Μας πιάσανε Πεπ μας πιάσανε | ΠΟΛΙΤΗΣ
Αφιλόξενο αποδείχθηκε το Γουέμπλει, αφού οι Πολίτες του Γκουαρντιόλα δεν μπόρεσαν να κάμψουν το εμπόδιο των Κόκκινων του Κλοπ, με την Λίβερπουλ να περνάει πανηγυρικά στον τελικό του Κυπέλλου FA, μετά από μία κυριαρχική εμφάνιση, κλάσσεις ανώτερη από αυτό που φαίνεται στο σκορ.
Καθολική ήταν η υπεροχή της Λίβερπουλ σε κάθε τετραγωνικό του γηπέδου, σε άμυνα, κέντρο, επίθεση και πάγκο, με τον Κλοπ να παρατάσσει μια Λίβερπουλ που έμοιαζε ανίκητη και άτρωτη, αφού είχε καταφέρει όχι μόνο να επιβάλει τον δικό του τρόπο παιχνιδιού, αλλά και να κάνει τον Γκουαρντιόλα να ψάχνεται και να μην βρίσκει λύσεις, ούτε στον πάγκο του, αλλά ούτε και εντός των 4 γραμμών.
Όπως κάνει πάντα, η Λίβερπουλ ήθελε να αναπτύσσεται με ταχύτητα και αμεσότητα, δίχως να κουράζει την μπάλα και να την γυροβολάει δεξιά και αριστερά. Οι Κόκκινοι το κατάφερναν αυτό δημιουργώντας υπεραριθμείες παντού, αναγκάζοντας την Σίτι να αφήνει κενά ή να μένει εκτεθειμένη σε κρίσιμα σημεία, όπως το αριστερό άκρο της άμυνας. Όταν τα χαφ της Σίτι ακολουθούσαν στην πίεση μπροστά, μαρκάροντας man to man τα χαφ της Λίβερπουλ, οι Σαλάχ και Μανέ έβρισκαν διαδρόμους στον άξονα, όπου μπορούσαν με χαρακτηριστική ευκολία να υποδεχτούν την μπάλα και να γυρίσουν φάτσα στο τέρμα.
Από την άλλη, όταν η άμυνα της Σίτι δεν ακολουθούσε ψηλά, όπως γινόταν σε όλο το πρώτο ημίχρονο, το πρέσσινγκ των πρωταθλητών Αγγλίας ήταν άναρχο και άκρως μη αποτλεσματικό, αφού έμεναν κενά στις γραμμές. Όταν η ανάπτυξη από τον άξονα κατάφερνε να μπλοκαριστεί, η Λίβερπουλ είχε πάντα την βαθιά μπαλιά προς τον Σαλάχ ή τον Άρνολντ, ο οποίος έπαιζε πολύ προωθημένα, είτε βοηθώντας τον Φαμπίνιο στον άξονα είτε με όβερλαπ στον ασβέστη. Κάπως έτσι, ο Ζιντσένκο βρισκόταν συνεχώς στο επίκεντρο επικίνδυνων επιθέσεων από τους Κόκκινους. Το εξαιρετικό είναι ότι τα δύο χαφ της λίβερπουλ, Κεϊτά και Αλκάνταρα έκαναν τόση δουλειά στον άξονα που ουσιαστικά εξέθεταν την άμυνα των Πολιτών, ότι κι αν επέλεγε να κάνει (να μαρκάρει στ απλάγια, στον άξονα, ή να κάτσει πίσω), ενώ οι οπισθοχωρημένοι Ρόμπερτσον και Φαμπίνιο παρείχαν την αμυντική ισορροπία που απαιτούνταν, αλλά και τα νούμερα στο build up.
Όλα αυτά δημιούργησαν πρόβλημα και στην ανάπτυξη της Σίτι, με αποτέλεσμα το έργο της Λίβερπουλ αμυντικά να γίνει πολύ εύκολο. Με τους Μπερνάρντο Σίλβα και Φόντεν να είναι διαρκώς οπισθοχωρημένοι για να βοηθήσουν αμυντικά, οι Κεϊτά και Αλκάνταρα μαζί με τα εξτρέμ πίεζαν ασταμάτητα και με αριθμούς, με αποτέλεσμα οι Πολίτες να εξαναγκάζονται σε βαθιές μπαλιές, ή πάσες προς τα πίσω στους άτεχνους Ζιντσένκο και Άκε. Επιπλέον, η Λίβερπουλ είχε κόψει πλήρως τους διαδρόμους προς την μεριά του Κανσέλο, του μόνου τεχνικού ποδοσφαιριστή που μπορούσε να βοηθήσει από την άμυνα στο build up.
