Με ακρίβεια… ελβετικού σουγιά το σφάξιμο του Γάλλου κόκκορα (El Comandante)
Όσο θέαμα και συγκινήσεις δεν μας έδωσε στα προκριματικά των Ομίλων, άλλο τόσο μας έδωσε στην επόμενη φάση του, αυτό το Euro. Κυρίως οι δύο σημερινές αναμετρήσεις, έσφυζαν από ζωή, από ταχύτητα, θέαμα, διακυμάνσεις σκορ, δυνατές συγκινήσεις, εναλλαγές συναισθημάτων. Μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι όλα αυτά, ήταν σε τόσο ισχυρές δόσεις, που ακόμα κι αν ανήκες στους ηττημένους, δεν θα μπορούσες να μην χειροκροτήσεις τους νικητές.
Είναι άραγε το φετινό, το Euro των εκπλήξεων; Όχι.
Είναι τότε το τουρνουά των ανατροπών; Ξεκάθαρα ναί.
Κι όποιος βιαστεί να πει ότι η Ελβετία αποτελεί έκπληξη, λανθάνει οικτρά: η εθνική τους ομάδα, δεν έφτασε εδώ που έφτασε τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μεθοδικής δουλειάς, από έναν αχταρμά φυλετικών ποδοσφαιρικών επιρροών, προσαρμοσμένες σε μιά άτεγκτη πειθαρχία που τους κάνει μιά καλοκουρδισμένη μηχανή, εφάμιλη της φήμης που συνοδεύει τα ρολόγια τους. Και φάνηκε αυτή η πειθαρχία, από το γεγονός ότι δεν επέτρεψαν στις αντιξοότητες του αγώνα, να τους ρίξουν το ηθικό και να τους πετάξουν έξω πρίν την ώρα τους. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα, με πολυφωνία σε χαμένες ευκαιρίες, με ένα χαμένο πέναλτυ (με το οποίο θα μπορούσαν να είχαν καθαρίσει το ματς) να βαραίνει δυσβάστακτα τους ώμους τους και στο καπάκι ευρισκόμενη 2 τέρματα πίσω, πολύ δύσκολα θα έβρισκε τα αποθέματα ψυχής να φέρει το παιχνίδι στα ίσια του.
Petkovic: πήρε μιά ομάδα… τυριά και την τρόχισε σαν σουγιάδες
Πίσω από αυτό το μικρό θαύμα, βρίσκεται ένας προπονητής που ανέλαβε τις τύχες του Εθνικού συγκροτήματος των… Ενωμένων Καντονιών, το 2014. Καθόλου τυχαίο λοιπόν, που 7 χρόνια τώρα ο Πέτκοβιτς, χτίζει ανενόχλητος και απρόσκοπτα, μιά ομάδα με διεθνή προσανατολισμό. Με δυό λόγια: οι Ελβετοί, δεν άφησαν τα όποια στραβοπατήματα στην πορεία της Εθνικής τους, να γίνουν η αφορμή καρατόμησης του Ομοσπονδιακού Τεχνικού τους (όπως συνηθίζουν κάποιοι άλλοι…). Και κάτι ακόμα: ο Βλάντιμιρ Πέτκοβιτς, ήταν ο ιδανικός γι’ αυτήν τη θέση για έναν επιπρόσθετο λόγο: με εξαίρεση τη διετία 2012-2014, όλες οι ομάδες που εργάστηκε, ήταν Ελβετικές… Πώς να μην ξέρει λοιπόν, την κάθε… τρύπα στο Ελβετικό τυρί και το πώς να την κλείσει και μαζί μ’ αυτήν να κλείσει πολλά στόματα και από την άλλη να κάνει πολλά σαγόνια να πέσουν ξερά κάτω, μετά το αποτέλεσμα απέναντι στους υπερόπτες Γάλλους…
Και μπορεί οι Ελβετοί που δεν έχουν την εμπειρία και το D.N.A. των Γάλλων, να έμαθαν σήμερα ότι οι ποδοσφαιρικοί αγώνες δεν τελειώνουν στο 90΄, αλλά στις ευκαιρίες που σου δίνονται για να καθαρίσεις το ματς και δεν τις αξιοποιείς (μιλάμε για το χαμένο πέναλτυ…) όμως οι Γάλλοι, πήραν ένα ακόμα μεγαλύτερο μάθημα, που θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να το ξεχάσουν. Κι αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν μπορείς να υποτιμάς τον αντίπαλο, όσες κούπες κι αν έχεις κατακτήσει, όσες διακρίσεις κι αν έχεις, όσοι… κόκκορες κι αν στολίζουν την φανέλα σου.
