KATI ΓΛΕΝΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΗΔΕΙΕΣ
Το πήρε το κυπελλάκι η Βαλένθια και δίκαια μάλιστα. Καλύτερη ήταν. To άξιζε. Και το πανηγύρισε σαν να κέρδισε το Τσαμπιονς Λιγκ. Και κάπως έτσι ήταν. Γιατί μια ομάδα με αξία παικτών 353 εκατ. κέρδισε την άλλη με αξία 1,18 δις ευρώ. Αυτή είναι η διαφορά του πρώτου με τον τέταρτο στην Ισπανία σε κόστος ομάδας. Χαώδης.
Γι αυτό και στη Βαλένθια ακόμα γλεντάνε. Εκεί που η ομάδα στο πρώτο γύρο ήταν η πρωταθλήτρια της ισοπαλίας έφερνε Χ με όλους τους μικρούς, κι ο Μαρθελίνο περίμενε τη φορτωτική του, τα γυρισε όλα τούμπα. Από το Γενάρη και μετά πάτησε γκάζι κι έμεινε αήττητη 12 αγωνιστικές στο πρωτάθλημα, κέρδισε τη 4η θέση που βγάζει Τσάμπιονς τη τελευταία αγωνιστική, έφτασε στους 4 του Γιουρόπα και κέρδισε και τη Μπάρσα στον τελικό κυπέλλου. Ποιό το μέλλον της ομάδας? Να πέσει χρήμα από το Σιγκαπουριανό ιδιοκτήτη Πίτερ Λιμ για να πάρει παιχτάκια από πρώτο ράφι και να προχωρήσει στα νοκ άουτ του Τσάμπιονς.
Μέτα τα γλέντια της Βαλένθια πάμε στις κηδείες της Βαρκελώνης.
Είναι πολύ εθιμοτυπικό για τέτοιο κλαμπ μετά από αποτυχίες τέτοιου τύπου σε τελικούς ή ημιτελικούς να βγαίνει ο κόσμος και να λέει, τέλος ενός κύκλου, γεράσανε, να φύγουνε, δε μπορούν τα παληκάρια κτλ. Κηδείες κάνουνε όλοι μετά από αποτυχίες. Ελα όμως που στο ποδοσφαιρο έρχονται στιγμές που γυρνάνε όλα ανάποδα και νέος προπονητής με τους ίδιους παίχτες που σερνόντουσαν πάει και σηκώνει κούπες! Ναί παιδιά έτσι είναι. Και δε πάω πολύ μακριά. Φέρνω παράδειγμα την Ατλέτικο Μαδρίτης. Με τα ίδια παιχτάκια τον Γκοδίν, τον Γκάμπι, τον Φαλκάο, τον Φερνάντο Τόρες, και τον Μιράντα. Με αυτούς που ο κόουτς Μανθάνο πηγαίνε σε Μπερναμπέου και Κάμπ Νόου και μετράγε ανοιχτές παλάμες, όταν τους πήρε ο Σιμεόνε αρχισαν να μετράνε κούπες. Κύπελλα Ισπανίας, Γιουρόπα Λιγκ, πρωτάθλημα και τελικούς Τσάμπιονς.
Και με ρωτάει τώρα κάποιος. Δηλαδή θες να μας πεις ρε μεγάλε ότι αν φύγει ο Βαλβέρντε λύθηκε το πρόβλημα?
Απεναντίας φίλε. Οταν τα παιδάκια πάνε παιδικό σταθμό τα μικρόβια και οι ιώσεις γίνονται ενα με αυτά, κολλάνε στη ποδιά τους, είναι μέρος του εαυτού τους. Για κάμποσο καιρό είναι συνέχεια άρρωστα. Συνάχι, βήχας καμια φορά και πυρετός. Ενα τέτοιο ιό έχει κολλήσει η Μπάρσα. Και τη ταλαιπωρεί χρόνια. Λέγεται απάθεια. Ελλειψη πάθους, έλλειψη έντασης στο παιχνίδι. Κι είναι αυτό που δεν της επιτρέπει να σηκώσει ευρωπαϊκή κούπα. Το μικρόβιο είναι παντού. Από το γήπεδο μέχρι πάνω τα γραφεία. Μια βδομάδα μετά το ματς του Ανφιλντ o πρόεδρος Μπαρτομέου βγαίνει και λέει ότι ο Βαλβέρντε μένει γιατί είναι πρότζεκτ μακράς διάρκειας. Χθες μετά το τελικό βγαίνει ο Πικέ και λέει η Βαλένθια έκανε τρεις ευκαιρίες έβαλε δυο γκολ. Εθελοτυφλία. Ενας παθογενής οργανισμός.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που στην ομάδα έπαιζαν ο Πουγιόλ ο Ντάνι Αλβες, ο Πέδρο. Παίχτες με ψυχή. Σήμερα ζήτημα να χει έναν. Μέλλον? Δυσοίωνο. Γιατί? Γιατί δεν υπάρχει προπονητής αυτή τη στιγμή στο κόσμο να μπορεί να επιβληθεί στο Μέσι και τους φίλους του. Εξουσία είναι. Καθεστώς. Και δε γουστάρουν να χάνουν τη βολή τους.
Και τελειώνω με αυτό. Οταν ο Γκουαρδιολα ανέλαβε την ομάδα το καλοκαίρι του ‘08 το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να καθαρίσει από την ομάδα το Ροναλντίνιο τον Ντέκο και τον Ετό. Τον τελευταίο με ένα χρόνο καθυστέρηση. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
