Σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν και εξελίσσονται, αυτό που μένει είναι οι ιδέες… και ίσως ούτε και αυτές. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να αμφισβητούμε τα πάντα, ακόμη και το ότι ο Ολυμπιακός θα παίρνει πρωτάθλημα. Και όχι μόνο αυτό, πλέον δεν έχει καταρριφθεί μόνο ο μύθος του αιώνιου πρωταθλητή, δεν ξέρουμε καν αν θα κερδίζει μέχρι και τα εύκολα ματς, σε αυτά που παλιά έπαιζαν οι αναπληρωματικοί.

Βλέποντας τον τελευταίο αγώνα μπάσκετ κόντρα στον Παναθηναϊκό, όπου να σημειωθεί ότι και οι δύο ομάδες ερχόντουσαν από δύσκολα παιχνίδια στην Euroleague, καταλαβαίνει κανείς ότι και το μπάσκετ των Ερυθρόλευκων κόλλησε ποδόσφαιρο! Ή για να το διατυπώσουμε καλύτερα κόλλησε την αναποτελεσματικότητα του ποδοσφαιρικού τμήματος του συλλόγου. Πως γίνεται λοιπόν ένας τόσο ιστορικός σύλλογος με τόσες διακρίσεις και μεγάλες στιγμές να χρειάζεται μια συμπαντική συνωμοσία για να πάρει παιχνίδια;

Να διευκρινίσουμε φυσικά ότι ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ ανέκαθεν υστερούσε κάπως απέναντι στον Παναθηναϊκό, ωστόσο παλαιότερα το πάλευε περισσότερο και μάλιστα είχε καταφέρει να πάρει πρωτάθλημα, όντας αήττητος στην σειρά των τελικών κόντρα στον αιώνιο του αντίπαλο, και να μην ξεχνάμε επίσης τις 2 συνεχόμενες κατακτήσεις Final Four. Παρόλα αυτό, όπως όλα δείχνουν από τους «νόμους» της αλλαγής και της εξέλιξης δεν κατάφερε να γλυτώσει κανένας, γιατί μετά από μια μακρά πορεία επιτυχιών, έρχεται η αποκαθήλωση.

Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει καλά αντιληπτό, τόσο στην ομάδα μπάσκετ όσο και στην ομάδα ποδοσφαίρου των Πειραιωτών, είναι ότι στον σύγχρονο αθλητισμό τις νίκες τις φέρνουν οι ομάδες και αφού δεν μπορούμε να φέρουμε τον Μέσι στο λιμάνι ας επικεντρωθούμε στο να φτιάξουμε σύνολο. Οι εποχές έχουν αλλάξει, ο Ζιοβάνι πήρε σύνταξη, ο Σπανούλης έχει ετοιμάσει τα χαρτιά του, ο γιατρός της κάθε ομάδας μπορεί να σου πει με στοιχεία σε ποιο μήνα θα έχεις την καλύτερη απόδοση βάση των εργομετρικών σου μετρήσεων και όλα πια βασίζονται στην δύναμη και στην αντοχή των παικτών για να βγάλουν όσα περισσότερα λεπτά μπορούν, μίας και σε κάθε αγώνα θα πρέπει να τρέξουν πολλά χιλιόμετρα. Επίσης οι συνεχείς αλλαγές παικτών και προπονητών και αμέτρητες μεταγραφές δεν εξυπηρέτησαν ποτέ κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Όταν έχουμε φτάσει Νοέμβρη μήνα και ακόμα οι παίκτες συστήνονται μεταξύ τους πριν μπουν στον αγωνιστικό χώρο τότε μάλλον το σύνολο πάει περίπατο. Δικαίως ο κάθε προπονητής χρειάζεται χρόνο για να μετατρέψει έναν αριθμό νέων παικτών σε ομάδα που θα συνεννοείται τηλεπαθητικά και θα ξεκλειδώνει τις αντίπαλες ομάδες, όμως δυστυχώς πρακτικά δεν τον έχει. Και πάντα θα σε περιμένει στην γωνία ένα καλύτερα δομημένο σύνολο.

Βλέποντάς βέβαια την δυσκολία επίτευξης θετικών αποτελεσμάτων και από μια θετική σκοπιά, όλη αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει και σε κάτι πολύ καλό. Εάν αλλάξει η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης θα αλλάξουν και οι επιλογές που γίνονται και τότε όλα μπορεί να γίνουν όπως παλιά… ή μπορεί και όχι.