Κι ο Ντεσαμπ, ως προπονητής φάνηκε από τον τρόπο που κατέβασε την ομάδα του, με 3 αμυντικούς, ότι είχε μεγάλη πίστη, στα Γαλλικά ξίφη και ότι στιγμή δεν υπολόγισε την απειλή των… Ελβετικών σουγιάδων. Οι 3… σωματοφύλακες όμως, δεν μπόρεσαν να κάνουν και πολλά απέναντι στην Ελβετική φρουρά του… Πάππα Βλάντ.
Κι αυτήν την αύρα υπεροψίας, είτε την έφεραν ως… επίκτητη οι παίκτες του Ντεσαμπ, είτε άθελά του τους την πέρασε, όπως φάνηκε και μέσα στον αγώνα. Διότι όταν ως παίκτης πανηγυρίζεις την επιτυχία ενός γκολ, στεκόμενος ακίνητος με σταυρωμένα χέρια και κουνώντας επιδεικτικά το κεφάλι για πανηγυρισμό (μιλάω για το 3ο τέρμα του Pogba) τότε είναι η ίδια η γλώσσα του σώματός σου που καταμαρτυρά, ότι θεωρείς εαυτόν… ποδοσφαιρικά υπεράνω.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, σε αυτήν τη φάση του Euro, απεδείχθη περίτρανα ότι τα 2 γκολ διαφορά, δεν σε διασφαλίζουν σε καμία περίπτωση (το είδαμε και στον αγώνα Κροατία-Ισπανία και στο παιχνίδι Γαλλία-Ελβετία). Πόσο μάλλον, όταν τα μεγάλα ονόματά σου δεν έχουν φανεί και τα ονόματα των αντιπάλων, αν και με μικρότερα κασέ, διψάγανε για το κάτι παραπάνω, “γυάλιζε” το μάτι τους για διάκριση και μετά την πρόκριση, η φανέλα έσταζε σαν… σφουγγαρόπανο απ’ τον ιδρώτα.
Και μιά λεπτομέρεια για τους Ελβετούς: ως φαίνεται δεν επαφίονται στον ρόλο… πυροτεχνήματος, αλλά όλα αυτά τα χρόνια, κτίζουν διάρκεια και σταθερή ποδοσφαιρική παρουσία. Ίσως κάπου εκεί, σ’ αυτό το μενταλιτέ, να οφείλεται το αδιαμφισβήτητο πλέον γεγονός ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι Διοργανώσεις που ξεχώριζαν τα φαβορί από τα outsider, σαν την κουτσουλιά σε… μαύρη φανέλα κορακιού.
Έχουν παρέλθει προ πολλού, ακόμα και οι μέρες που οι μισές ομάδες μιάς τέτοιας ποδοσφαιρικής συνάντησης γιγάντων σε μορφή τουρνουά, ήταν εξίσου αξιόλογες μεταξύ τους.
Πλέον βαδίζουμε στην εποχή, που το Euro θα έχει καμιά 20αριά (μέσες-άκρες) ισάξιες ομάδες που τα προγνωστικά θα εξουδετερώνονται και θα εναλλάσονται μέσα στο πράσινο κάδρο του ασβέστη και 3-4 που θα αναλώνονται στον άγαρμπο ρόλο του κομπάρσου, μόνο και μόνο για να προπονούνται όλοι οι άλλοι (βλ. Τουρκία και Βόρεια Μακεδονία).
El Comandante
