Η τορπίλη Ρούλι και ο στόχος Ντε Χέα |ΠΟΛΙΤΗΣ
Σε έναν μονότονο τελικό στο βροχερό Γκντάνσκ, ο “Mr Europa League”, Ουνάι Έμερυ, σήκωσε για ακόμα μία φορά την δεύτερη τη τάξη κούπα που προσφέρει η Ουέφα, με την Βιγιαρεάλ να κερδίζει και μία θέση στο πρώτο γκρούπ δυναμικότητας των ομάδων που θα είναι στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2021-2022.
Η τακτική του Σόλσκιερ και τα “ψεγάδια” στο πλάνο του Νορβηγού
Ο Σόλσκιερ διέθετε ποιοτική υπεροχή, έναντι των μονάδων της Βιγιαρεάλ. Οπότε, ο Νορβηγός προσπάθησε να χτυπήσε κυρίως από τα πλάγια, δημιουργώντας καταστάσεις ένας με έναν για τα εξτρέμ του. Ωστόσο, ο Μάρκους Ράσφορντ ήταν σε κακό φεγγάρι, ενώ και ο Γκρίνγουντ προσφέρει περισσότερα ως “πασαδόρος” παρά ως παίχτης που πατάει ασβέστη και φλερτάρει με το κουτί. Ωστόσο, σημαντικό ρόλο σε αυτήν την προσέγγιση έπαιξαν και οι τακτικές του Έμερυ, ο οποίος έκανε την Μάντσεστερ να νιώθει ότι βρίσκεται στην Αγγλία, καθώς έβλεπε στο τέρμα του Ρούλι ένα λεωφορείο και μάλιστα δυόροφο.
Στην άμυνα, ο Σόλσκιερ είχε σαφές πλάνο. Προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ανωτερότητα των Φερνάντες και Πογκμπά ασκώντας ασφυκτική πίεση. Ειδικά ο τελευταίος κέρδισε αρκετές μάχες στο πρώτο ημίχρονο. Την τριπλέτα αυτή συμπλήρωνε ο ΜακΤόμινεϊ, ο οποίος μπορεί να μην είναι κάτι εξαιρετικό αναφορικά με την τεχνική, ωστόσο η προσφορά του ήταν πολύ σημαντική για την άμυνα, προσφέροντας τρεξίματα, τοποθετήσεις, μάχες και πείσμα. Το γκεγκενπρες του Σόλσκιερ έβγαζε μεν λογική, ωστόσο είχε ένα ψεγάδι. Αν το κέντρο δεν έκοβε, τότε η άμυνα της Γιουνάιτεντ βρισκόταν στο έλεος των τορπιλών που θα εκτόξευαν τα κίτρινα υποβρύχια.
Η “τακτική” του Έμερυ και η αντιμετώπιση των επιθέσεων της Γιουνάιτεντ
Ο Ουνάι Έμερυ είναι ένας προπονητής που θα χαρακτηριζόταν πραγματιστής. Γνωρίζει πως σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει την ποιότητα για να χτυπήσει στα ίσα τους αστέρες της Γιουνάιτεντ, οπότε η επιλογή του να επιτεθεί “κατά μέτωπο” ήταν πιο επικίνδυνη και από το να παίξει χωρίς τερματοφύλακα. Οπότε, ο Έμερυ προσπάθησε να παίξει στο τρανζίσιον και στα στημένα. Γεγονός είναι δε, πως σε ανοιχτό και οργανωμένο παιχνίδι, η Βιγιαρεάλ σπάνια κρατούσε την μπάλα. Αυτό ο Έμερυ το πέτυχε πολύ καλά. Η Βιγιαρεάλ δημιούργησε κάποιες φάσεις σε αντεπίθεση, ενώ από στημένα πέτυχε και το γκολ της. Εδώ να επισημάνουμε πως η Γιουνάιτεντ ήταν πρακτικά ανούσια στην κυκλοφορία της στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, ενώ μιά στιγμή ολιγορίας ήταν αυτή που της έφερε το γκολ.
