Κιτρινόμαυρος ο τίτλος και… πράσινα άλογα
Αν και μετά το ματς με τον Βόλο (γιατί ΕΚΕΙ ουσιαστικά μπήκε η ταφόπλακα) ήταν μιά αργή, βασανιστική πορεία αυτή του Παναθηναϊκού, πρός έναν προδιαγεγραμμένο θάνατο, ήταν μάλλον κοινό μυστικό, το γεγονός πως το τριφύλλι πάλευε σε κάθε αγωνιστική, για να κρατηθεί στη ζωή με… τα δόντια. Το θαύμα τελικά δεν έγινε. Επικράτησε το… αναμενόμενο. Μετά την αυτοχειρία, με την οποία φλέρταρε ο Παναθηναϊκός σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του β΄γύρου, οι οπαδοί του μάλλον, θα παραμείνουν με την δίψα ενός τίτλου, για αρκετό καιρό ακόμα..
Κι ετούτο γιατί η ευκαιρία που δόθηκε στην ομάδα τους αυτή τη χρονιά ήταν μοναδική. Οι υπόλοιπες ομάδες ξεκίνησαν μουδιασμένα, άνευρα, δεν είχαν μπει εξ’ αρχής με «όλο το δρόμο» στο πρωτάθλημα. Όσοι δε, στο άκουσμα των πιθανοτήτων κατάκτησης του τίτλου από το Π.Α.Ο. μίλησαν για μία ακόμα φορά για… «τίτλο και πράσινα άλογα», μάλλον απέμειναν να τρίβουν τα μάτια τους, βλέποντας τα… καθαρόαιμα της Λεωφόρου, να κάνουν την κούρσα της ζωής τους.
Όμως ένας προπονητής, όσο σοβαρός και όσο δουλευταράς και όσο «γάτα» κι αν είναι, δεν αρκεί για να σε πάει στην κουρφή του βάθρου. Αυτές οι εποχές, ανήκουν στο παρελθόν… Ένας δυνατός coach, 2-3 παίκτες ικανότατοι και ένας διψασμένος κόσμος, δεν μπορούν να αποτελέσουν για καμία σύγχρονη ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, συνταγή επιτυχίας. Κι όταν βρίσκεσαι 10 βαθμούς μπροστά και φτάνεις να χάνεις το πρωτάθλημα, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να σε καλύψουν.Όταν ηττάσαι από τον Βόλο -γιατί πρέπει να ξανατονιστεί αυτό- εκεί ήταν που ο Παναθηναϊκός μπήκε στην… εντατική (και δεν ξαναβγήκε ποτέ…) δεν έχεις ούτε καν άλοθι. Γιατί όταν τελειώνει ο α΄ γύρος και τους έχεις όλους σε απόσταση και με διαφορά και δεν κάνεις δυό κινήσεις στο μεταγραφικό να ενισχύσεις την ομάδα εκεί που πονάει, σημαίνει ότι δεν έχεις όραμα γι’ αυτήν… Σημαίνει ότι την έχεις συνδέσει με τον «αυτόματο» και θες ως άλλος αλχημιστής, να μετατρέψεις τις… γόβες, σε άλογα κούρσας, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αφού σου βγήκε μέχρι τώρα, προλαβαίνεις να τερματίσεις, πρίν το ρολόι σημάνει… μεσάνυχτα.
Δυστυχώς όμως, έρχεται μιά εποχή, που ακόμα και τα παιδιά, παύουν να πιστεύουν στα παραμύθια…
Άξιζε το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός; Ναί, μέχρι που άρχισε να ξεφουσκώνει λίγο πρί το τέλος του α΄ γύρου, το άξιζε.
Μετά, κάτι η απειρία, κάτι η απουσία χαρακτήρα στη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων, που έδειξε ότι η ομάδα χανόταν στη μετάφραση και το έριχνε στην εσωστρέφεια, κάτι η ενίσχυση με παίκτες που ήταν αναγκαίοι και που ουσιαστικά δεν έλαβε ποτέ χώρα, κάτι το ότι οι παίκτες δεν διέθεταν εκείνο το… «μάτι που γυαλίζει» και σε κάνει «καμικάζι», να αντιμετωπίζεις τον κάθε αγώνα χωρίς να πιστεύεις ότι υπάρχει αύριο και ο Π.Α.Ο. κατέληξε τελικά να… διασωληνωθεί μόνος του.
Αυτό όμως δεν στερεί σε τίποτα, την αξία της πρωταθλήτριας Α.Ε.Κ. Δικαίως κατέκτησε το τρόπαιο. Ήταν πιο ομάδα, είχε πίστη στις δυνατότητές της, είχε και βάθος σε όλες της τις γραμμές (σε σύγκριση με τον βασικό της αντίπαλο) και λύσεις, είχε πάθος, έβγαζε πρός τα έξω σύνολο και ομαδικότητα. Είχε κι αυτή επίσης έναν αξιόλογο προπονητή, ο οποίος όμως διέθετε και το κατάλληλο υλικό. Την είχε δουλέψει ο Αργεντίνος την Α.Ε.Κ. στις λεπτομέρειες. Εκεί δηλαδή που χώλαινε ο Παναθηναϊκός. Γι’ αυτό και την οδήγησε στον τίτλο..
Κακά τα ψέμματα: ο β΄ γύρος ήταν μία Ενωσίτικη υπόθεση. Και δυστυχώς από αυτήν δεν θα παραδειγματιστεί, ο Παναθηναϊκός, γιατί το κενό εξουσίας που τον χαρακτηρίζει, με τον πρόεδρο που διαθέτει, κάνει τον «τίγρη»… μάγκα. Δεν θα γίνει όμως παράδειγμα πρός μίμηση ούτε για την ίδια την Α.Ε.Κ. καθώς φαίνεται ότι οι οπαδοί της, έχασαν κάθε επαφή με το μνημονικό τους, ξεχνώντας τις απανωτές ξεφτίλες που βίωσαν τα τελευταία χρόνια (αποτέλεσμα των χειρισμών του προέδρου της) μέχρι να φτάσουν στο… finest hour τους. Το γήπεδο έγινε πραγματικότητα. Αλοίμονο όμως, άν περιμένεις γήπεδο για να πάρεις τίτλο… Το δε πρωτάθλημα: κερασάκι στην τούρτα κι όλα ξεχάστηκαν (γι’ αυτό και τα πέτρινα χρόνια που ακολουθούν, είναι αναπόφευκτα).
Διότι η Ένωση, έχει περασμένο στο D.N.A. της το συστατικό του κομήτη: παίρνει ένα πρωτάθλημα και μετά κάνει κάτι κύκλους που διαρκούν από 5 μέχρι… 15 χρόνια να ξαναδεί το επόμενο. Πράγμα που δείχνει απουσία σοβαρού προγραμματισμού…
Το ίδιο όμως και μάλιστα σε χειρότερη… έκδοση, ισχύει και για τον Παναθηναϊκό της μετά Βαρδινογιάννη εποχής. Οι δικοί του… κύκλοι επιστροφής στην κορυφή, έχουν γίνει πολύ πιο μακριοί και… αργοί. Ελέω ενός προέδρου με όραμα, παίζει να είναι τυχερός ο Παναθηναϊκός που έχει ζήσει δυό τίτλους, από την αποχώρηση του Καπετάνιου κι εντεύθεν.
