Η Σίτι «πέταξε» τις προσδοκίες μίας ολόκληρης χρονιάς

Το πολυπόθητο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ κατακτήθηκε από το ξεκάθαρο πλάνο της μίας εκ των δύο πλευρών, και αυτό δικαίως προερχόταν από την Τσέλσι. Οι Λονδρέζοι επανήλθαν σε γνώριμη – για τα ευρωπαϊκά τους φετινά δεδομένα – απόδοση, ενώ το σύνολο της Σίτι ολοκλήρωσε ένα αποκαρδιωτικό παιχνίδι, κατώτερο των περιστάσεων. Συγκεκριμένα, ο Γκουαρδιόλα αφέθηκε πάλι στη πολυπλοκότητα των σκέψεων του παρατάσσοντας εν τέλει μία φανερά δυσλειτουργική ομάδα στο χορτάρι.

Οι αναμενόμενες σκέψεις των Τούχελ – Πεπ

Ακόμη κι αν επρόκειτο για έναν ξεχωριστό μεμονωμένο αγώνα, οι προθέσεις των δύο προπονητών δύσκολα θα άλλαζαν ως προς την ιδέα των συνθέσεων τους. Έτσι, ο Τούχελ ανέλαβε τον πετυχημένο τελευταία ρόλο, κατευθύνοντας την ομάδα του με το οχυρωμένο 3-5-2, ενώ ο Πεπ θα έβγαζε εις πέρας τον ρόλο του κυρίαρχου, του πρωταγωνιστή που ουδέποτε δεν θα εγκατέλειπε τις (ποδοσφαιρικές) αρχές του. Είναι λογικό να μη ζητά κάποιος ανατροπή στις σκέψεις αυτών των προπονητών, καθώς ήταν εξ αρχής δεδομένη η απόφαση να παραμείνουν πιστά σταθεροί στα συστήματά τους.

Από την μία, ο Τούχελ κατευθύνθηκε σε ένα γνώριμο στυλ παιχνιδιού με τους ίδιους παίκτες που εμπιστευόταν σε αντίστοιχους ρόλους. Επέλεξε τα δύο καθαρά χαφ Καντέ και Τζορτζίνιο με την κλασική μπροστινή τριάδα, ενώ στον ανασταλτικό τομέα προτίμησε τις υπηρεσίες του Τζέιμς στο δεξί άκρο και τον Αθπιλικουέτα ως τρίτο σέντερ μπακ. Ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε το σύνολο του Γερμανού ήταν πανομοιότυπος με τις εμφανίσεις έναντι της Ρεάλ, απλά όμως πιο συνειδητοποιημένα απέναντι στην διάθεση της Σίτι να μονοπωλεί την κατοχή. Από την άλλη, ο Γκουαρδιόλα ακολούθησε πάλι το σύστημα δίχως κλασικό επιθετικό, αλλά την παρουσία αρκετών μεσοεπιθετικών στην ενδεκάδα τόσο στα φτερά, όσο και στη μεσαία γραμμή. Ειδικά το κέντρο διέθετε τον Γκουντογκάν ως κεντρικό χαφ, μόνο που είχε δίπλα του δύο επιθετικούς μέσους (Ντε Μπρόινε και Σίλβα) και κανέναν αμυντικό χαφ.

Η συνθετότητα του Πεπ που δεν οδήγησε πουθενά

Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά επευφημούμε τον Γκουαρδιόλα για τον τρόπο που διαχειρίζεται τους παίκτες του, τους εξελίσσει, αλλά και τους προσαρμόζει σε νέους ρόλους εντός της ενδεκάδας. Ωστόσο, ορισμένες φορές η υπερβολική σκέψη πάνω σε τροποποιήσεις συστημάτων και την ανάθεση περισσότερων καθηκόντων σε παίκτες ίσως οδηγήσουν στον αποπροσανατολισμό τους. Και αυτή η προβληματική εικόνα έκανε την εμφάνιση της χθες στην ατομική απόδοση των Citizens, οι οποίοι απέτυχαν να ανταποκριθούν στα δεδομένα του Τελικού.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά πως μόνο ο Γκουαρδιόλα ευθυνόταν για την απογοητευτική εμφάνιση της Σίτι, αλλά και οι ίδιοι παίκτες σε καμία περίπτωση δεν τράβηξαν. Για πρώτη φορά μετά από καιρό οι παίκτες της Σίτι παρουσιάστηκαν ασύνδετοι, δίχως να πετυχαίνουν εύκολα κάποια ορθή συνεργασία. Διακρίνοντας μάλιστα λανθασμένες μεταβιβάσεις και προσκόλληση σε ένα συνεχές παράλληλο ποδόσφαιρο. Βέβαια, και η Τσέλσι ως αντίπαλος έθεσε εμπόδια στις πτέρυγες, προκειμένου να μην έχουν πρόσβαση ο επικίνδυνος Μαχρέζ και ο εκνευριστικός Στέρλινγκ αντίστοιχα. Τόσο η πεντάδα άμυνας των «Μπλε», όσο και η εξοχή εμφάνιση του Καντέ και έπειτα του Τζορτζίνιο «έσβησαν» τον άξονα στους ευέλικτους της Σίτι, ενώ η απουσία του Αγκουέρο διευκόλυνε το κέντρο άμυνας από πλευράς ελάχιστων πλέων απειλών.

