Martinez όπως λέμε… Goicoechea I El Comandante
Ουδέποτε μου άρεσε ως σύνολο, η Κολομβία. Tην θεωρούσα ανέκαθεν μιά υπερτιμημένη ομάδα, που άν και είχε κάποιες πολύ καλές μονάδες στις τάξεις της, δεν είχε τα στοιχεία εκείνα που θα την έκαναν ένα αξιόπιστο και επικίνδυνο σύνολο, που να μπορεί να ονειρεύεται τις διακρίσεις, για τις οποίες ο κόσμος της, την προόριζε.
Μιά ομάδα που σε γενικές γραμμές, ακροβατούσε μεταξύ τύχης και ξεσπασμάτων και έπαιρνε αποτελέσματα. Το ίδιο έγινε και σε αυτή τη Διοργάνωση. Τελευταίο θύμα, στο… κοκκαλάκι της νυχτερίδας, που μιά ζωή τα τελευταία 10 χρόνια έχουν μαζί τους οι παίκτες του Κεϊρόζ, ήταν η Ουρουγουάη.
Όμως σε αυτό το Copa America, οφείλω να παραδεχτώ, ότι η Κολομβία ήταν η ομάδα που πέτυχε τα ομορφότερα γκολ κατά τη διάρκειά του. Το ένα καλύτερο απ’ τ’ άλλο. Το τέρμα της ισοφάρισης, με τον Diaz, δύσκολο και παληκαρίσιο, πραγματικό μάθημα να μην παρατάει ποτέ ποδοσφαιριστής την φάση.
Από εκείνο το σημείο και μετά, η Αργεντινή έφερε το ματς στα αντίπαλα καρέ, με ένα πρωτόγνωρο στενό μαρκάρισμα, που έδειξε τα τεράστια αποθέματα φυσικής κατάστασης που διέθεταν οι παίκτες της “Albiceleste”, αποθέματα τα οποία λείπανε από τους αντιπάλους τους. Η πίεση ήταν ασφυκτική και ήταν πραγματικά θέμα τύχης, που οι Κολομβιανοί κατάφεραν να πάνε το ματς στα πέναλτυ. Εκεί όμως, οι 5 επιλεχθέντες από τον Κεϊρόζ, ήταν… «πιάσε τον έναν, κτύπα τον άλλον». Καμία πίστη κατά την εκτέλεση των πέναλτυ, από αυτούς που τα έχασαν. Έμοιαζαν βαριά τα πόδια τους, πήγαιναν στην μπάλα σαν να έκαναν αγγαρεία, έδειχναν άν όχι αδιάφοροι, τότε το λιγότερο φοβισμένοι. Θα το πω όπως μου βγαίνει: και οι 3 που «έπνιξαν» τα πέναλτυ, πήγαιναν να τα κτυπήσουν σαν… συγκαμένοι.
Βούτυρο στο ψωμί του Αιμιλιάνο Μαρτίνεζ όλα αυτά, που έδειξε την κλάση του και που κάνοντας ψυχολογικό πόλεμο με τα υποτιμητικά σχόλια με τα οποία… βομβάρδιζε τους Κολομβιανούς (αλήθεια ο Διαιτητής δεν άκουγε;), κράτησε την εστία του 3 φορές ανέπαφη και οδήγησε την Αργεντινή ως άλλος… Sergio Goicoechea σε έναν τελικό (Copa America αυτήν τη φορά). Εξίσου μεγάλος πρωταγωνιστής, ο Μέσσι που ξεσκίστηκε να μοιράζει ασίστ και να στηρίζει ηθικά τους συμπαίκτες του, γνωρίζοντας ότι η ψυχραιμία σε τέτοια ματς είναι το κλειδί της επιτυχίας.
