Μία ομάδα κρίνεται στις «μάχες» με τους ανταγωνιστές της

Η Μπαρτσελόνα εδώ και λίγες αγωνιστικές παρουσίασε ένα ταβάνι στην αγωνιστική της άνοδο. Όση πρόοδο κι αν επέτυχε, τα τελευταία ατυχή αποτελέσματα στην Ισπανία ήρθαν να επιβεβαιώσουν τη στασιμότητά της, με τη συγκομιδή βαθμών έναντι των διεκδικητών της La Liga να είναι απογοητευτική. Βέβαια, δεν είναι μόνο ο σκοπός της νίκης, αλλά και η εικόνα μίας ομάδας, με τη Μπάρτσα να παραμένει στο τέλος περιτριγυρισμένη με αρκετά ερωτήματα που χρειάζονται απάντηση.

Η εύρεση λύσεων απέναντι στο «φράγμα» του Σιμεόνε ήταν επιτακτική, και το μόνο αντίδοτο συναντάται στην ατομική ενέργεια, δηλαδή στη πρωτοβουλία σε μια φάση είτε από κεντρικό χαφ είτε κυρίως από τους ακραίους δημιουργούς. Η τωρινή Μπάρτσα διαθέτει ελάχιστα σχέδια, ή μάλλον προτερήματα στο επιθετικό κομμάτι. Η εξάρτηση του Μέσι, τα ανεβάσματα του Άλμπα και ίσως ο Γκριεζμάν της όχι και τόσο εντυπωσιακής απόδοσης αποτελούν τα μοναδικά «κλειδιά» στο ξεκλείδωμα της επίθεσης. Σίγουρα και ο Ντε Γιονγκ συμβάλλει σε γκολ, αλλά όταν αγωνίζεται στη θέση «8» και όχι όπως στο τελευταίο ντέρμπι που ανέλαβε τα καθήκοντα του τραυματία Μπούσκετς.

Εδώ λοιπόν, προσθέτουμε και έναν ακόμη παίκτη, τον Ντεμπελέ, που πιθανόν είναι ο μοναδικός με ιδιαίτερα προσόντα, αλλά και με ασαφή απόδοση στο γήπεδο. Από πολύτιμος, απευθείας σε μοιραίος του αγώνα. Από τη στιγμή λοιπόν, που η Μπαρτσελόνα δεν χρησιμοποιεί ούτε τον Ντεμπελέ σε έναν ικανοποιητικό βαθμό τελευταία, άλλες ουσιαστικές λύσεις εκ των έσω δεν υφίστανται για την ίδια. Είτε πρόκειται για πάγκο, είτε για ανασχηματισμό του συστήματος από τους ήδη υπάρχοντες – στο γήπεδο – παίκτες.

Με το που έληξε το πρώτο μέρος με την Ατλέτικο να απειλεί περισσότερο, η πλευρά των Μαδριλένων επέλεξε έπειτα πιο συντηρητικό παιχνίδι. Και έτσι, οι φιλοξενούμενοι έφυγαν αήττητοι και από το Καμπ Νου. Σε μια συγκομιδή βαθμών από πλευράς Μπάρτσα άκρως μηδαμινή, με μόλις μία ισοπαλία απέναντι στην Ατλέτικο και ουδείς βαθμός στα παιχνίδια με την Ρεάλ. Εάν διευρύνουμε τη συζήτηση και προσθέσουμε τη Σεβίλλη, είναι η μόνη ομάδα που δέχθηκε μια ήττα από τους Μπλαουγκράνα. Γενικά όποτε η ανάγκη καλεί τη Μπαρτσελόνα φέτος για διάκριση, η ίδια φανερώνει σημάδια όχι πλέον μεγάλης ομάδας. Απόρροια της φυγής μεγάλων ονομάτων, των περασμένων πλέον χρόνων στα σώματα ορισμένων, αλλά και η έλλειψη μονάδων με προϋποθέσει να γίνουν τα επόμενα αστέρια.

Γιατί λογική μεν η απόγνωση της ομάδας στη περίπτωση του Νεϊμάρ, αλλά υπάρχουν και μοντέλα ομάδων που ξεχωρίζουν με νέους ελπιδοφόρους πιτσιρικάδες. Καλή ώρα η Τσέλσι με Πούλισιτς, Χάβερτς και Μάουντ. Παίκτες που θα είχε ανάγκη η Μπάρτσα, όπως ομοίως βλέπει η ίδια την σωτηρία της στο πρόσωπο ενός Νεϊμάρ. Ο τελευταίος αντικατοπτρίζει όλα τα στοιχεία που της λείπουν στη σύνθεση. Ατομική ικανότητα, αδιαμφισβήτητη τεχνική, αλλά και ο τίτλος του κορυφαίου που κουβαλούσε τόσο ο Βραζιλιάνος, όσο και πρωτύτερα τα τοτέμ Ινιέστα, Ρόνι, Τσάβι κλπ.

Σαφώς και δεν αναφερόμαστε σε μεταγραφές υψηλών ποσών, αλλά στην εύρεση νέων νικητών για το κλαμπ. Διότι τα χρήματα στη περίπτωση της Μπαρτσελόνα δεν επενδύονται με γνώμονα το στυλ της, τις ανάγκες της. Μία ομάδα ελλιπέστατη είτε από εξτρέμ, φορ, είτε από ικανά σέντερ μπακ, τα οποία μάλιστα εδώ και μία τετραετία έχουν φανερώσει για το τί είναι ικανά στον αγωνιστικό χώρο. Και η απουσία προσωπικοτήτων ενόψει μελλοντικών προκλήσεων φάνηκε περίτρανα σε όποιο – υψηλού επιπέδου – ματς έπαιξε η φετινή Μπάρτσα. Όχι μόνο απέτυχε απέναντι στις παραδοσιακές δυνάμεις της Ισπανίας, αλλά και στο Τσάμπιονς Λιγκ έπαιρνε τον δευτερεύοντα ρόλο.

Συνεπώς, ακόμη και η Μπάρτσα που εδώ και δεκαετίες αποτελούνταν από σταρ, είναι ανάγκη να αναζητήσει τους νέους, τους επόμενους. Εντοπίζοντας αυτούς που θα τους περισσεύει η ποιότητα στην ατομική ικανότητα και θα αναλάβουν το ρόλο του πρωταγωνιστή.