Ντένις ο τρομερός… Σωτήρης Βάζελος

Μένουμε σπίτι αυτές τις μέρες ελέω κορονοϊού και έτσι είπα να ξαναθυμήθω παιχταράδες που γούσταρα την δεκαετία του 90′ ενώ ταυτόχρονα τους είχα αφίσα στο δωμάτιο μου ή σε αυτοκόλλητα πάνω στα σχολικά μου βιβλία.

Μετά το φαινόμενο ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο Ντένις Μπέργκαμπ ήταν ο καλύτερος φορ εκείνης της δεκαετίας;Γκολ από παντού,θες κεφάλια,θες σουτ μέσα και έξω από το κουτί.

Εγώ ήθελα να τον βλέπω πιο πολύ με τα πορτοκαλί της Ολλανδίας πάρα με τα κόκκινα της Άρσεναλ.Ίσως για την γκολάρα που έβαλε στον προημιτελικό με την Αργεντινή στο Mundial της Γαλλίας.Στοπάρει,στέλνει τον Αγιάλα για ψάρεμα,το τόπι στο παράθυρο της απέναντι γωνίας του Ρόα.

Εκείνη η Ολλανδία εάν δεν έβρισκε απέναντι της,την Βραζιλία του Ζαγκάλο θα έπαιρνε το άγιο δισκοπότηρο.Η καλύτερη εθνική Ολλανδίας της νέας γενιάς εκείνη την εποχή.Ένα κακό είχε ο παιχταράς.Το φόβο του για τα αεροπλάνα που του στέρησαν αρκετά μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια.Το πως τον κοίμησαν για να τον πάνε στο Mundial της Αμερικής το 1994 ένας θεός ξέρει.Πάλι την πορεία προς το τρόπαιο τότε,του την έκοψε η Σελεσάο του Ρομάριο και του Μπεμπέτο στα προημιτελικά.

Στην Άρσεναλ πρώτο βιολί,ακόμα τον θυμάται ο Νταμπίζας σε ένα από τα κορυφαία τέρματα όλων των εποχών στην ιστορία της Premier League.Κατέκτησε 3 φορές το πρωτάθλημα Αγγλίας και 4 φορές το κύπελλο όπου με τον Τϊερί Ανρί ήταν ένα εξαιρετικό δίδυμο στην επίθεση.

Φυσικό ταλέντο ο πενηντάχρονος πλέον Ντένις,όχι χτιστός σαν τους σημερινούς που βγαίνουν από σωλήνα.Μυριζόταν το γκολ όπως ο καρχαρίας το αίμα και ορμάγε.Τωρα τα κανόνια έχουν τον Λακαζέτ και τον Πεπέ. Περασμένα μεγαλεία…