Ο Αγκιμπού φέρνει νέα δεδομένα στο κέντρο

Εάν κάποιο στοιχείο μπορούμε να ξεχωρίσουμε από τον αγώνα του Ολυμπιακού έναντι του Αστέρα Τρίπολης, αυτό ήταν η ουσιώδης εμφάνιση του Αγκιμπού, αλλά και η συμβολή του στη διαμόρφωση του φετινού κέντρου. Έχουμε πλέον παρατηρήσει πως ο πιτσιρικάς χαφ βρίσκεται μονίμως στις προτιμήσεις του Μαρτίνς σχετικά με τους κομβικούς τρεις χαφ της μεσαίας γραμμής. Πράγμα που δεν αποτελεί τυχαία ή αλλιώς εμμονική η επιλογή του Πορτογάλου, καθώς ό,τι επιθυμεί το κερδίζει και με το παραπάνω από τον νεαρό Καμαρά.

Εξ αρχής της σεζόν είχαμε διαπιστώσει πως το κέντρο των Ερυθρόλευκων έπασχε από σπιρτάδα, ένταση και πόδια ικανά να καλύψουν μέτρα ή να πραγματοποιήσουν αντίστοιχα κλεψίματα, όπως αυτά του πολύτιμου Μαντί. Πέραν του γνώριμου μας Καμαρά λοιπόν, οι υπόλοιποι χαφ που λογίζονται ως πυλώνες, εισήλθαν σε αυτή την σειρά αγώνων από το καλοκαίρι με αρκετά ζητήματα ετοιμότητας, φορτωμένοι από την ανάγκη στο να βρίσκονται διαθέσιμοι, ανήμποροι όμως να ακολουθήσουν τις απαιτήσεις του συνόλου.

Τόσο ο Εμβιλά, όσο και ο Μπουχαλάκης δεν φημίζονται ούτε για την ενέργειά τους, ούτε φυσικά για κάποια απρόοπτη κίνηση ανάμεσα στους αντιπάλους στο ημικύκλιο, που ενδεχομένως θα άλλαζαν τις ισορροπίες. Ο Αγκιμπού Καμαρά από τη μεριά του, το καταφέρνει με επιτυχία. Δεν αποτελεί καθαρό δεκάρι, ούτε πρόκειται (προς το παρόν) για μονάδα που κάνει την διαφορά σε σύγκριση με άλλα ατού της σύνθεσης. Ωστόσο, ο νεαρός παίρνει ορθές αποφάσεις όταν ελέγχει τη μπάλα στα πόδια του. Πασάρει σωστά, κάνει διαρκώς κινήσεις ως ο πιο ελεύθερος από τους τρεις του κέντρου. Συμμετέχει μάλιστα ενεργά και στον άξονα με άμεσες μεταβιβάσεις, αλλά τον συναντά κανείς και στις πλευρές. Αποτελεί το στήριγμα σε κάθε πτέρυγα, ενώ είναι γρήγορος, ευέλικτος, με χαμηλό κέντρο βάρους. Μα κυρίως, δεν αποτυγχάνει στη κυκλοφορία της μπάλας. Ίσα ίσα ομορφαίνει την κατοχή του Ολυμπιακού, η οποία ομολογουμένως δεν βρίσκεται στα πρωτόγνωρα επίπεδα προ διετίας.

Η ομάδα μέσω της παρουσίας του Αγκιμπού, αποκτά ένταση, διάρκεια στη πίεση, ενώ ο πιτσιρικάς ήταν ο δεύτερος – μόνο πίσω από τον Μαντί – σε κλεψίματα στη Τρίπολη. Αυτός είναι εξίσου ένας σημαντικός λόγος που επιλέγεται ευκολότερα από ό,τι ο ντελικάτος Κουντέ που φέρνει σε χαρακτηριστικά περισσότερο αυτά του Εμβιλά. Επιπλέον, εάν δούμε την συνολική εικόνα στα χαφ του Ολυμπιακού, οι μόνοι γρήγοροι και με ταχύτητα είναι οι δύο Καμαρά. Υπό άλλες προϋποθέσεις θα συμπεριλαμβάναμε και τον Σουρλή, που εναντίον της Νέφτσκι πρόσφερε εξίσου ενέργεια, αλλά από τότε ελάχιστα τον έχουμε παρακολουθήσει. Συνεπώς, οι δύο Καμαρά είναι οι μόνοι που μπορούν να μεταφέρουν τη μπάλα άμεσα στο πεδίο δράσης των επιθετικών. Από την άλλη, και οι δύο δεν αναλώνονται στη κουραστική παράλληλη πάσα που συχνά επιχειρούν οι υπόλοιποι.

Η εμφάνιση του πιτσιρικά Καμαρά – ιδίως στο α’ μέρος – ήταν μία από τις αιτίες που ο Ολυμπιακός υπήρξε πιο άνετος στη κυκλοφορία έπειτα από καιρό, αλλά και πιο ικανός στην εύρεση ευκαιριών. Σε αυτό, βοήθησε και η συμμετοχή του Μασούρα, ο οποίος διαρκώς κινείται εντός αγωνιστικού χώρου με επιβεβαιωμένη και σε νούμερα, ουσία στο παιχνίδι του. Μπορεί οι κλασικοί τρεις του κέντρου να θεωρούνταν αναντικατάστατοι, όμως όσο κυλά ο χρόνος τα δεδομένα αλλάζουν. Τόσο από πλευράς νέων προσώπων με διαφορετικά προσόντα, όσο και λόγω συχνών τραυματισμών και ηλικίας.