Με μεθοδικότητα και συνοχή προχωρά η Άρσεναλ

Όλοι βεβαίως έχουμε προσέξει τη φετινή πορεία της Άρσεναλ που σημειώνει συνεχώς βήματα ανόδου και μπορεί να ελπίζει για μία αξιοπρόσεκτη και σεβαστή σεζόν. Για πρώτη φορά μετά την εποχή του Αρσέν Βενγκέρ, οι Κανονιέρηδες κοιτάζουν με αισιοδοξία μπροστά, καθώς οι εμφανίσεις του νέου συνόλου ολοένα και βελτιώνονται, ενώ ο Αρτέτα ως νεαρός τεχνικός αρχίζει και αποδίδει στα μάτια του φίλαθλου κοινού. Μπορεί φέτος η απογοήτευση να έκανε την εμφάνισή της μετά από γκρίνια και αμφιβολία για τις νέες προσθήκες, όμως μέχρι τώρα οι νεαροί και ελπιδοφόροι της βασικής σύνθεσης προσφέρουν ομοιογένεια που αγνοούνταν στις τάξεις του συλλόγου εδώ και πολλά χρόνια.

Απομακρύνοντας τον… σταρ Αουμπαμεγιάνγκ

Πέρα από τις συνεχείς απογοητεύσεις των περασμένων ετών, η Άρσεναλ δεν δίσταζε να επενδύει χρήματα για περιπτώσεις παικτών, οι οποίες στη τελική κρίνονταν κάτω του αναμενόμενου αποτελέσματος. Φέτος η στροφή σε πλάνο κρίθηκε επιβεβλημένη από κάθε αρμόδιο υπεύθυνο. Από το καλωσόρισμα δηλαδή δοκιμασμένων ποδοσφαιριστών χωρίς ιδιαίτερη προοπτική, στην εμπιστοσύνη νεαρών παιδιών που ακόμη δεν έχουν εισέλθει στις συζητήσεις των φιλάθλων περί διακρίσεων και επιτευγμάτων. Το πιο τρανό παράδειγμα αυτής της αποστροφής στις παλιές συνήθειες αποτελεί η απομάκρυνση του Αουμπαμεγιάνγκ, ο οποίος στην Άρσεναλ του παρόντος θεωρούνταν έως και πολυτέλεια. Ωστόσο, η απροθυμία του Γκαμπονέζου, αλλά κυρίως η πτώση της δουλειάς του στον αγωνιστικό χώρο τον οδήγησαν εκτός βασικών πλάνων. Από την άλλη, ο μόνος από τις προηγούμενες εκδοχές της Άρσεναλ που μετέχει σε μεγάλο βαθμό είναι ο Λακαζέτ ως ο κύριος στράικερ ανάμεσα σε Μαρτινέλι και Σάκα. Ο Αουμπαμεγιάνγκ συνήθως κινούνταν τόσο στις πλευρές σε ελεύθερο ρόλο, όσο και στη κορυφή, όμως με το καιρό η επίδρασή του εξασθένησε σημαντικά. Η προσμονή στην άνοδο του άλλοτε διακριθέντα στην απελπισμένη Άρσεναλ, μετατράπηκε σε επιμονή για λύσεις και αυτές φέτος αρχίζουν να έρχονται από τα νιάτα και τη δίψα τους.

Η γνωστή συνταγή με τους νέους

Η Άρσεναλ αφού είδε και απόειδε με τις περιπτώσεις των Γουίλιαν, Νταβίντ Λουίζ, Μπεγιερίν, Μουστάφι, ο προπονητής της Αρτέτα αποφάσισε την άμεση απομάκρυνσή τους από τα βασικά πλάνα του. Ο ίδιος και το επιτελείο του εκτίμησαν πως είναι κατάλληλη στιγμή να στηριχθεί το νέο αίμα, διακόπτοντας πολυδάπανα συμβόλαια και στέλνοντας προσωπικότητες του κλαμπ σε άλλες πολιτείες ή στο περιθώριο. Συγκεκριμένα, η αμυντική διάταξη πλέον έχει παραταχθεί με διαφορετικά πρόσωπα, με τον ακριβό Γουάιτ και τη στήριξη στον ίδιο, όπως και στο δεξί ακραίο με τον Ασιάτη Τομιγιάσου. Είναι η πρώτη τους χρονιά στο υψηλότερο επίπεδο – αντάξιο μίας Άρσεναλ – και ήδη αποδεικνύονται πιο χρήσιμοι από τις μονάδες που επιδείκνυαν τελευταία μονάχα την καρτέλα με τη χιλιοπερπατημένη καριέρα τους.

