Ναι είναι μία Must See ταινία. Και όχι επειδή έχει γίνει ντόρος. Όχι βέβαια. Μια φορά κάθε 20 χρόνια το Χόλιγουντ βγάζει μια ταινία που αξίζει. Αυτή η φορά, λέγεται “Joker”. Όχι, δεν έχει πιστολίδι επί 90 λεπτά, δεν έχει love story, δεν έχει american dream, δεν έχει happy end. Δεν έχει τίποτα που να θυμίζει Χόλιγουντ. Έχει έναν πρωταγωνιστή που δίνει μια μοναδική παράσταση και κλαίει σε όλη την ταινία. Και το κάνει γελώντας εκκωφαντικά.

Αυτό το αριστούργημα έχει τόσα μηνύματα, που αξίζει να το δουν όλοι. Τι μου είπε εμένα η ταινία; Ότι:
– Στην σύγχρονη κοινωνία έχει χαθεί το μέτρο και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο. Οι άνθρωποι κανιβαλίζουν τους συνανθρώπους τους, είτε λόγω θέσης και ισχύος, είτε ακόμα και για να σπάνε πλάκα.
– Όταν μια κοινωνία παράγει ή επιτρέπει να αναπαράγεται μια κομφορμιστική main stream συμπεριφορά κανιβαλισμού και κοινωνικού αποκλεισμού σε βάρος των μη προνομιούχων κοινωνών της, τραυματίζει ανθρώπους και παράγει Jokers.
– Όταν στη ζυγαριά των σύγχρονων οικονομιών η ελάχιστη κοινωνική αλληλεγγύη περικόπτεται για να εξυπηρετηθούν οικονομικά συμφέροντα, τότε η πολιτεία όχι απλά αποδέχεται ότι προκαλεί, αλλά όντως προκαλεί την απογύμνωση και την παρακμή της.
– Ο κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργεί ένταση και ενέργεια που συσσωρεύονται ψάχνοντας αφορμή να εκτονωθούν.
– Ο κοινωνικά αποκλεισμένος έχει την ανάγκη να προβάλλει την πολιτική ατζέντα του ακόμα και σε μια τυχαία πράξη, έστω κι αν αυτή είναι πολλαπλή ανθρωποκτονία.
– Η ίδια τυχαία πράξη, μπορεί, μέσω της διαδικασίας της προβολής, να υπερβεί ακόμα και την ελάχιστη απαιτούμενη πολιτική διαδικασία του διαλόγου και μπορεί να παράξει συσπειρώσεις.
– Οι αστοί, οι καθωσπρέπει, οι “μεσαίοι κι άνω” αυτού του κόσμου και τα ΜΜΕ τους, όντας συντηρητικοί και υποκριτές, αγιοποιούν τους θύτες, δείχνοντας τους ως θύματα και στα πρόσωπα των εξεγερμένων μη προνομιούχων βλέπουν μόνο ταραχές, τρελούς και τρομοκράτες.
– Το κοινωνικό χάσμα είναι εδώ, το ζούμε μέρα με τη μέρα και βιώνουμε τα αποτελέσματά του, όντας κιμάς στην μηχανή του καπιταλισμού. Βλέπουμε την κοινωνία μας στον καθρέφτη. Και είναι σοκαριστικό.

Στην Ελλάδα, οι καθωσπρέπει μικροαστοί, επικαλούμενοι την σήμανση περί ακατάλληλου, έστειλαν τα ΜΑΤ να συλλάβουν γονείς και να βγάλουν με τη βία τους ανήλικους που παρακολουθούσαν την ταινία, από τις αίθουσες. Είναι οι ίδιοι που γελούσαν κι άφηναν τα παιδιά τους να τραγουδούν

“200 στη στροφή και με ρωτάνε “μαμά;” Όχι, δεν είναι μαμά
Να με βρουν οι μπάτσοι ψάχνουν ξανά
Θα ‘μαι στον Παναμά
Πουτάνα δεν παίρνω ποτέ σοβαρά
Έτσι μου ‘πε η μαμά”
Φοβούνται την ταινία αντί να φοβούνται την κοινωνία που δημιούργησαν…