Κύριοι αποτύχαμε παταγωδώς

Άλλη μία χρυσή μπάλα πέρασε στην ιστορία, με τον Λιονέλ Μέσσι να βραβεύεται για 7η φορά στην καριέρα του, με τον Αργεντίνο σουπερ σταρ ωστόσο να μην απολαμβάνει πλήρους αποδοχής όπως σε προηγούμενες βραβεύσεις του, ελέω Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Το σύστημα, όμως εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, απέτυχε και κινδυνεύει να αλλοιώσει (αν δεν το έχει κάνει ήδη) και το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Για αρχή αξίζει να δει κάποιος τους λόγους που ο Λιονέλ Μέσσι άξιζε την φετινή χρυσή μπάλα. Ο Αργεντίνος έδειξε για ακόμα μία χρονιά τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν στο μυαλό τον οπαδών ως έναν εκ των κορυφαίων, αν όχι τον κορυφαίο, ποδοσφαιρτών του κόσμου. Δημιουργία, αντίληψη, ευφυία, οξυδέρκεια, ντρίπλα, έλεγχος της μπάλας και σκοράρισμα ήταν στοιχεία που είδαμε και φέτος από τον πρώην άσσο της Μπαρτσελόνα.

Αξίζει, ωστόσο, να αναφερθούν και πιο συγκεκριμένα πράγματα. Ένα από αυτά είναι η Μπαρτσελόνα. Ο Μέσσι πήρε μία Μπαρτσελόνα στα όρια της διάλυσης, φτωχή από ποιότητα, με παίχτες που πριν 6 χρόνια δεν θα τολμούσαν να περάσουν ούτε έξω από το Καμπ Νου, δίχως προπονητή, καθώς ο Κούμαν ούτε τα διαπιστευτήρια είχε αλλά ούτε και το ειδικό βάρος να επιβληθεί στα βαριά αποδυτήρια του Καμπ Νου, και την κράτησε με αξιοπρέπεια στην Λα Λιγκα, της έδωσε το Κόπα Ντελ Ρέι και ήταν ο μόνος που ξεχώριζε μόνιμα για την συνεισφορά του. Δημιουργός, εκτελεστής, στο κέντρο, στην επίθεση, ο Αργεντίνος επιθετικός ήταν όπου χρειαζόταν για να βοηθήσει.

Παρόμοιος ο ρόλος του και στο Κόπα Αμέρικα, όπου ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την επιτυχία της Αργεντινής. Το Κόπα Αμέρικα, πριν το κατακρίνουμε για την ομολογουμένως χαμηλή του ποιότητα από άποψη ανταγωνισμού, αξίζει να σκεφτούμε ότι εκεί υπάρχουν χώρες όπως η Βραζιλία των 5 παγκοσμίων Κυπέλλων και έχουν βγει ποδοσφαιριστές όπως ο Πελέ των 1000 γκολ. Θα ήταν άδικο λοιπόν να ακυρώνουμε την αξία του τροπαίου που κατέκτησε ο Μέσσι με την Αργεντινή, ενώ δεν ακυρώνεται (και σωστά) η αξία των γκολ που πέτυχε ο Πελέ σε ομάδες της Λατινικής Αμερικής.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στον Σεπτέμβρη, όπου ξεκινάει το “κακό” δύμηνο για τον Αργεντίνο. Η μετακίνησή του στην Παρί, όπως αυτή ήρθε, έβγαλε στο προσκήνιο και κάποια αρνητικά του ποδοσφαιριστή, μερικά εκ των οποίων τα έχουμε δει και στο παρελθόν. Η λέξη “ηγέτης” φαίνεται σε πολλά σημεία πάνω σε έναν ποδοσφαιριστή. Ο Ρονάλντο, για παράδειγμα, επιβεβαιώνει αυτόν τον τίτλο με τα γκολ του και τον τρόπο που ενθαρρύνει την ομάδα του, και τολμούμε να γράψουμε ότι είναι ο κορυφαίος σε αυτό. Ο Λιονέλ Μέσσι από την άλλη, είναι ποδοσφαιριστής που ναι μεν κουβαλάει την ομάδα του, αλλά υπάρχουν φορές που περιμένουμε το κάτι παραπάνω και δεν έρχεται, με αποτέλεσμα να τον βλέπουμε με κατεβασμένο το κεφάλι ή να κοιτάει παγωμένα προς τους οπαδούς. Τέτοιες εμφανίσεις είδαμε φέτος με την Παρί στο Τσάμπιονς Λιγκ, όταν η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε στους 16 λόγω του 1-4 στο Καμπ Νου, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν όπως το 3-0 με την Ρόμα ή το 3-0 με την Λίβερπουλ.

Ένα ακόμα αρνητικό του Λιονέλ είναι η αδυναμία του να προσαρμοστεί στην νέα του ομάδα. Πάλι σε αντίθεση με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος όπου πάει μιλάει άμεσα με πράξεις στο γήπεδο, ο Μέσσι δείχνει να μην εγκλιματίζεται εύκολα στο παρκ ντε πρενς. Ναι, υπάρχει η δικαιολογία (και εύλογα) ότι από τα 35 χρόνια, τα 25-30 τα έχει περάσει στην Βαρκελώνη. Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο αλλά, ο τίτλος του καλύτερου ποδοσφαιριστή στον κόσμο, και εξηγούμε. Το “καλύτερος – κορυφαίος στον κόσμο” δεν συνεπάγεται μόνο αναγνώριση, δόξα και συγχαρητήρια. Σημαίνει αυξημένες προσδοκίες, ευθύνες, απαιτήσεις, λιγότερες δικαιολογίες, δηλαδή κύριε Μέσσι οι 7 Χρυσές μπάλες σημαίνουν ότι δεν έχετε την παραμικρή δικαιολογία να αποτυγχάνετε, παρά μόνο προβλήματα υγείας-τραυματισμοί (το απευχόμαστε).