Στο επιθετικό σκέλος, παρατηρούμε πλέον τον Σάκα που συνεχίζει ακλόνητα ως βασικό μέλος στην Άρσεναλ, ενώ μέσω των εμφανίσεων στη λονδρέζικη ομάδα συμμετέχει ενεργά και στην Εθνική Αγγλίας. Στο άλλο άκρο δεσπόζει ο Μαρτινέλι, για τον οποίο όλοι στο κλαμπ αδημονούσαν την επιστροφή του μετά τον μακροχρόνιο τραυματισμό του. Ο νεαρός Βραζιλιάνος θεωρείται ό,τι πιο πολύτιμο στη γραμμή κρούσης, καθώς δραστηριοποιείται με επιτυχία στους ίδιους χώρους που δρούσε ο Αουμπαμεγιάνγκ αντίστοιχα. Διαθέτει χαμηλό κέντρο βάρους, φέρνει σε ομοιότητα τον Αγκουέρο, ενώ βρίσκεται συνεχώς κοντά στην υπόθεση γκολ. Ίσως στο μακρινό μέλλον ο Μαρτινέλι να εγκατασταθεί στην κορυφή της επίθεσης, αλλά σε έναν ρόλο περιφερειακού επιθετικού δίπλα στη βασική κολώνα της ενδεκάδας.

Ανάπτυξη και επιτελικοί μέσοι

Φυσικά, το στοιχείο που μας ικανοποιεί στη φετινή Άρσεναλ είναι η μεθοδικότητα με την οποία αναπτύσσεται από πόδι σε πόδι. Από την άμυνα βήμα – βήμα, έπειτα στον άξονα είτε στις δύο πτέρυγες. Σε όλη αυτή την οργάνωση, ο Αρτέτα έχει βρει δύο μάλιστα οργανωτές, τους Σμιθ Ρόου και Όντεγκαρντ. Ο Νορβηγός προερχόμενος από το σχολείο της Ρεάλ και την άξια θητεία του στη Σοσιεδάδ έγινε ένας από τους πιο κομβικούς παίκτες του Αρτέτα στο νεοσύστατο οικοδόμημα. Ο Όντεγκαρντ αποτελεί το κλειδί στον άξονα, διότι από εκείνον περνά η μπάλα και επιλέγεται η τελική επιλογή. Παράλληλα, ο Νορβηγός είναι ο πρώτος που πιέζει τα αντίπαλα μπακ, απόδειξη πως το έπραξε επιτυχώς κι απέναντι στην πιο απαιτητική όλων, Μάντσεστερ Σίτι. Με τους συμπαίκτες του δημιουργούσαν τρίγωνα πίεσης, προκειμένου να βραχυκυκλώσουν τη δεύτερη σκέψη στη μεσαία γραμμή των Πολιτών.

Επιπλέον, φέτος ένα ακόμη βήμα προόδου επιτυγχάνει ο Σμιθ Ρόου, το αγαπημένο παιδί των Κανονιέρηδων, στο πρόσωπο του οποίου παρουσιάζεται ο πρωταγωνιστής της νέας προσπάθειας. Νεαρός Άγγλος, εξελίξιμος και ιδιαίτερα επικίνδυνος κοντά στην εστία όντας το προωθημένο χαφ από την τριάδα της σύνθεσης. Μετρά φέτος 8 γκολ σε 18 συμμετοχές, και έχει εξελιχθεί στο πιο επικίνδυνο παίκτη με προσπάθειες στους κλειστούς και απρόσιτους χώρους. Θα λέγαμε πως τόσο ο Όντεγκαρντ όσο και ο Σμιθ Ρόου αντικαθιστούν εύκολα την άλλοτε χρησιμότητα ενός Οζίλ, του οποίου χρόνο με το χρόνο η απόδοση έφθινε ανησυχητικά. Με την παρουσία αυτών των δύο, η Άρσεναλ βελτιώνει τις μεταβιβάσεις της, χρησιμοποιεί με ευχέρεια την αξία των εξτρέμ της, ενώ η εργασία τους στο γήπεδο δίνει μέτρα ψηλά σε όλη την ομάδα.

Συνεπώς, η Άρσεναλ συνηθίζει σιγά σιγά τη 4η θέση φέτος στη κατάταξη της Πρεμιέρ, στοιχείο που κάποτε θεωρούνταν… αστείο για την ιστορία της αλλά τουλάχιστον τώρα σηματοδοτεί μία πρώιμη ανάδειξη ενός ομοιογενούς συνόλου. Ο Αρτέτα ανακτά τη χαμένη του αξιοπιστία και κερδίζει εξίσου χρόνο για να ωθήσει ένα επίπεδο παραπάνω τους Λονδρέζους, πιθανόν μέσω της ευρωπαϊκής συμμετοχής. Εν αντιθέσει με τις απελπιστικές θέσεις των Κανονιέρηδων ως 8οι ή 9οι στην Αγγλία, τη δεδομένη στιγμή απολαμβάνουν τον φρέσκο αέρα με τη βοήθεια των πιο χαμηλών τόνων μεταγραφικών προσθηκών, αλλά και την ένταξη ποιοτικών πιτσιρικάδων.