Η Παρί εξαρτάται αποκλειστικά από τις «βεντέτες» της

Ακόμη κι αν η Παρί κέρδισε το πλούσιο και συνάμα ποιοτικό «αδερφάκι» της, στο τέλος της αναμέτρησης δεν μας γέμισε με απόλυτη σιγουριά πως δύναται έως τώρα να κατακτήσει το πολυπόθητο Τσάμπιονς Λιγκ. Ένα όμως είναι το σίγουρο: πορεύεται ανάλογα με τα κέφια και τις στιγμές ταλέντου των ισχυρών προσωπικοτήτων της. Βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στις προσωπικές ενέργειες των γνωστών τριών, όταν και όποτε θέλουν οι ίδιοι από τη μεριά τους, να πληγώσουν τον αντίπαλο.

Ο αγώνας λοιπόν, έφερε στο προσκήνιο αρκετά θέματα προς συζήτηση. Αρχικά, όλοι μας προσέξαμε την ορθά δομημένη Σίτι του Γκουαρδιόλα, αλλά και τα αντίστοιχα «πάθη» που την ακολουθούν, αλλά κυρίως και τον Καταλανό αρχιτέκτονά της. Οι Πολίτες αποτέλεσαν την ομάδα με την πρωτοβουλία των κινήσεων, αυτή που στένεψε τα περιθώρια για την ανήμπορη – ορισμένες φορές – Παρί, στην οποία η Σίτι μίκρυνε τον αγωνιστικό χώρο και την επέβαλε σε διαρκή άμυνα γύρω από την περιοχή του θετικού Ντοναρούμα.

Με αυτό τον τρόπο στήθηκε το σκηνικό, συνοδευόμενο με την ανικανότητα των κατά τ’ άλλα ποιοτικών χαφ και εξτρέμ των Άγγλων στο σκοράρισμα, αδυνατώντας να απαντήσουν άμεσα με ισοφάριση. Φάσεις μεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά τα τελειώματα φάσεων ήταν χαμηλού επιπέδου για την ατομική αξία του καθενός από τα «παιδιά» του Πεπ. Όπως κι αν το θέσουμε, αν δεν προκύπτει στην εξίσωση ένας στράικερ στο διάστημα που αγωνίζεται μία ομάδα, δύσκολα θα έρθει το γκολ από τους μεσοεπιθετικούς, οι οποίοι προωθούν τη μπάλα με ντρίπλα, επέλαση, όμως το σκοράρισμα θέλει και έξτρα αντοχές. Κι εκεί απουσιάζει εναλλακτικά έστω το «ψευτο – εννιάρι», όπως το αποκαλούμε και προτιμά ο Πεπ, το οποίο θα κινείται μεν ελεύθερα, αλλά θα έχει πρωτίστως χρέος το γκολ, την ουσία δηλαδή έπειτα από κάθε εκδήλωση επίθεσης. Συνεπώς, τον συγκεκριμένο ρόλο είναι αδύνατο να αναλαμβάνει τόσο ο Γκρίλις, όσο κι ο Μπερνάρντο με τον Μαχρέζ.

Από την ομάδα με ένα μακροχρόνιο έργο και πλάνο, πηγαίνουμε στο κλαμπ που επιλέγει έναν διαφορετικό δρόμο: αυτό των μεγάλων αστεριών, των ήδη φτασμένων που θα έρθουν και πολύ απλά θα δεθούν με τα πεπραγμένα της ομάδας. Αν στο Γκουαρδιόλα οι παίκτες του αρχίζουν ως νεανίες μαθητές, στο Παρίσι αντίθετα οι μονάδες είναι ήδη έμπειρες, οπότε και ανεξάρτητες εντός γηπέδου. Από την άλλη, η Σίτι του Πεπ επιβεβαίωνε το ομαδικό της σύνολο με αισθητές αδυναμίες, ενώ η Παρί του Ποκετίνο χαρακτηρίζεται σύνθεση ενός σύντομου και επιφανειακού πλάνου. Μετά το προηγηθέν γκολ, η μόνη αντίδραση των Παριζιάνων ήταν η άτακτη οπισθοχώρηση εξαιτίας των επικίνδυνων Citizens, η οποία σίγουρα ήρθε εξαιτίας του φόβου, αλλά και του προπονητή που συμβιβάστηκε με αυτή την τακτική, δίχως όμως αντίκρισμα στο σκέλος της επίθεσης.

Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, μετά βίας αντικρίσαμε αντεπιθέσεις με κάποια σαφή και στοιχειώδη οδηγία. Κάποιο δηλαδή σχέδιο που θα αντικρούσει την πίεση της Σίτι, και θα την εκθέσει ανεπανόρθωτα στον αφύλαχτο χώρο. Ενώ το α’ μέρος μας άφησε την Σίτι να κυνηγά απεγνωσμένα την ισοφάριση, στην επανάληψη και πάλι η Παρί δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι με αξιώσεις. Μονάχα οι τρεις στην επιθετική γραμμή κουβαλούσαν την μπάλα ανούσια, ανάμεσα στα πολλά σώματα αντιπάλων. Με κατάχρηση ντρίπλας από τον Νεϊμάρ, με κούρσες απελπισίας του Εμπαπέ, με τον «κοντό» αντίστοιχα να μην έχει απαντήσεις και άξια απόδοση έως το 75′.

Η τύχη του αγώνα μετατράπηκε σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια των Παριζιάνων να αποκρούουν κάθε ανεπιτυχή προσπάθεια της Σίτι, και να αποβλέπουν σε κάποιο ύστατο φως ελπίδας και αποφόρτισης από την κλάση των κορυφαίων της. Η μεσαία γραμμή ήταν απούσα κυριολεκτικά, δίχως να ανταπεξέλθει με τον ρυθμό των αντιπάλων, και την ομοιογένεια που εμφάνιζαν στο ξεδίπλωμα της κατοχής. Και εκεί λοιπόν, που οδεύαμε σε ένα κυνήγι «γάτας με ποντίκι», ήρθε η στιγμή έμπνευσης του ανθρώπου που ακόμη δεν είχε μιλήσει στον αγώνα με ένα έξοχο γκολ.

Ομολογουμένως, έχουν περάσει πλέον 15 χρόνια και το λεγόμενο «σκαλοπατάκι» μόνο μέσα από την έμπνευση του Λίο καθίσταται δυνατό να το δούμε. Κίνηση που την απολαύσαμε με χίλιους δυο τρόπους, μα μέχρι σήμερα – τώρα που πλέον ωριμάσαμε – παραμένει ακόμη ασυνήθιστα όμορφη, ένα πραγματικό «ποίημα». Άλλες φορές ήταν συμπρωταγωνιστής ο Ετό, αργότερα οι Ινιέστα, Τσάβι, Μπούσκετς, αλλά και ο Νεϊμάρ. Απόψε το στήριγμα στη διείσδυση του Μέσι, υπήρξε ο Εμπαπέ. Ανέλαβε και εκείνος τον ρόλο του «ηθοποιού», για να επαναληφθεί αυτή η χαρακτηριστική σκηνή που δεν λέει να σβήσει από τη μνήμη μας. Εν ολίγοις, μία… νόρμα προερχόμενη από τα πόδια του Μέσι ήταν αρκετή για να μετριάσει προς το παρόν την άνοστη εμφάνιση της Παρί.

Επομένως, αλλιώς αναμέναμε τους Γάλλους – ως ομάδα φόβητρο -. διαφορετική τελικά παρατάσσεται ακόμη και μετά την τόσο ισχυρή και συγχρόνως ηχηρή ενίσχυση στο μεταγραφικό παζάρι. Κι αν η Παρί χρειάζεται χρόνο για να διαμορφώσει μία πιο στιβαρή εικόνα, το σύνολο αντίθετα του Πεπ παρουσιάζει δυσεπίλυτα κενά, επανεμφανιζόμενα εξίσου ζητήματα, που το καλοδουλεμένο της σύνολο συνεχώς με κάποιον τρόπο ακολούθως θα ολισθαίνει.