Πριν από περίπου δύο χρόνια σε κατ’ ιδίαν συζήτηση με φίλους είχα προβλέψει πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα γίνει ο καλύτερος μπασκεμπολίστας στον κόσμο. Η πρόσφατη βράβευσή του ως MVP της κανονικής διάρκειας του ΝΒΑ δε δημιούργησε καμία έκπληξη σε όποιον παρκολουθεί την εξέλιξή του τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, αυτό που μου προκάλεσε ευχάριστη εντύπωση είναι η δήλωσή του μετά τη βράβευσή του: «[…]Μόλις ολοκλήρωσα τον λόγο μου σκέφτηκα πότε θα μπορέσω να κάνω προπόνηση πάλι για να βελτιωθώ, επειδή θέλω να είμαι εδώ και την επόμενη χρονιά». Αυτό για μένα είναι σημαντικότερο από τον τίτλο του MVP. Δείχνει νοοτροπία μαχητή, ανθρώπου που δεν επαναπαύεται και δεν ικανοποιείται με αυτά που κατέκτησε.

Δίκαια πολλοί λένε πως το ταβάνι του είναι ο ουρανός. Η φύση τον προίκισε πλουσιοπάροχα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα θαύμα της φύσης. Τα αθλητικά προσόντα του είναι εξωπραγματικά. Αρκει όμως μόνο αυτό;

Αρκετοί καλοί Έλληνες μπασκεμπολίστες πέρασαν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού για να παίξουν στο ΝΒΑ. Σχεδόν όλοι απέτυχαν. Ο Αντετοκούνμπο είναι ο πρώτος και ο καλύτερος Έλληνας που κατορθώνει να καθιερωθεί και να κάνει τη διαφορά σε μία ομάδα του ΝΒΑ. Από το 2013 που μετακόμισε στο Μιλγουόκι έχει βελτιώσει το παιχνίδι του σε όλους τους τομείς (με εξαίρεση το ποσοστό του στα τρίποντα).

Αν και τις πρώτες σαιζόν με τους Μπακς ήταν εξαίρετος αμυντικά, στη συνέχεια εξελίχθηκε και επιθετικά βελτιώνοντας το σουτ του και έγινε ο παίκτης – σημαία των Μπακς (ναι, το σουτ βελτιώνεται και εξελίσσεται, δεν είναι μόνο έμφυτο ταλέντο). Αυτή η εξέλιξη είναι το σημείο που πρέπει να εστιάσουμε.

Στην Ελλάδα ο Αντετοκούνμπο κάνει επιτυχία, «πουλάει». Παρόλο που η χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε του έδωσε υπηκοότητα μόλις ένα μήνα μετά την επιλογή του στο ντραφτ, ο ίδιος δηλώνει και αισθάνεται Έλληνας. Δεν με ενδιαφέρει αν νιώθει ή εάν οι άλλοι τον βλεπουν σαν Έλληνα ή σαν Νηγηριανό, δεν με ενδιαφέρει αν θα παίξει στην εθνική ή όχι. Είναι ένα σύμβολο, μια προσωπικότητα που ελκύει το ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού. Αλλά για λάθους λόγους. Ελκύει το ενδιαφέρον για το λόγο ότι κάνει επιτυχία, «σουξέ». Πίσω όμως από την επιτυχία και το φυσικό ταλέντο κρύβεται κάτι άλλο. Το πάθος, η αγάπη για το μπάσκετ και η σκληρή δουλειά.

Ο μέσος Έλληνας μετά από μια μεγάλη βράβευση θα σκεφτόταν να πάει για κανένα ποτό και να περάσει το βράδυ με καμιά όμορφη παρουσία. Άντε και λίγες μέρες διακοπές στη Μύκονο. Ο Αντετοκούνμπο όμως σκεφτόταν την προπόνηση. Αυτή είναι η διαφορά. Στον τρόπο σκέψης. Οι περισσότεροι πραγματικά επιτυχημένοι άνθρωποι στον αθλητισμό, την επιστήμη, τις επιχειρήσεις, κλπ δεν απολαμβάνουν την επιτυχία τους, για τον απλούστατο λόγο ότι η ζωή τους είναι συνυφασμένη με τη διαρκή προσπάθεια και τις στερήσεις απλών και καθημερινών πραγμάτων.

Ο Αντετοκούνμπο δεν πρόκειται να βελτιώσει το βαλτομένο ελληνικό μπάσκετ, όπως η κατάκτηση του Euro από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δε βελτίωσε στο ελάχιστο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ωστόσο υπάρχει μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε προσεκτικά τη διαδρομή αυτού του αθλητή. Από τα Σεπόλια, με μοναδικό όπλο τα προσόντα που του χάρησε η φύση και με διαρκή προσπάθεια γίνεται κάθε μέρα και καλύτερος. Με σωστή καθοδήγηση, με πρόγραμμα, πλάνο και σοβαρότητα, σε ένα αξιοκρατικό περιβάλλον που ευνοεί την ανάπτυξη του ταλέντου του και στο οποίο πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος.

Και για να κάνουμε τις αναλογίες με την ελληνική πραγματικότητα, ας αναλογιστούμε πόσα ταλέντα έχουν χαθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Και όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στις επιστήμες, στις τέχνες, στις επιχειρήσεις, σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής. Γιατί η σωστή καθοδήγηση είναι θέμα τύχης και συνήθως είναι ανεπαρκής, το πρόγραμμα μεταβάλλεται ανάλογα με τα συμφέροντα αυτών που το καθορίζουν, το πλάνο είναι βραχυχρόνιο και εξαρτάται από ιδιοτελείς σκοπούς και το περιβάλλον είναι επιεικώς εχθρικό με πρωταγωνιστές παράγοντες, προέδρους, διευθυντές, καθηγητές, παρατρεχάμενους, γλυφτρόνια, κλπ..

Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι έκανε καλά ο Γιάννης και τι κάνουμε λάθος εμείς. Μεχρι να σκεφτούμε όλα αυτά και να τα αλλάξουμε ας επιτρέψουμε το Γιάννη να απολαύσει την επιτυχία του, η οποία ανήκει εξολοκλήρου στον ίδιο και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να την καπηλεύονται διάφοροι ξεφτίλες που ουδέποτε στήριξαν ουσιαστικά το Γιάννη και τα «αδέρφια» του.