ΙΑΠΩΝΙΑ (ΜΕΡΟΣ 2ο) ΥΠΟΓΡΑΦΗ ESR
Με το τέλος του Α΄Π.Π η Ιαπωνία είναι πιά μία υπολογίσιμη δύναμη παγκόσμια και η ισχυρότερη χώρα στην Ανατολική Ασία ενώ ο πολεμικός της στόλος είναι ο τρίτος ισχυρότερος μετά από εκείνους των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου.Ήδη από το 1910 ελέγχει ολόκληρη την κορεατική χερσόνησο,τις Κουρίλλες νήσους,τη νότια Σαχαλίνη,την Φορμόζα (Ταιβάν σήμερα),τις Μαριάνες,τις Καρολίνες,τα νησιά Μάρσαλ και από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 απλώνει τα δίχτυα της στη Μαντζουρία όπου δημιουργεί ένα κράτος-μαριονέτα το Μαντσουκουό,καταλαμβάνει μέρος της Μογγολίας ενώ σαν συνέπεια του προηγούμενου σινοιαπωνικού πολέμου ασκεί τον έλεγχο σε σημαντικά τμήματα της βορειοανατολικής Κίνας.
Το 1937 επαναλαμβάνει τις επιθέσεις της εναντίον της Κίνας,καταλαμβάνει το Νανκίγκ και επεκτείνει τη ζώνη επιρροής της νοτιότερα μέχρι και τη Σαγκάη χωρίς να συναντά ουσιαστική αντίδραση από τον σε εμφύλια διαμάχη ευρισκόμενο αντίπαλό της. Με την έναρξη του Β΄Π.Π στην Ευρώπη νέοι ορίζοντες διανοίγονται γιά τον ιαπωνικό μιλιταρισμό. Η κατάληψη από την ναζιστική Γερμανία της Γαλλίας,της Ολλανδίας,του Βελγίου και του Λουξεμβούργου παράλληλα με την ισχυρή πίεση που ασκεί στους Βρετανούς,αφήνει σχεδόν ανυπεράσπιστες τις αποικίες αυτών των χωρών (γαλλική Ινδοκίνα,ολλανδική Ινδονησία η Ανατολικές Ινδίες όπως λέγονταν τότε,βρετανική Βιρμανία και Ταιλάνδη η Σιάμ όπως λεγόταν τότε) ενώ ούτε οι ΗΠΑ μπορούσαν πλέον να νοιώθουν σίγουρες γιά τη θέση τους στις Φιλιππίνες.
Ήδη από το 1940 η Ιαπωνία ”βάζει χέρι” στην βόρεια Ινδοκίνα χωρίς νε έχει βγεί ακόμα στον πόλεμο… Οι ΗΠΑ αντιλαμβανόμενες τον κίνδυνο αντιδρούν προβαίνοντας σε δέσμευση των ιαπωνικών κεφαλαίων και καταθέσεων εντός ΗΠA, διακόπτουν τον ανεφοδιασμό της Ιαπωνίας σε σιδηρομετάλλευμα και πετρέλαιο ενώ απαιτούν την κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση του ιαπωνικού στρατού από τη σύμμαχό τους Κίνα.Ο χρόνος και η εξάντληση των πρώτων υλών πιέζουν αφόρητα το σχεδιασμό του αυτοκρατορικού γενικού επιτελείου το οποίο έχει μπροστά του τρείς λύσεις. Η πρώτη λύση ήταν να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες των ΗΠΑ,παραιτούμενο από τις επεκτατικές του φιλοδοξίες.
Η δεύτερη λύση είναι να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ τιμώντας την υπογραφή της χώρας ως μέλος του ”Άξονα” (1939),λύση που βοηθούσε στο ν’ αποφύγει τις ΗΠΑ αλλά ανάγκαζε τη Ιαπωνία αφ’ ενός μεν να παραβιάσει τη συνθήκη ειρήνης με τους Σοβιετικούς (1939,μετά την ήττα του αυτοκρατορικού στρατού από τον κόκκινο στρατό την ίδια χρονιά) αφ’ ετέρου να λειτουργήσει ως δεκανίκι των επιδιώξεων του Αδόλφου Χίτλερ παρά δι’ ίδιον όφελος. Η Ιαπωνία όμως ακολούθησε την τρίτη λύση…ολομέτωπη επίθεση στον Ειρηνικό και στη νοτιοανατολική Ασία. Εκεί υπήρχαν όλα όσα χρειάζονταν η χώρα γιά να ολοκληρώσει το σχέδιό της γιά τη μετατροπή της σε παγκόσμια δύναμη. Πετρέλαιο,
Όμως γιά να πετύχει αυτό το σχέδιο έπρεπε να εξουδετερωθεί το μόνο επίφοβο όπλο που στεκόταν εμπόδιο ,ο αμερικανικός στόλος του Ειρηνικού ο οποίος ναυλοχούσε στη Χαβάη.Οι βρετανικές δυνάμεις στις αποικίες,οι ολλανδικές φρουρές στην Ινδονησία,οι αποδυναμωμένες αυστραλιανές και νεοζηλανδικές δυνάμεις (οι καλύτερες μεραρχίες τους πολεμούσαν στην Β.Αφρική), ακόμα και οι αμερικανικές δυνάμεις στις Φιλιππίνες δεν αποτελούσαν σοβαρά εμπόδια γιά τις αυτοκρατορικές ένοπλες δυνάμεις.Στις 7 Δεκεμβρίου 1941 και ενώ οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία συνεχίζονταν στην Ουάσιγκτον, η αιφνιδιαστική επίθεση στο Πέρλ Χάρμπορ της Χαβάης έθεσε εκτός μάχης το μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού στόλου (όχι όμως τ’ αεροπλανοφόρα τους) και μέσα σε πέντε μήνες η Ιαπωνία,επιτυγχάνοντας όλους τους στόχους της έλεγχε πλέον το 1/5 της επιφάνειας του πλανήτη μας έχοντας συντριπτική (ποιοτική και ποσοτική) στρατιωτική,ναυτική και αεροπορική υπεροχή απέναντι σε όλους τους αντιπάλους της.