Το μεγάλο λάθος του Πεπ ήταν ότι η οδηγία προς τον Κανσέλο ήταν να μένει στον ασβέστη και όχι να έρχεται κεντρικά για να εξισορροπεί τα νούμερα και να μπορεί να υπάρξει κυκλοφορία. Όταν η Σίτι κατάφερνε να ξεφεύγει από το πρώτο κύμα πίεσης και να κρατάει μπάλα, η Λίβερπουλ αμυνόταν με 4-5 παίχτες flat στο κέντρο, έχοντας ως στόχο να ανακόψει κάθε κάθετη πάσα από τον άξονα. Η άκρως επιτυχημένη τακτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα η Σίτι να εξαναγκάζεται σε μη επικίνδυνο παιχνίδι από αριστερά με τους Γκρίλις και Ζιντσένκο, ενώ από τα δεξιά ο Κανσέλο ήταν σχεδόν πάντα απομονωμένος.
Oι MVP της Μάντσεστερ Σίτι επιθετικά ήταν αναμφίβολα οι Γκρίλις και Ζεσούς, οι οποίοι σε δύο στιγμές ολιγορίας της Λίβερπουλ έδειξαν τι είναι ικανοί να καταφέρουν, με τον σκόρερ του 2ου γκολ, Μπερνάρντο Σίλβα, να ακολουθεί. Αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία του Ντίαζ της Λίβερπουλ, ο οποίος έκανε το κενό του Μανέ από την αριστερή πλευρά (καθώς ο Αφρικανός έπαιζε πιο πολύ κεντρικά) να μην φαίνεται καθόλου, ενώ τα πήγε εξαιρετικά στο ένας με έναν με τον Κανσέλο. Συνολικά, η Λίβερπουλ κέρδισε σε όλους τους τομείς, είτε αυτό είναι αθλητικά προσόντα, ταχύτητα, δύναμη κλπ, είτε είναι τακτική, τοποθετήσεις κλπ.
Όσον αφορά την κούραση, που φαίνεται ήδη να προβάλεται σαν δικαιολογία στο στρατόπεδο του Μάντσεστερ. Ο παράγοντας κούραση γίνεται αποδεκτός μέχρι ένα σημείο, δηλαδή μπορεί να δικαιολογήσει μία λάθος πάσα, την αδυναμία να γίνει ένα παραπάνω σπρίντ, τα βαριά πόδια ή κάτι τέτοιο. Το να κρατάς την μπάλα μπροστά στο τέρμα ενώ έρχεται ο Μανέ και να την διώχνεις πάνω του λέγεται “Κάριους”, όχι κούραση. Και στην τελική ποιά κούραση? Ο Γκρίλις από τι κουράστηκε? Ο Ζιντσένκο από τι κουράστηκε? Μήπως πάθανε καμια κράμπα στον πάγκο όπως παθαίνανε οι άλλοι από το 80 και μετά στο Μετροπολιτάνο? Το να θες να παίξεις τίκι τάκα με τον Στέφεν στο τέρμα και τους Άκε και Ζιντσένκο δεν λέγεται κούραση. Το να είναι το καλύτερό σου μπακ εκτός παιχνιδιού (Κανσέλο) δεν είναι κούραση.
Μας πιάσανε Πεπ, μας πιάσανε. Και αν πάμε έτσι και στον Αντσελότι, θα μας πιάσουν και θα μας αφήσουν και πίσω!
ΥΓ: Ο Κλοπ είναι ίσως ο προπονητής της χρονιάς αυτήν την στιγμή στο Νησί.
ΥΓ2: Μέχρι πότε θα τρώει θέση παίχτη ο Στέρλινγκ?
ΥΓ3: Η εικόνα του αγώνα αποτυπώνεται στο ότι οι Κεϊτά, Σαλάχ και Άρνολντ είχαν να αντιμετωπίσουν τους Ζιντσένκο, Άκε και Γκρίλις.
ΠΟΛΙΤΗΣ
