Οι ομάδες στο ποδόσφαιρο δεν είναι των παικτών. Είναι των προπονητών. Εκτός κι αν έχεις τον Μέσι η τον Ρονάλντο να σου πάρουν το ματσάκι χωρίς να παίξεις μπάλα. Έλα όμως πως ο Μέσι μοιάζει όλο και πιο ξεζουμισμένος και στα 32 του πλέον δεν μπορεί πάντα να βγάζει τα κάστανα απ’ τη φουφου. Για αυτό τα μάτια όλων πηγαίνουν στον πάγκο και τον Βαλβέρδε που πλέον κι επίσημα μπορεί να χαρακτηριστεί προπονητής χεστης.

Χέστης όχι τόσο για το κοουτσάρισμα μέσα στις 4 γραμμές όσο για τη διαχείριση του υλικού αξίας 1 δις ευρώ. Γιατί δεν τολμάει να στείλει πάγκο τους Καταλανούς που σερνονται, γιατί δίνει φανέλα βασικού στον Βιδαλ επειδή είναι ο φίλος του Μεσι. Γιατί αφήνει πάγκο τον Βραζιλιάνο Αρθουρ, τον μοναδικό κουμανταδορο στο κέντρο που μπορεί να κρατήσει μπάλα. Τον μοναδικό δηλαδη που μπορεί να γλιτώσει τους υπόλοιπους ταλαιπωρημένους βετεράνους από το να κυνηγάνε καυλωμενους Τσέχους πιτσιρικάδες στον αιφνιδιασμό.

Κάπως έτσι ήταν η εικόνα του πρώτου μέρους με την Σλάβια να χει δύο καλές ευκαιρίες για γκολ στην κόντρα. Ούτε ο Ντεμπελέ με τις 25 φορές που έχασε τη μπάλα, ούτε κι ο Γκριζμάν ήταν απειλή για τη Σλάβια. Σε 4 ματς Τσάμπιονς ο Μέσι με τον Γκριζμάν αντάλλαξαν 18 φορές την μπάλα, ενώ Σουάρεθ και Μέσι άλλαξαν πάσα 32 φορές σε τρία μόλις ματς. Έτσι από παιχνίδι σε παιχνίδι ο Μέσι είναι είδηση περισσότερο για τις προτιμήσεις του στα αποδυτήρια παρά για τα κατορθώματα του στο γρασίδι και προπονητές σαν τον Βαλβέρδε βολεύουν γιατί είναι χαμηλών τόνων, συμβιβάζονται και δεν αντιδρούν όταν άλλοι χώνονται στη δουλειά τους και παίρνουν αποφάσεις αντί αυτών.

Έτσι η Μπάρτσα ζεί με τις μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος και θυμίζει την Μπάγερν Μονάχου προ διετίας που έπαιζε με τους ίδιους βασικούς επί μία οχταετια. Από την άλλη, η Σλάβια είναι μια καλοδουλεμένη ομάδα που αμύνεται μαζικα, βγαίνει ταχύτατα στην κόντρα αλλά της λείπει ένα μεγάλο σέντερ μπακ κι ένα κιλερ σέντερ φορ. Μέχρι να τους βρει θα ναι μια καλή ομάδα για το Γιουρόπα Λιγκ.