Ισπανία: Αναδεικνύοντας τους πρωταγωνιστές του μέλλοντος

Στο άκουσμα και μόνο ενός τελικού Nations League, οι περισσότεροι από εμάς, τους φίλους της στρογγυλής, δεν δείχνουμε το ίδιο ενδιαφέρον εξαιτίας της μη σημαντικότητας του τίτλου και της διοργάνωσης. Ο περασμένος αγώνας όμως, ανάμεσα σε Ισπανία και τους νικητές εντέλει Γάλλους προσφερόταν για ποιοτικό θέαμα, μία δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τις τρανές προσωπικότητες των Τρικολόρ, ενώ στους Φούριας Ρόχας μελετήσαμε την δειλή ανάδυση ορισμένων υποσχόμενων νέων, για τους οποίους ο Ενρίκε αποσκοπεί στη δημιουργία βάσης για ένα μελλοντικό και ανταγωνιστικό σύνολο.

Οι Γάλλοι διέθεταν τις μονάδες, τους λεγόμενους game changers, στους οποίους βασίζονται κυρίως αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα επί της παρούσης την έννοια του συνόλου. Αντίθετα, η Ισπανία – εδώ και καιρό χαρακτηριστικό της ταυτότητάς της – λειτουργούσε ως ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Άγουρη μεν, με αισθητές αδυναμίες, δίχως κιόλας παίκτες που να έχουν ακόμη διαμορφώσει το προφίλ τους στο άθλημα. Εκεί λοιπόν, προσέξαμε και τα νέα μέλη, που βαφτίζονται βασικοί με το καλημέρα. Ο 17χρονος Γκάβι ήταν ένας ακόμη που δικαίωσε τον τολμηρό Ενρίκε, καθώς πήρε σειρά στο βασικό σχήμα έπειτα από αυτή του Πέδρι και πριν καιρό του Φάτι. Οι Ισπανοί βρίσκονται ομολογουμένως σε αναζήτηση ταλέντων, σκανάροντας οποιονδήποτε στη τελική συστήνεται στο Ισπανικό ποδόσφαιρό και δεν επιθυμούν από πλευράς τους, να τους χάσουν μονομιάς.

Κι ενώ αρκετές χώρες διστάζουν να εμπιστευθούν νέους, δίχως να… ψηθούν ή αν δεν μοχθήσουν πρώτα να ξεχωρίσουν στους συλλόγους τους, οι Ισπανοί τους υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες, τους αφομοιώνουν και τους ρίχνουν στην μάχη παρέα δίπλα με τα άλλοτε ινδάλματά τους ή τους εμπειρότερους παίκτες σε αγωνιστικές παραστάσεις. Συγκεκριμένα, ο Γκάβι – μόλις 17 χρονών στη θέση χαφ – επέβλεπε υποδειγματικά τη μεσαία γραμμή απέναντι μάλιστα στους Ιταλούς και τους Γάλλους. Λόγου χάρη, βγήκε κερδισμένος σε αρκετές συναντήσεις με το όνομα των ημερών μας, Ζορζίνιο, ενώ το ξεγλίστρημα του με τη μπάλα παρέπεμπε πραγματικά στη λαμπρή σχολή των χαφ της Μπάρτσα. Αντίστοιχες κινήσεις κατάφερε και απέναντι στο Πογκμπά, ο οποίος τον επιτηρούσε και ταλαιπωρήθηκε στο να ανακόψει τη φούρια του πιτσιρικά.

https://www.youtube.com/watch?v=mEhxHuZ4iIU&ab_channel=Wouva

Κι εδώ λοιπόν, είναι η πρόκληση: να συνδυάσει κανείς τις ικανότητες του Πέδρι με αυτές του ανερχόμενου Γκάβι. Αυτός ο κάποιος ενδεχομένως δεν θα είναι ο Κούμαν, όσο κι αν τους δίνει δικαίως ευκαιρίες στο σχήμα. Χρειάζεται ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα δουλεύει και ανεβάζει σαν σκαλοπάτι τα ατομικά επίπεδα των παικτών. Προς το παρόν σε διεθνές επίπεδο, υπάρχει ο Ενρίκε, ο οποίος τους ωθεί να υιοθετήσουν ένα στυλ ποδοσφαίρου – κληρονομιά ολόκληρης της χώρας.