Η μία και μοναδική ευκαιρία της Σίτι στο γήπεδο

Δεν είναι μόνο η απώλεια του τροπαίου του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και ο τρόπος που έφθασε η Σίτι σε αυτήν. Εάν λάβουμε υπόψιν πως η ομάδα έκανε μόλις μία σημαντική τελική στο… 96′, κατανοούμε λοιπόν το μέγεθος της απογοητευτικής εμφάνισης για μια ομάδα που φέτος διατηρούσε υψηλές προσδοκίες και τελικά δεν τις δικαιολόγησε μετά το σφύριγμα της λήξης. Κατά την διάρκεια της σεζόν αναφερόμασταν με αποθεωτικά σχόλια για την φετινή Σίτι και σε τι βαθμό είχε προσθέσει ουσία στο αγωνιστικό της προφίλ, όπως και ιδιαίτερη ισορροπία στην άμυνα. Όμως, όλες αυτές οι παρατηρήσεις που δημιούργησαν μία εικόνα ενός ανίκητου συνόλου και ακλόνητου φαβορί έως την είσοδο της στο Ντραγκάο, δεν επαληθεύτηκαν καθόλου.

Απορίας άξιο γιατί οι Citizens παρουσιάστηκαν με τόσο χαμηλή απόδοση, για την οποία εξήγηση μπορούμε να βρούμε τόσο στην αποτελεσματική Τσέλσι, στον πολύπλοκο Γκουαρδιόλα, όσο και στους ίδιους τους παίκτες της. Η μη παραγωγή έστω πέντε καλών φάσεων ή η έλλειψη παραβίασης της εστίας του Μεντί υπήρξαν μελανά σημεία για την ομάδα του Μάντσεστερ, από τη στιγμή που η Τσέλσι ήταν αυτή με τρεις σοβαρές ευκαιρίες σε όλο τον αγώνα πέραν του γκολ του Χάβερτς. Όσες φορές επιχειρήθηκαν επελάσεις από τους ατομικά προικισμένους παίκτες του Γκουαρδιόλα, έπεφταν πάνω σε πολυπρόσωπα μαρκαρίσματα.

Καντέ, μοναδικός στο είδος του

Η Τσέλσι εφάρμοσε κατά γράμμα την τακτική που εδώ και μήνες την έφερνε σε επιτυχίες και πρόοδο στην Ευρώπη. Μέσα σε ένα εξάμηνο με την έλευση του Τούχελ, μετατράπηκε σε ομάδα με στροφή στα αμυντικά καθήκοντα και με βλέψη σε αντεπιθέσεις. Μέγιστο κλειδί για την επιτυχία αυτού του διπλού έργου αποτελεί ο Καντέ, ο οποίος είναι ο μόνος παίκτης που παρίσταται στα γήπεδα με τέτοια σπάνια χαρακτηριστικά.

Χθες ήταν και πάλι αλάνθαστος. Καθαρός σε κάθε μαρκάρισμα και αναχαίτιση μπάλας, αλλά και ικανός στη προώθηση της στους συμπαίκτες επιθετικούς. Αποτελεί δηλαδή ο ίδιος τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε κέντρο και επίθεση, δίχως να συναντάται αυτή η επιτυχία σε άλλο ανασταλτικό χαφ στην Ευρώπη. Ο συμμετοχικός Καντέ τόσο στην ανάπτυξη, όσο και στην κατάσταση αμύνης, υπήρξε χθες η απάντηση στην αβλεψία του Πεπ να προσθέσει κι αυτός με τη σειρά του ένα τουλάχιστον αμυντικό χαφ, όπως καλή ώρα τον Ρόντρι.

Η πικρή γεύση που μας αφήνει η Σίτι ήταν πρωτόγνωρη σχετικά με τον άνθρωπο που την καθοδηγεί σε κάθε πρόκληση, τον Γκουαρδιόλα. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που σε έναν τελικό υψίστης σημασίας ο ίδιος και η ομάδα του απέτυχαν να φανούν αντάξιοι του ονόματος και των θετικών σχολίων που έφερναν μαζί τους. Συχνά οι απαντήσεις στα θέματα του ποδοσφαίρου μπορεί να είναι τόσο απλά όσο φαίνονται, δίχως απαραίτητα την ύπαρξη σύνθετου σχεδίου που ίσως στη τελική αποδιοργανώσει το ίδιο το σύνολό σου.