Στην άμυνα, ο Έμερυ λειτούργησε εξαιρετικά και δεν έκανε ένα απλό “παρκάρισμα λεωφορείου” αλλά είχε συγκεκριμένο πλάνο. Αρχικά, ήθελε να απενεργοποιήσει το κέντρο. Αυτό το πέτυχε ζητώντας από την ομάδα του να είναι πολύ συμπαγής, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν χώροι για να λειτουργήσουν τα ποιοτικότατα χαφ της Γιουνάιτεντ. Επιπλέον, η πολυκοσμία και οι πολλές κίτρινες φανέλες που υπήρχαν στο κέντρο άφηναν πάντα τους Πογκμπά ή Φερνάντες (αναλόγως ποιός δημιουργούσε εκείνη την ώρα) να υστερούν σε αριθμούς. Αυτός είναι και ο λόγος που στο δεύτερο ημίχρονο, ο Πογκμπά ερχόταν στα πλάγια, κυρίως αριστερά, ώστε να βρει χώρους να λειτουργήσει. Το επόμενο που έκανε ο Έμερυ, ήταν να μαρκάρει τους στόχους του Πογκμπά. Ο Ζοσέ Μουρίνιο μιλώντας στους παίχτες του όταν ήταν στην Τότεναμ, είχε πει πως “δεν αρκεί να μαρκάρουμε μόνο τον Πογκμπά, πρέπει να μαρκάρουμε και αυτούς στους οποίους θέλει να πασάρει”. Ο Έμερυ το έκανε πράξη αυτό, αφού ο Πογκμπά δεν έβρισκε συχνά τις φαρμακερές τελικές του πάσες που τρυπούν την άμυνα. Τέλος, το παιχνίδι αυτό ανάγκαζε την Γιουνάιτεντ να αναζητήσει το κεφάλι του Έντισον Καβάνι με σέντρες, κάτι που ήταν στόχος της Βιγιαρεάλ. Η αεροπορία της Βιγιαρεάλ, Αλμπιόλ και Φόιτ, ήταν πάντα εκεί να αποκρούει κάθε μπαλιά προς το κεφάλι του Καβάνι.
Ο Ρούλι, ο Ντε Χέα και τα πέναλτι
Με τους δύο προπονητές να αδυνατούν να αλλάξουν δραματικά, μέσω των αλλαγών, την εικόνα του αγώνα, και με τις φάσεις να δημιουργούνται από λάθη ή από κούραση της αμυνόμενης, τα πέναλτι ήταν πλέον μονόδρομος. Η επιλογή του Ντε Χέα φάνηκε πως ήταν τελικά και η καταδίκη για την ομάδα του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ. Ο Ισπανός εδώ και καιρό είναι δεύτερος και το να του ζητείται ξαφνικά να σηκώσει το βάρος ενός τελικού, δεν είναι κάτι που συνηθίζεται, ασχέτως με την εμπειρία που διαθέτει στο υψηλό επίπεδο ο Ντε Χέα.
Στο 11ο πέναλτι, λοιπόν, τα κίτρινα υποβρύχια θα εκτοξεύσουν την τελευταία τους τορπίλη, η οποία ακούει στο όνομα Ρούλι, και με τον Ντε Χέα να νικιέται τόσο από τον ομόλογό του στην Βιγιαρεάλ, αλλά και από τις γιούχες των οπαδών, το τρόπαιο κατέληξε στην ομάδα του Έμερυ.
Δυστυχώς για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η ιστορία της στην Ευρώπη δεν στάθηκε αρκετή για να της χαρίσει την κούπα. Με την συμπολίτισα, Μάντσεστερ Σίτι, να έχει σοβαρές πιθανότητες να σηκώσει το Τσάμπιονς Λιγκ, φαίνεται πως η σημαία του Μάντσεστερ δεν θα κυματίζει λόγω του συνήθους υπόπτου, αλλά λόγω της “άσημης” συμπολίτισας.
ΠΟΛΙΤΗΣ