Πρόκειται δηλαδή για ένα «νεανικό κίνημα», παίρνοντας σάρκα και οστά για να θέσει γερή υποψηφιότητα στα επερχόμενα διεθνή τουρνουά. Στο τωρινό ρόστερ, δεν αναλαμβάνουν πρωταρχικούς ρόλους τα τελευταία προϊόντα της Μασία, αλλά και νεαροί υπόλοιπων ομάδων. Για παράδειγμα, ήδη γνωρίζουμε τις τεχνικές αρετές του Μπράιαν Χιλ, την ιδιαιτερότητα του να παραβιάζει την μικρή περιοχή. Έχουμε εξίσου την περίπτωση του Φεράν Τόρες, που ήδη είναι αναντικατάστατος στο δεξί φτερό, και μάλιστα φέρνει μαζί του το σύγχρονο στυλ πια, αυτό του ακραίου που λογίζεται κυρίως ως εκτελεστής. Άλλωστε, είναι από τους πρώτους σκόρερ, μέσα στους βασικούς υποψήφιους.

https://www.youtube.com/watch?v=zgr_RZ00MBc

Υπάρχει και ένας ακόμη παίκτης που κέρδισε χρόνο και την εκτίμηση των γύρω ανθρώπων σε αυτό το σύντομο διάστημα στο Nations League, ο Γέρεμι Πίνο. Ο μόλις 18χρονών εξτρέμ της Βιγιαρεάλ έχει γίνει κιόλας βασικός σε συλλογικό επίπεδο, καθώς το απρόβλεπτο στοιχείο του, η κοφτή του ντρίμπλα και η συχνή του κάθετη πάσα ανάμεσα στα σέντερ μπακ τον καθιστούν χρήσιμο και απόλυτα ταυτόσημο στα χαρακτηριστικά που αναζητά η εθνική Ισπανίας. Πέραν των Φεράν Τόρες, Χιλ, Φάτι, αλλά και του πολύτιμου στον άξονα Όλμο, έρχεται και εκείνος με τη σειρά του να προστεθεί στις λύσεις ως μία περίπτωση έτοιμη πλέον να συνεισφέρει στο όλο πρότζεκτ.

Εκτός λοιπόν, από όλα αυτά τα παιδιά που αναμένουμε εξέλιξη έως και τα 23-5 τους έτη, υπάρχουν πάντα και οι πιο φτασμένες μονάδες του συνόλου. Στην άμυνα, προκύπτουν παίκτες σε ώριμη ηλικία, ενώ στις υπόλοιπες δύο γραμμές αγωνίζονται και παίκτες με όγκο εμπειριών στη πλάτη τους και επιτεύγματα αντίστοιχα (Μπούσκετς – Μοράτα). Βέβαια, αυτό που δεν δύναται κανείς να αμελήσει είναι και πάλι την γέννηση παιδιών κοντά στο μακρόβιο στυλ αυτού του έθνους. Είναι λες και τους γεννά και αναθρέφει η ίδια μάνα, τους εκπαιδεύουν οι ίδιοι δάσκαλοι, προκειμένου να ανταποκριθούν έπειτα στη φιλοσοφία του ποδοσφαίρου τους. Σε αυτό δηλαδή, της υψηλής τεχνικής κατάρτισης, της κουραστικής ορισμένες φορές, αλλά και συνάμα αρμονικής πάσας.

Και από ότι φαίνεται με τα νέα αυτά βλαστάρια, η κληρονομιά θα έχει και συνέχεια. Θα αναβιώνει άλλοτε πολύ, άλλοτε λίγο και από τα πόδια αυτών των παιδιών, ώστε έτσι να μην σβήσουν ποτέ οι εικόνες ενός «Ινιέστα», ενός «Τσάβι», ενός «Βίγια», και φυσικά, εκείνης της έξοχης συνολικά φουρνιάς που έσπρωξε λίγο πολύ μετεξέλιξε την έννοια του απόλυτου ποδοσφαίρου.