Καλό ταξίδι Υποπλοίαρχε Πέτρο Γουβιώτη

Πέτρος Γουβιώτης. Ένα όνομα που στους στεριανούς, ίσως να μην τους λέει και πολλά. Και πώς να τους λέει κάτι αφού ο Υποπλοίαρχος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, στη θάλασσα, να προστατεύει όλους αυτούς που ποτέ δεν τον γνώρισαν, που ποτέ δεν άκουσαν κάτι γι’ αυτόν και για τους τόσους άλλους αφανείς Αιγαιομάχους… Για τους ανθρώπους του Πολεμικού Ναυτικού όμως, δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα, καθώς ο “Καπετάν-Πέτρος” ήταν κάτι σαν πατέρας όχι μόνο όσων υπηρέτησα υπό τις διαταγές του, αλλά ακόμη και αυτών που απλώς είχαν την τύχη, να τους αγγίξει η αύρα του.

Ένας θησαυρός γνώσεων σε θέματα ναυτοσύνης κι ας μην ήταν… γραμματιζούμενος. Μπήκε στη Σχολή Υπαξιωματικών στα 15 του και ακόμα κι όταν αποστρατεύθηκε, ουσιαστικά παρέμεινε δίπλα στο Π.Ν. με τον τρόπο του, μέχρι που πήρε την ρότα για τους ουρανούς. Δεν χρειαζόταν πίνακες και κιμωλίες για να περάσει τις γνώσεις του στους νεότερους. Η λαμαρίνα, ήταν ο μαυροπίνακάς του και η άνευ προηγουμένου πείρα του (θα τολμούσα να πω) ήταν τα καλύτερα εργαλεία για να αναδείξει τους διαδόχους του, που στάθηκαν άξιοι των γνώσεων που τους μεταλαμπάδευσε.
Διέθετε ένα μοναδικό ναυτικό αισθητήριο, ανεξάντλητα αποθέματα εμπειρίας, προικισμένο ένστικτο και μία τρομερή διαίσθηση επάνω στο επάγγελμα, χαρακτηριστικά με τα οποία πλάταινε τους ορίζοντες, όλων όσων είχαν την τύχη να είναι δίπλα του.Δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του, όταν επρόκειτο να μοιραστεί τις γνώσεις του, υπερήφανος που αφιέρωσε ψυχή τε και σώματι στο Ναυτικό μας, καλοσυνάτος, ευθύς, θησαυρός αναμνήσεων…

Θεωρώ τιμή μου που άν και δεν είχαμε άμεση σχέση κατά τα χρόνια που υπηρέτησα τη θητεία μου στο Π.Ν. πάραυτα με είχε αγκαλιάσει κι εμένα σαν ένα από τα πολλά παιδιά του και με είχε τιμήσει με το πολύτιμο δώρο της φιλίας του. Στα χρόνια που ακολούθησαν, περνάγαμε ώρες ατέλειωτες να μου αφηγείται ιστορίες από την υπηρεσία του στον Στόλο. Για τα χρόνια του στη Σ.Μ.Υ.Ν. αλλά και για το πρόβλημα υγείας του που το αντιμετώπισε αγέρωχα και παληκαρίσια. Το ότι μου εμπιστευόταν τα… “μυστικά που μένουν μεταξύ των ανθρώπων της θάλασσας” και το γεγονός πως άφοβα μου ανοιγόταν όταν ήθελε να μου μιλήσει για τις περιπέτειές του με το όμορφο φύλο, με έκανε να νιώθω τυχερός κι ευλογημένος παράλληλα.

Ντόμπρος, ακέραιος, μετρημένος, ένας άνθρωπος που παρά τη μοναξιά που ένιωθε τα τελευταία χρόνια όντας χήρος, έβρισκε -μυστήριο το πώς, αλλά πάντα έβρισκε- τη δύναμη να είναι πατρικός και να έχει πάντα κάτι να μου δώσει μέσα από τις ιστορίες του.
Τα μίλλια που έγραψε, οργώνοντας το Αιγαίο με τα Αντιτορπιλικά του Στόλου, το καμάρι του.
Η θητεία του στο Α/Γ ΚΩΣ που το “ανάστησε” όπως συνήθιζε να λέει, η υπερηφάνια του.
Η ανάληψη καθηκόντων κυβερνήτη στην Υ/Φ ΔΟΪΡΑΝΗ, αποκορύφωμα της εκτίμησης και της αναγνώρισης που τύγχανε από την ηγεσία του Ναυτικού μας.
Αυτό όμως που άφησε πίσω του, δεν ήταν απλώς το έργο ζωής. Ήταν παρακαταθήκη! Πρός το Ναυτικό, πρός τους νεότερους, αλλά ακόμη και πρός τους ανώτερούς του, που τον άκουγαν και που γνώριζαν πως η γνώμη του, βάραινε, μέτραγε, φώτιζε…

Για επίλογο, παραθέτω τον αποχαιρετισμό του Τάσσου Βλαστέλη:
“Εμείς που τον γνωρίσαμε ως νεαροί δοκιμοι υπαξιωματικοι, στη ΣΜΥΝ του Πόρου, τον φωνάζαμε “Δάσκαλο”. Ο Πέτρος Γουβιωτης όμως, ούτε πολλά γράμματα γνώριζε, ούτε σπουδαγμενος ήταν. Τον θαυμάζαμε όμως για το παραστημα του, το στρατιωτικό πνεύμα, την ακεραιότητα του χαρακτήρα και προπάντων για την ειλικρινή και ανιδιοτελή του αγάπη για το Πολεμικό Ναυτικό. Και αυτά ακριβώς μας έμαθε ο Δάσκαλος. Μας μεταλαμπαδευσε με απλό και ειλικρινή τρόπο αυτή του την αγάπη για το Πολεμικό Ναυτικό και ναι Δάσκαλε, τώρα μπορούμε να το πουμε, τα κατάφερες και σε ευχαριστούμε. Κατάφερες αυτό που άλλοι, γραμματιζουμενοι και σπουδαγμενοι δεν κατάφεραν γιατί δεν είχαν την δικιά σου αγάπη και ανιδιοτελεια. Σε ευχαριστουμε Δάσκαλε που μας έδωσες αρχές.”

Καλό ταξίδι Υποπλοίαρχε Πέτρο Γουβιώτη.
Είναι το τελευταίο, μα εσύ, είσαι από τους λίγους τυχερούς γιατί θα πιάσεις στο πόρτο που αξίζεις. Εκεί θα βρείς την κυρά-Ειρήνη και τους συναδέλφους σου, να σε περιμένουν.
Από εκεί ψηλά θα συνεχίσεις τους “Ξιφίες” και τις περιπολίες προστατεύοντας εδώ κάτω, όλα τα παιδιά σου.

El Comandante