Μιά πρώτη… ακτινογραφία του Μουντιάλ | El Comandante
Μία εβδομάδα συμπληρώνεται από το σφύριγμα της πρώτης σέντρας στο Μουντιάλ του Κατάρ και τα πρώτα δείγματα γραφής από τις ομάδες, το κλίμα, τα στατιστικά και τα… νούμερα, τις διαφορές με το προηγούμενο, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο, καθώς προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τις νέες τάσεις που λαμβάνουν χώρα σε όλους τους τομείς και στρώνουν έναν διαφορετικό δρόμο για το μέλλον του αθλήματος, σε σχέση με αυτόν που το χαρακτήριζε μέχρι σήμερα.
* Η Γαλλία έχει το πιο καλοδουλεμένο σύνολο, για τρίτη συνεχόμενη Διοργάνωση διεθνούς επιπέδου. Ομαδικό παιχνίδι από όλους, ανυπαρξία βεντετισμού και αλλαζονείας και αυτό βγαίνει όχι μόνο πρός τα έξω, αλλά και στο παιχνίδι τους, που είναι προσαρμοσμένο σε ένα ομαδικό πνεύμα που λείπει από τις περισσότερες ομάδες και που αναμφίβολα, χρεώνεται απευθείας στον Deschamps.
* Η Δανία έχει τερματοφύλακα βγαλμένο από τις παλιές καλές εποχές, αντάξιο του ονόματος που φέρει στο πίσω μέρος της φανέλας.
* Το ίδιο ισχύει και για τον Matt Turner των Η.Π.Α. αλλά και τον Πολωνό και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τον Κουρτουά… Γενικά το τελευταίο μουντιάλ που είδαμε έναν αστερισμό από ικανότατους γκολκήπερς ήταν εκείνο του 2002 και το ξαναβλέπουμε (αναμφίβολα όχι στην ίδια… ποσότητα, 20 χρόνια μετά…).
* Επέστρεψαν τα απαρχαιωμένα συστήματα με 5 παίκτες στην άμυνα (5-3-2 και 5-4-1). Και αποδείχτηκαν για μία ακόμα φορά, καταστροφικά…
* Οι Ιάπωνες, όπως και οι Αμερικάνοι, έχουν έρθει στη Διοργάνωση για να μείνουν. Ομάδες πειθαρχημένες, οργώνουν το γήπεδο, δεν παρατάνε την προσπάθεια, τα δίνουν όλα εντός των 4 γραμμών. Οι πρώτοι έχουν πλέον την πείρα και κοιτάζουν κατάματα τον αντίπαλο όποιος κι αν είναι αυτός. Οι δεύτεροι υστερούν κάπως στην τελική, αλλά δεν λογαριάζουνε ούτε αυτοί όταν έχουν απέναντί τους βαρύγδουπα και παραδοσιακά ονόματα.
* Τα ονόματα που κάποτε έδιναν κύρος στον θεσμό της Διαιτησίας, λείπουν από ένα ακόμα μουντιάλ.
* Η πιό ευχάριστη έκπληξη της Διοργάνωσης όμως, δεν ήταν άλλη από τον Καναδά. Θύμιζε κάτι από… Ελλάδα στο Euro του 2004, όπου ήρθε μετά από κοντά 4 δεκαετίες απουσίας ξανά σε Μουντιάλ και παίζοντας απλό, γρήγορο και παθιασμένο ποδόσφαιρο, έδωσε μιά νέα ελπίδα στους απανταχού φιλάθλους, ότι μπορούμε μετά από ανομβρία πολλών ετών, να ξαναδούμε επιτέλους και λίγο ποδόσφαιρο αξίας και όχι… τακτικής.
* Οι νεοφώτιστες Αραβικές ομάδες, έχουν πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουν για να φτάσουν την πρόοδο που έδειξαν οι αντίστοιχες Αφρικανικές για παράδειγμα, οι οποίες δίνουν δυναμικό «παρών» και με σοβαρές αξιώσεις σε κάθε Διοργάνωση τα τελευταία 20 χρόνια.
