Η υπόθεση Μπεκατώρου δεν είναι απλά «ένα θεματάκι»… | Sons Of Football

Έπειτα από την αποκάλυψη της Ολυμπιονίκης Μπεκατώρου περί σεξουαλικής κακοποίησης από παράγοντα της Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, το ζήτημα έχει πλέον περάσει από τον ενδελεχή έλεγχο της κοινής γνώμης. Ο καθένας από τη πλευρά του πασχίζει να αναζητήσει πιθανές αλήθειες γύρω από το αδιαμφισβήτητα τραγικό συμβάν, οι οποίες μόνο ως υποθέσεις χαρακτηρίζονται επί του παρόντος.

Αυτό όμως που με ώθησε να απλώσω τη σκέψη μου σε άρθρο, είναι η αδιαφορία προερχόμενη από μια μερίδα πολιτών. Μάλλον ας το θέσουμε ορθότερα και με σαφήνεια: ο μπόλικος κυνισμός ορισμένων συνανθρώπων μας. Οι συγκεκριμένοι διατυμπανίζουν με άνεση στο λόγο τους και συμφιλιωμένοι με το σκεπτικό τους, πως η υπόθεση της Μπεκατώρου είναι ένα «απλό θέμα και σιγά τη συζήτηση που λαμβάνει χώρα για δαύτη…». Πέρα το ότι η απόπειρα βιασμού αποτελεί από μόνη της μια κατακριτέα και ειδεχθή ενέργεια, στη προκειμένη περίπτωση δεν συζητάμε για έναν μεμονωμένο βιασμό σώματος και ψυχής αντίστοιχα.

Η υπόθεση τραβά μέγιστο ενδιαφέρον, καθώς μαζί της φέρνει κι άλλα συμβάντα κακοποίησης στην επιφάνεια από τον ίδιο αθλητικό χώρο, την Ελληνική Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας. Το όλο ζήτημα δεν αναρριχάται μόνο ανάμεσα σε συζητήσεις και εικασίες μας, αλλά λαμβάνει προεκτάσεις και στον αθλητικό βίο. Η επώνυμη δήλωση της αθλήτριας δυστυχώς «φωτογραφίζει» μια πιο ανησυχητική εικόνα, για την οποία συμφωνούν ανοικτά όλο και πιο έντονα συναθλητές και συναθλήτριες της, και επιβεβαιώνουν το φόβο για περισσότερες πράξεις εκβιασμού, σεξουαλικής κακοποίησης και απειλές σε νεαρά μάλιστα άτομα στο κοντινό παρελθόν.

Η συζήτηση φυσικά δεν σχετίζεται μονάχα με ένα περιστατικό, όπως αρκετοί υποβαθμίζουν απροκάλυπτα τη σημαντικότητα του, αλλά με μια διαρκή απειλή για νεαρά άτομα που εξελίχθηκε με το καιρό. Πιθανόν κάτω από τη μύτη ή την ανεκτικότητα υψηλόβαθμων στελεχών της ΙΕΟ. Ίσως ήρθε η κατάλληλη ώρα λοιπόν, να επικεντρωθούμε στο ζήτημα που αποζητά την επίδειξη σοβαρότητας και εντιμότητας από τη πλευρά όλων μας.

Η τελευταία παρότρυνση απευθύνεται και στα δύο φύλα, που ως άλλες δύο «ομάδες» με υπέρμετρο πάθος εύλογα αγωνίζονται για τη δική τους αξιοπρέπεια και διατήρηση «καθαρής» ταυτότητας. Ο ανδρικός πληθυσμός από τη μία, απορρίπτει να αναλάβει τις ευθύνες και να παραδεχθεί πως η πλειονότητα των σεξουαλικών κακοποιήσεων προκύπτουν επί το πλείστον από αυτόν. Από την άλλη, το γυναικείο φύλο καλείται να προσάψει ανάστημα, να διεκδικήσει, αλλά όχι μονάχα για την ανύψωση της δικής του ταυτότητας. Σε ό,τι αναφέρουμε λοιπόν, σχετίζεται με το αν οι ομάδες θα αναλάβουν από κοινού ρόλο και μαζί θα ενεργήσουν ως «ένα» για να εξαλείψουν πιθανούς βιασμούς μελλοντικά σε κάποιον άλλο άνθρωπο.

Να με συγχωρέσει λοιπόν αυτή η μερίδα φίλων, αλλά η κακοποίηση της Μπεκατώρου δεν είναι αδιάφορο γεγονός, ούτε καθυστερημένο από πλευράς χρόνου και στιγμής της αποκάλυψης του. Όπως πολύ ορθά ανέφερε ο Χόρχε στην εκπομπή του «…το γεγονός έχει μεγαλύτερη σημασία από τον χρόνο…». Κι όπως ήδη τονίσαμε, η συγκεκριμένη πράξη πιθανόν είναι μία από τις πολλές που συνέβαιναν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Όχι μόνο στην 21 ετών τότε Μπεκατώρου, αλλά και σε παιδιά ηλικίας κάτω των 20 ή ακόμη και των 15 χρόνων (!). Άραγε, μπορούμε μόνοι αποκλειστικά να θέσουμε τέλος σε αυτές τις ενέργειες γεμάτες απέχθεια; Παρά μόνο να γυρίζουμε τη πλάτη μας σε τέτοιου είδους άτομα που αναλαμβάνουν τα παιδιά μας ως «μέντορες» ή με το κουστούμι ενός «συμβούλου» σε μια ανώτατη αθλητική αρχή; …