Αφού τελειώσαμε τα του Αργεντίνου, σειρά έχει ο “πραγματικός” νικητής σύμφωνα με την κοινή γνώμη, ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο Πολωνός εδώ και 3-4 χρόνια είναι ίσως ο κορυφαίος Σέντερ φορ στον κόσμο, καλύτερος πιθανότατα και από τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Κουν Αγκουέρο. Ωστόσο, αν δει κανείς αυστηρά το φέτος, θα δει ότι ο Λέβα δεν έκανε ή μάλλον δεν πέτυχε περισσότερα από τον Μέσσι. Σε αντίθεση με το 2020 που ο μόνος του αντίπαλος για την χρυσή μπάλα θα έπρεπε να είναι ο ίδιος, το 2021 ο Λέβα έχει να δείξει πρωτάθλημα Γερμανίας και πολλά-πολλά γκολ. Προσοχή, κανείς δεν είπε ότι ο Πολωνός ήταν κακός. Ίσα ίσα, άποψη του Πολίτη είναι “Γκουαρντιόλα φέρτον χτες στην Σίτι αν μπορείς”, αλλά τονίζουμε ότι στατιστικά και παικτικά, μέχρι τον Αύγουστο ο Μέσσι ίσως να ήταν μία σκάλα μπροστά ή τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο.

Η παραπάνω ανάλυση δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Βάσει επιτευγμάτων, γιατί δεν πήρε την χρυσή μπάλα ο Ζορζίνιο που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ και το Γιούρο, τα δύο μεγαλύτερα τρόπαια μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ είναι και βασικός στην πρωτοπόρο αυτή τη στιγμή στην Πρέμιερ Λιγκ; Τι παραπάνω θα έπρεπε να κάνει ο Μέσσι με μία διαλυμένη Μπαρτσελόνα για να έχει την αποδοχή του κόσμου; Εάν ο Λιονέλ Μέσσι έχει “περιθώριο” να κάνει δύο κακούς μήνες (η περίοδός του στην Παρί) και να πάρει την Χρυσή Μπάλα, τότε αναρωτιέται κανείς, ένας “κοινός θνητός” όπως ο Λεβαντόφσκι τι πρέπει να κάνει άλλο, πέρα από μία τέλεια σεζόν για να πάρει την Χρυσή Μπάλα?

Στο παρελθόν έχουν ξαναϋπάρξει αντίστοιχες “αδικίες”. Θυμόμαστε το 2010 που ο Σνάιντερ κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ και έστειλε την Ολλανδία στον τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ οι Τσάβι και Ινιέστα έκαναν μυθική χρονιά, τόσο σε Μπαρτσελόνα όσο και σε Ισπανία, ωστόσο η χρυσή μπάλα κατέληξε στον Μέσσι. Αντίστοιχα το 2013 ο Κριστιάνο Ρονάλντο πήρε μία χρυσή μπάλα που κάλλιστα θα μπορούσε να καταλήξει στον Φράνκ Ριμπερί ή ακόμα και στον Άριεν Ρόμπεν.

Το συμπέρασμα κύριοι είναι ότι το όλο σύστημα έχει αποτύχει και κινδυνεύει να αλλοιιώσει το ποδόσφαιρο. Ειδικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, όσοι ψηφίζουν, ασχολούνται και πλασάρουν το “ποιός”, το τι φανέλα φοράει και το πόσο γνωστή και αγαπητή είναι η ομάδα του. Το ποδόσφαιρο δεν είναι έτσι. Η μπάλα δεν κάνει διακρίσεις σε ονόματα και φανέλες. Η μπάλα παίζεται στο γήπεδο. Το ποδόσφαιρο είναι τακτική, είναι συνδυασμοί, είναι ομαδικότητα, είναι εξυπνάδα, είναι το όλο νταραβέρι της μπάλας με τους παίκτες μέχρι να τους κάνει το χατήρι να μπει στο αντίπαλο μπακλαβωτό, είναι όλο αυτό που βλέπουμε και μας καθηλώνει. Αλλά κύριοι, όταν ασχολούμαστε με το Ποιός, και τι φανέλα φοράει και όχι με το τι μας δείχνει στο γήπεδο, τότε έχουμε αποτύχει παταγωδώς. Αυτός είναι ο λόγος που το παρασκήνιο, οι γκλαμουριές, τα εξωαγωνιστικά, οι διαιτησίες και μία εκδήλωση κάθε χρόνο που οι καλαμίδες και τα σορτσάκια δίνουν τη θέση τους σε κοστούμια και γραββάτες θα μείνουν μακρυά από την στήλη του ΠΟΛΙΤΗ. Αλλά όταν προσβάλετε το ποδόσφαιρο για μισό κιλό χρυσάφι, ο Πολίτης θα είναι απέναντί σας κύριοι του Παρισίου και των ακριβών κουστουμιών.

ΠΟΛΙΤΗΣ