* Μοναδική εξαίρεση η Σ. Αραβία και το Μαρόκο. Η πρώτη από ουραγός και τελευταίος τροχός της αμάξης όποτε συμμετείχε σε Μουντιάλ, κατάφερε να αποτελέσει μιά ευχάριστη έκπληξη στα γήπεδα του Κατάρ. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε, ότι έχει επενδύσει εκατοντάδες εκατομμύρια εδώ και 2 περίπου δεκαετίες, φέρνοντας όσους Ευρωπαίους, αποσκοπούν να πάρουν τα τελευταία ένσημά τους, με αποτέλεσμα να μεταγγίσει… ποδοσφαιρικό know-how και εμπειρία στους εκπροσώπους του Εθνικού της συγκροτήματος.
* Το δε Μαρόκο, βρίσκεται στο άλλο άκρο αυτής της φιλοσοφίας. δεν έχει φέρει στο έδαφός του, παίκτες που θα μπορούσαν να… μεταλαμπαδεύσουν ποδόσφαιρο στους παίκτες του. Έχει όμως εξάγει ποδοσφαιριστές, που έχουν με τη σειρά τους, διαποτιστεί με την Ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική νοοτροπία. Από τον , Από τους Ziyech και Aguerd (σε Chelsea και West Ham United αντίστοιχα) και τους Mazraoui (Bayern) και Hakimi (Paris Saint Germaine) μέχρι τον Amallah (Stanard Liege) και τον… γερο-Boufall (Lille), διαθέτουν μιά… πληθώρα πληθωρικών παικτών στις τάξεις τους. Ίσως δεν θα έπρεπε να θεωρείται έκπληξη το γεγονός ότι κυριολεκτικά ότι έσβησε τον τριταθλητή του Μουντιάλ του 2018 Βέλγιο (που αποτελεί σκιά του παλιού καλού του εαυτού) στο μεταξύ τους παιχνίδι,
* Στο ίδιο μήκος κύματος και η Ιαπωνία. Η συμμετοχή Ευρωπαίων αλλά και Νοτιοαμερικάνων στο επαγγελματικό της ποδόσφαιρο, ανέβασαν κατακόρυφα το επίπεδο του αθλήματος στη χώρα του ανατέλοντος ήλιου, με αποτέλεσμα να δίνουν απρόσκοπτα το «παρών» στο μουντιάλ και συχνά να αποτελούν την ευχάριστη έκπληξη της Διοργάνωσης.
* Το V.A.R. μέχρι κάποια στιγμή να γίνει υποχρεωτική η παραπομπή του Διαιτητή από τον ίδιο τον Αρχηγό ή τον προπονητή να το συμβουλευτεί κατ’ απαίτησήν του (όπως γίνεται στο American Football απ’ όπου και προέρχεται αυτή η… καινοτομία) θα συνεχίσει να δίνει λαβές… μεροληψίας, κάτι που φάνηκε στην περίπτωση των πέναλτυ του Ρονάλντο (που λανθασμένα δόθηκε), αλλά και του Κατάρ (που δεν δόθηκε).
* Οι μεγάλοι παίκτες, δεν χρειάζονται μικροπρεπή και “πέτσινα” πέναλτυ, για να καταρρίπτουν ρεκόρ και για να παίρνει η ομάδα τους, τρίποντα…
* Οι μεγάλοι παίκτες μιλάνε μέσα στο γήπεδο και κλείνουν στόματα παίρνοντας από το χέρι την ομάδα τους και με προσωπικά τους γκολ, καθαρά, χωρίς τις πλάτες της Διαιτησίας, περνάνε το μήνυμα σε όλους, ότι βιάστηκαν πολύ να τους ξεγράψουν. Ναί, για τον Μέσσι ο λόγος που χαρακτήρισε πρίν τον αγώνα, το παιχνίδι με το Μεξικό όπως και όλα τα επόμενα «μικρούς τελικούς πρίν τον τελικό». Η διαφορά νοοτροπίας, σε όλο της το μεγαλείο…
* Λυπηρό δε το γεγονός ότι αν και οι «Σαμουράι», κυριάρχησαν στον αγωνιστικό χώρο έναντι των ανύπαρκτων Κοσταρικανών, ο νόμος του ποδοσφαίρου τους τιμώρησε. Οι Λατινοαμερικάνοι, στο μοναδικό σουτ που είχαν προς αντίπαλη εστία στους δύο αγώνες του μουντιάλ, πέτυχαν το τέρμα που τους έδωσε την νίκη και το τρίποντο. Λογικά αυτό το στατιστικό στοιχείο από μόνο του, αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία των μουντιάλ. Ενδεικτικό της επιθετικής… ανομβρίας της Κόστα Ρίκα, το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του β’ μέρους, ο Ιάπωνας τερματοφύλακας, δεν ήρθε σε κανένα χρονικό σημείο σε επαφή με την μπάλα, προερχόμενη αυτή, από πόδι αντιπάλου!
