα, αλλά καθόλου να αναλύσουμε καταστάσεις. Μας ενδιαφέρουν επιφανειακά αποτελέσματα, όχι οι αιτίες που τα προκαλούν.