Όμως είχαν λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο…Οι ΗΠΑ,που ήταν ανέτοιμες για πόλεμο,ανασκουμπώθηκαν,
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1945 υπογράφεται στον κόλπο του Τόκιο και πάνω στο θωρηκτό Missouri η συνθήκη παράδοσης της Ιαπωνίας…Όμως ένα άλλο κεφάλαιο που δεν μπορώ να μη το θίξω είναι η συμπεριφορά του ιαπωνικού στρατού κατά τη διάρκεια του πολέμου.Αν και η αποκτήνωση του ανθρώπου,του οπουδήποτε ανθρώπου,κατά τον πόλεμο είναι γεγονός αναμφισβήτητο,εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη περίπτωση όπως άλλωστε και με τη χιτλερική Γερμανία. Η απόλυτη πίστη του γιαπωνέζου στρατιώτη στον αυτοκράτορα και στην πατρίδα του καθώς και η απόλυτη υποταγή του στα κελεύσματα μιάς μιλιταριστκής και μισοφασιστικής κυβέρνησης,οι αρχαίες παραδόσεις των σαμουράι και ο κώδικας Μπουσίντο,η πεποίθησή του ότι ο στρατιώτης ποτέ δεν παραδίδεται καθώς και η περιφρόνησή του προς τον θάνατο μετέτρεψαν τις αυτοκρατορικές ένοπλες δυνάμεις σε μιά φονική μηχανή της οποίας το ματωμένο αποτύπωμα στοιχειώνει μέχρι και σήμερα όλους όσους τις αντιμετώπισαν και βρίσκονται ακόμα στη ζωή, οι δε συλλογικές μνήμες των λαών της Ασίας που είχαν την ατυχία να ζήσουν υπό κατοχήν αγγίζουν ακόμα και σήμερα τα όρια του απόλυτου τρόμου.
Μαζικές σφαγές αθώων πολιτών (Νανκίγκ),εκπόρνευση τμημάτων του γυναικείου πληθυσμού ολόκληρων χωρών (Κορέα) προς ”ανακούφιση” των στρατιωτών τους,πορείες θανάτου χωρίς φαγητό και νερό (Μπαταάν), ελεεινή και απάνθρωπη μεταχείριση των αιχμαλώτων γιά διάφορα έργα (Βιρμανία,Ινδοκίνα,Σιάμ) αλλά και τα απίστευτης κτηνωδίας ”ιατρικά” πειράματα στη διαβόητη μονάδα 731 της Μαντζουρίας,που μπροστά τους ακόμα και το Άουσβιτς ωχριά,καταδεικνύουν την αχαρακτήριστη συμπεριφορά των ιαπωνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Προσωπικά λοιπόν και γνωρίζοντας όλ’ αυτά,δεν με συγκινούν τα δάκρυα,κροκοδείλια η μη,όλων των μονόπλευρα ”ευαίσθητων ψυχών” γιά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι,διότι αυτά οφείλονται είτε σε άγνοια για τα πεπραγμένα της Ιαπωνίας στον πόλεμο,είτε εξ αιτίας του σημερινού ρόλου των ΗΠΑ στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Αυτοί είναι που ξεκίνησαν τον πόλεμο,στις νίκες τους αποδείχτηκαν υπερφίαλοι,υπερόπτες και βάρβαροι,στι ςήττες τους διέπραξαν ακόμα χειρότερα και τελικά πήραν ότι τους άξιζε μιά και αποφάσισαν να τα βάλουν με την σκληρότερη φυλή του πλανήτη,τους αγγλοσάξωνες,οι οποίοι στον επεκτατισμό και τον ιμπεριαλισμό έχουν…ντοκτορά….Τα υπόλοιπα είναι γνωστά… Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής:Έχουν άραγε αλλάξει οι Ιάπωνες σε σχέση με τότε;Προσωπικά πολύ αμφιβάλλω…Ο εθνικός χαρακτήρας ενός λαού δύσκολα μεταβάλλεται ακόμα και μετά από μία τέτοια καταστροφή,αν η ιδεολογική βάση που τον παράγει και τον ανατροφοδοτεί παραμένει άθικτη και τούτο αποδεικνύεται από τις εμμονές τους στα βιβλία ιστορίας της μέσης εκπαίδευσης (επίσημη διαμαρτυρία της Κίνας) καθώς και τις ετήσιες γιορτές τους στον ναό Γιασουκούνι όπου και το ιερό των ηρώων αλλά και των ”ηρώων” του τελευταίου πολέμου….
ΥΠΟΓΡΑΦΗ:ESR
