Μερικά για το Καλή Παναγιά που εύχονται κάποιοι και κάποιοι ειρωνεύονται…

Δεν υπάρχει κανείς πλεονασμός στις ευχές που έχουν το καλό/καλή/καλά στην αρχή τους και που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζουν κάπως «ταυτολογικές».
Είτε λέμε «καλή επιτυχία», είτε «καλή λευτεριά», δεν εννοούμε πως θα μπορούσε η επιτυχία να ήταν κακή, δηλαδή… αποτυχημένη, ή όχι ανακουφιστική η γέννα.

Το «καλός», στις περιπτώσεις αυτές, σημαίνει «με το καλό να έρθει [η επιτυχία, η ημέρα της γέννας κ.ο.κ.]», «άμποτε».
Θα το καταλάβει ακόμη πιο εύκολα κάποιος μ’ αυτό το παράδειγμα: «Καλή πατρίδα, σύντροφε», ήτοι: «Με το καλό να επιστρέψεις, να επιστρέψουμε, στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα».

Τα ίδια και με το (πολύ παλιό: ο Παπαδιαμάντης το *αντιγράφει* κοντά ενάμισι αιώνα πίσω) «Καλό Παράδεισο», κουβέντα που είναι παμπάλαια: ο θάνατος νοείται σαν η αρχή ενός ταξιδιού προς τον άλλο κόσμο, και οι ζωντανοί εύχονταν πάντα να ήταν εύδρομο το ταξίδι αυτό, και ο προορισμός του ο καλύτερος δυνατός.

Κατ’ αυτά, και το «Καλή Παναγιά» («Με το καλό να φτάσει η μέρα του Δεκαπενταύγουστου, το κατακαλόκαιρο») δεν έχει να κάνει με το καλός-κακός.