Στην εξευτελιστική τιμή των 15 εκατομμυρίων ευρώ, βγαίνουν στο σφυρί τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Οι κατά καιρούς άκαρποι διαγωνισμοί, τα οικονομικά προβλήματα, το «σαράκι» του συνδικαλισμού, η έλλειψη προσέλκυσης σοβαρών επενδυτών με όραμα, αλλά κυρίως η ολιγωρία (που άγγιζε τα όρια της αδιαφορίας) των τελευταίων κυβερνήσεων, στάθηκαν οι βασικές αιτίες που απαξίωσαν τα πάλαι ποτέ κραταιά ναυπηγεία, με αποτέλεσμα σήμερα αυτά να πωλούνται έναντι… «πινακίου φακής».

Διότι αν τελικά αυτό το «φιλέτο» της ναυπηγικής βιομηχανίας της χώρας, μεταβιβαστεί όντως από το Δημόσιο σε ιδιώτη για 15 εκατομμύρια ευρώ, θα αποτελεί μία ακόμα μελανή σελίδα, στην προσπάθεια των αποκρατικοποιήσεων, που όλα αυτά τα χρόνια έγιναν άρον-άρον και με μεγάλη ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι οποίες άφησαν μονάδες βαριάς βιομηχανίας της χώρας να φτάσουν να πωλούνται σε τιμές… scrap.

Γιατί είναι εξοργιστικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο τάδε επιχειρηματίας ή ο δείνα Όμιλος εταιρειών, θα αγοράσει, μία ναυπηγική μονάδα, σε τιμή που ένα μόνο μικρού μεγέθους φορτηγό πλοίο να ναυπηγήσει, έβγαλε αυτομάτως το ποσό που κατέβαλε στο ελληνικό Δημόσιο για να αγοράσει τα ναυπηγεία… Και ας μην πέφτει ο αναγνώστης στην παγίδα του «δεν είμαστε άξιοι ούτε καρφίτσα να φτιάξουμε»… Γιατί αυτό ισχύει μόνο, όπου έχωσε τη μύτη του το κράτος και εθνικοποίησε βιομηχανικές μονάδες για να τις παραδώσει βορά στους καρεκλοκένταυρους των συνδικάτων.
Όπου και όποτε όμως, τα ηνία τα κράταγε (και τα κινούσε) η ιδιωτική πρωτοβουλία, αυτές οι μονάδες -και δη τα ναυπηγεία εν τοιαύτη περιπτώσει- πήγαιναν «σφαίρα». Με νεοναυπηγήσεις φορτηγών, αλλά και super tanker της εποχής επί Νιάρχου, με ναυπηγήσεις πολεμικών πλοίων για λογαριασμό του Π.Ν., επισκευές, συντήρήσεις και πάει λέγοντας, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αποτελούσαν σημείο αναφοράς στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου.

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η πρός πώληση έκταση, είναι της τάξης των 350 στρεμμάτων (έκταση που ανέρχεται περίπου στο 50% του ναυπηγείου). Όσο για το υπόλοιπο τμήμα, αυτό ανήκει στην ΕΤΑΔ και διατίθεται σε νέο διαγωνισμό, με την τιμή εκκίνησης έχει προσδιοριστεί στα 55 εκατ. ευρώ.

Συνολικά δύο, ήταν οι προτάσεις που υποβλήθηκαν, στο πλαίσιο του διαγωνισμού της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ). Η μία εξ’ αυτών ανήκε στην συμφερόντων του επιχειρηματία Πάνου Ξενοκώστα, Οnex Shipyads. Η άλλη, ήρθε από την εταιρεία συμφερόντων Θεόφιλου Πριόβολου, Pyletech Shipyards και φέρεται να διαμορφώθηκε στα 15,2 εκατομμύρια ευρώ.

Για όλα φταίνε… οι ξένοι
Με την ολοκλήρωση της πώλησης, η Ελλάδα αναμένεται να απαλλαχθεί από το πρόστιμο ύψους 7,2 εκατομμυρίων ευρώ που καταβάλει σήμερα για κάθε εξάμηνο μη συμμόρφωσης, πρόστιμο το οποίο της έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Το πρόστιμο αφορούσε τις κρατικές ενισχύσεις προς τα ναυπηγεία, κάτι που παραβίαζε τους κανόνες ανταγωνισμού εντός Ε.Ε. Ας μην κρυβόμαστε: τα ναυπηγεία δεν ξέφυγαν της πάγιας τακτικής των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες προκειμένου να εξασφαλίζουν στρατιές ψηφοφόρων, τα ενίσχυαν με κονδύλια προερχόμενα από τους φόρους του Έλληνα πολίτη, συντηρώντας κρατικοδίαιτους υπαλλήλους και συνδικαλιστές. Έτσι, από το 2012 κι εντεύθεν, τα πρόστιμα αυτά, έχουν φτάσει σήμερα να ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια ευρώ… Εάν δε η πώληση πρός τον Όμιλο Πριόβολου ολοκληρωθεί, ο γνωστός επιχειρηματίας έχει δεσμευτεί να αναλάβει να πληρώσει το πρόστιμο του τελευταίου εξαμήνου.

Εξυπακούεται ότι κανείς δεν μπορεί να ψέξει τον κο. Πριόβολο ή τον κο. Ξενοκώστα. Ο κάθε επιχειρηματίας, κοιτάζει -και καλά κάνει- το συμφέρον του. Οι ευθύνες για το εξωφρενικά χαμηλό αντίτιμο εξαγοράς που έχουν κατατεθεί, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να βαρύνουν τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο επενδυτή, καθώς ο ηγέτης μιας επιχείρησης, οφείλει πάντα να κοιτάζει το συμφέρον της και όχι αυτό του κράτους. Είναι το ίδιο το κράτος αυτό που δεν φρόντισε να προχωρήσει στις κινήσεις εκείνες, που θα είχαν διαφυλάξει τα συμφεροντά του. Ή μάλλον οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις που διήυθηναν και έτρεχαν τις υποθέσεις αυτού του έρημου κράτους, έβαζαν το δικό τους (πρόσκαιρο) συμφέρον, πάνω από εκείνο της πατρίδας και του Έλληνα φορολογούμενου, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σήμερα να δίνουμε «μπιρ-παρά» τα ναυπηγεία. Eίπαμε όμως… «για όλα φταίνε οι ξένοι».