Μodus operandi οπαδικής βίας
Με αφορμή τον σοβαρό τραυματισμό οπαδού του ΠΑΟΚ στα Εξάρχεια στους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν τον Τελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ αισθάνομαι την ανάγκη να ασχοληθώ με αυτό το θέμα.
Η οπαδική βία είναι φανερό ότι βγήκε ακόμα περισσότερο από τον κλειστό χώρο των γηπέδων, ανεξαρτητοποιήθηκε χωροχρονικά από τους αθλητικούς αγώνες και έκανε τον ιδιότυπο «πόλεμο» που μαίνεται αρκετές δεκαετίας μεταξύ των (οργανωμένων κυρίως) οπαδών των μεγάλων ομάδων της χώρας να μοιάζει με ανταρτοπόλεμο, με ξαφνικές επιδρομές-επιθέσεις σε «εχθρούς αλλόθρησκους» και σπανιότερα με προσυνεννοημένα ραντεβού. Και δυστυχώς, πλέον, όπως σε κάθε πόλεμο, δεν υπάρχουν μόνο τραυματίες, αλλά και νεκροί οπαδοί.
Το γενικότερο κοινωνικό κλίμα, η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, η αδυναμία κοινωνικοποίησης, ο φανατισμός και η υπο-πολιτιστική κουλτούρα, αποτελούν παράγοντες του γεγονότος ότι ο χουλιγκανισμός γεννιέται και μεγαλώνει μέσα στην κοινωνία. Ταυτόχρονα η προσφυγή στην εκδήλωση αντικοινωνικών συμπεριφορών στα γήπεδα δεν είναι μια μονοσήμαντη κατάσταση αλλά συνδέεται με τη διαδικασία αλληλοεπίδρασης μιας σειράς παραγόντων, όπως, οι συνθήκες ύπαρξης και βίωσης των φανατικών οπαδών, οι προσδοκίες τους και οι αναμονές τους από την έκβαση των αναμετρήσεων, το νομοθετικό πλαίσιο, η στάση της αστυνομίας, το κλίμα που διαμορφώνουν τα ΜΜΕ, οι συμπεριφορές των αθλητικών παραγόντων, οι στημένοι αγώνες και οι αποφάσεις των διαιτητών.
Συχνότερα ακούγεται από επίσημα χείλη μια τυπική καταδίκη των επεισοδίων και αμέσως μετά ο «επίσημος» της όποιας ομάδας θυμάται τα επεισόδια που έκαναν οι «άλλοι» και έμειναν ατιμώρητα ή δεν τιμωρήθηκαν αυστηρά. Και το νερό στον μύλο της οπαδικής βίας δεν σταματά να τρέχει ποτέ ποτίζοντας το μίσος και υποδαυλίζοντας τα ανθρωποκτόνα πλέον πάθη με αυτόν την πλάγια προσφορά τεχνικών εξουδετέρωσης της απαξίας των πράξεων των «δικών μας» οπαδών-εγκληματιών.
Όμως, ας μην γελιόμαστε· η αλλαγή προς το καλύτερο δεν είναι καθόλου εύκολη. Η σημαντικότερη τροχοπέδη σήμερα εντοπίζεται στο ότι το μίσος για τον «άλλον», εν προκειμένω για τον «εχθρό» που φοράει διακριτικά άλλης ομάδας, μοιάζει να είναι μεγαλύτερο από την (έστω και «αρρωστημένη») αγάπη για την ομάδα. Κι αυτή, δυστυχώς, είναι η μεγαλύτερη ήττα μιας κοινωνίας εθισμένης στο να διχάζεται, να διχοτομείται και το κάθε διαιρεμένο τμήμα της να μισεί θανάσιμα το άλλο.
Για αρχή λοιπόν και εκτός των πολλών και χιλιοειπωμένων προτάσεων αντιμετώπισης του φαινομένου, αρκετές από τις οποίες έχουν ήδη εφαρμοσθεί και αποτύχει παταγωδώς ή λιγότερο παταγωδώς, ΄τάσσομαι υπέρ της πρωτότυπης πρότασης Καθηγητή Χρήστου Τσουραμάνη, η οποία αφορά “την ηθική και πραγματική αποδοκιμασία του ταραξία από εκείνους, για λογαριασμό των οποίων υποθέτει πως ενεργεί, δηλ. τόσο από την επίσημη ομάδα του – διοίκηση, παίχτες, προπονητές κλπ – όσο και από το σύνολο των υπολοίπων οπαδών της που παρακολουθούν τον αγώνα“. Κάτι που απαιτεί ειλικρίνεια και θάρρος που φυσικά δεν βλέπουμε τόσο συχνά στο ελληνικό θέατρο του παραλόγου.
Αυτά και ο Θεός Βοηθός…..
Trelogiatros
Facebook: Trelogiatros – PAOK
Instagram:Trelogiatros – PAOK
Reference: D. Xionis ΜΔ Εγκληματολογίας Νομικής Σχολής Αθηνών και Αντιπρόεδρος του ΚΕ.Μ.Ε