Από εδώ και έπειτα, κοντοστέκομαι στη προσέγγιση του αθλητικού παραγωγού Ραπτόπουλου. Εξ αρχής στη προβολή του βίντεο, συμφωνούμε πως τέτοιου είδους περιστατικά δεν πρέπει να λογίζονται ως «εργαλεία» για χάρη «γαλαζο-κόκκινων» πλευρών, όπως ο ίδιος σωστά επισημαίνει. Σε καμία των περιπτώσεων, το συγκεκριμένο ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης δεν χρειάζεται να κομματικοποιηθεί εκατέρωθεν. Τουλάχιστον όχι σε μέγιστο βαθμό, προκειμένου να γινόμαστε μάρτυρες μιας στοργικότητας και συμπάθειας από πολιτικούς αντιπροσώπους. Τον πρώτο λόγο στο εξής θέμα τον έχουν τα δικαστικά όργανα, πιθανοί μάρτυρες και οι εισαγγελείς. Άνθρωποι δηλαδή που μάχονται για τη δικαιοσύνη και μέλη που υπέστησαν αυτές τις πράξεις βίας από ανώτερους της Ομοσπονδίας.

Η σύνθετη και αντισυμβατική προσέγγιση του Ραπτόπουλου στρέφεται προς αυτή την κατεύθυνση: μήπως δηλαδή η αποκάλυψη της Μπεκατώρου αποκρύπτει σιωπηρή συγκατάβαση για την ατομική της διάκριση στο άθλημα. Μόνο που όλη η ακολουθία της σκέψης βασίζεται μόνο στην εκτίμηση, δίχως να γνωρίζουμε ακόμη το «πως» και το «γιατί» στο ατυχές συμβάν. Δεν παύει δηλαδή η προσέγγιση του να είναι εξίσου μονοδιάστατη. Ίσως γι’ αυτό στην εκπομπή δεν τάχθηκε ούτε υπέρ ούτε κατά ο Χόρχε για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα που χρήζει περαιτέρω έρευνας. Στη περίπτωση της Μπεκατώρου όπως βλέπετε, βολεύει ίσως τον Ραπτόπουλο ή κάποιον άλλο να ισοσταθμίζουν την αθλήτρια με ένα «αλλά» και να την ενοχοποιούν εμμέσως, όμως προσπερνούν την γενναία της απόφαση να το δηλώσει ανοικτά σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Και να σημειώσουμε εδώ, πως ο φερόμενος ως θύτης ανήκε στα έμπειρα στελέχη του συμβουλίου της Ομοσπονδίας. Οπότε δεν πρόκειται για προπονητή σχετιζόμενο με την άμεση καθοδήγηση της Μπεκατώρου. Συνεπώς, μέχρι να διαλευκάνουν οι αρμόδιοι τις πτυχές αυτής της κακοποίησης, μόνο ανυπόστατα σενάρια κατασκευάζουμε γύρω από το «επεισόδιο».

Το κυριότερο όμως, είναι η εστίαση στους υπεύθυνους αυτών των αποτρόπαιων συμβάντων. Διότι όσο αναλωνόμαστε όλοι μας ανεύθυνα στις δηλώσεις της Μπεκατώρου, άλλο τόσο απομακρυνόμαστε από τους υπαίτιους. Οι τελευταίοι πρέπει να τοποθετηθούν στο κάδρο και με τη σειρά τους, οι άνθρωποι της δικαιοσύνης να στοχεύσουν στην τελική αλήθεια. Επομένως, δεν μας ενόχλησαν οι (αβάσιμες έως ένα βαθμό) υποθέσεις του Ραπτόπουλου, αλλά η επιλογή του να ασχοληθεί κυρίως με την αθλήτρια και όχι με τους υπεύθυνους αυτών των σοκαριστικών αποκαλύψεων.

Εν κατακλείδι, η σεξουαλική κακοποίηση της Μπεκατώρου δεν είναι μια καθημερινή είδηση που μερικοί τόσο εύκολα προσπερνούν. Άλλοι μάλιστα την συγχέουν και με την (υπερβολική ορισμένες φορές) πολιτική ορθότητα. Απορίας άξιο πως τα αλληλοσυνδέουν και τα εξισορροπούν όλα. Όταν μάλιστα βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το ξεσκέπασμα μιας ανήκουστης κατάστασης στον αθλητισμό μας. Όμως δεν έχουν έτσι τα πράματα. Απολύτως λάθος λοιπόν, να εικάζουμε πρώιμα για το θύμα και τις λεπτομέρειες του γεγονότος. Θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει να επενδύουμε βίντεο και γραπτά για τους συγκεκριμένους ανθρώπους που διαφεντεύουν μέσα στους αθλητικούς χώρους και πιθανόν να έχουν τραυματίσει αρκετούς χαρακτήρες νεαρών παιδιών μέχρι πρότινος.

ΥΓ. Ντροπή μάλιστα στις αθλητικές εφημερίδες και το σινάφι τους. Την επόμενη μέρα αυτής της αποκάλυψης, προτίμησαν εξώφυλλα με «αναγεννημένο Λιβάγια» και «Χασάν στο 93’». Πραγματικά μόνο ντροπή…

 

Διαβάστε Περισσότερα