* Το να λέγεσεαι “Davies” να παίζεις στον ποδοσφαιρικά ανύπαρκτο Καναδά και να χρειάζεσαι δυό γομάρια όπως ο Gvardiol και ο Brozovic για να σε σταματήσουν, ε… δεν είναι και μικρό πράγμα. Πόσο μάλλον, όταν ξεπαρθενιάστηκε ολόκληρη ομάδα με το γκολ σου το πρώτο της Εθνικής σε επίπεδο Μουντιάλ και που αν οι “Canucks” είχαν έναν καλύτερο τερματοφύλακα, ίσως οι Κροάτες να χρειάζονταν ένα ακόμα ημίχρονο για να πάρουν το ματς…
* Αντίστοιχα δεν μπορεί κανείς να κλείσει τα μάτια, στην εξίσου πολλά υποσχόμενη νέα γεννιά Αμερικανών. Όχι μόνο κοίταξαν στα μάτια την “γηραιά Αλβιόνα”, αλλά την έκαναν να νιώθη ανακουφισμένη, τυχερή κι ευτυχισμένη, που το έσκασε από το γήπεδο με τον βαθμό της ισοπαλίας και όχι μιά ήττα, που την άξιζε, εδώ που τα λέμε.
* Τί είχαν αυτές οι δύο ομάδες κι έπαιξα έτσι και μάγεψαν το ποδοσφαιρικό κοινό; Σπιρτάδα, ταχύτητα, πάθος, δίψα για διάκριση παίξενε ελεύθερο και χωρίς αναστολές ποδόσφαιρο, μα πάνω απ’ όλα διέθεταν παντελή απουσία φόβου. Δεν τις ενδιέφεραν τα σκορ, δεν ασχολήθηκαν με το να ρίξουν βάρος στις άμυνές τους και τα έδωσαν όλα μέσα στο γήπεδο κυνηγώντας το γκολ, την νίκη, την ηθική διάκριση στα μάτια των απατνχού φιλάθλων. Και την κέρδισαν!
* Ενθαρρυντικό, το γεγονός ότι η F.I.F.A. απαγόρεψε στις εμφανίσεις των ομάδων, την φιλοξενία από μηνύματα αμφιβόλου… κοινωνικού περιεχομένου (όπως π.χ. τις… «καρδούλες» στις φανέλες του Βελγίου και το πολύχρωμο περιβραχιόνιο). Το ποδόσφαιρο είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα άθλημα κι όχι εργαλείο προς εκμετάλλευση, όλων όσων επιθυμούν να επιβάλουν τα (όποια) «ήθη» τους.
* Επίσης λυπηρό πλήν συνηθισμένο πλέον, που οι οπαδοί του Μεξικού ενεπλάκησαν ξανά (και μάλιστα δύο φορές μέσα σε λιγότερο από 3 ημέρες) σε επισόδεια (απέναντι σε Αργεντίνους) τα μόνα που έχουν σημειωθεί μέχρι στιγμής στο Εμιράτο. Ο πρώτος καβγάς στους δρόμους της Ντόχα, ξεκίνησε όταν ένας Μεξικάνος, είπε ότι σε οπαδούς της Αργεντινής, ότι οι Μαλβίνες ανήκουν στους Άγγλους…
Ο δεύτερος στις εξέδρες στο μεταξύ τους ματς, γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχει αντίδοτο για την αλλαζονία των Μεξικάνων, που τους τυφλώνει και είναι και ο λόγος που ποτέ δεν έχουν καταφέρει τίποτε αξιόλογο σε παγκόσμιο κύπελλο.
