Ο «χαμηλός» αγωνιστικά Ολυμπιακός

Η ισοπαλία μπορεί και να σώζει τους Ερυθρόλευκους προς το παρόν, αλλά τέτοιου είδους εμφανίσεις έρχονται πραγματικά ως ήττες. Η επιλογή του τίτλου με τον χαρακτηρισμό «χαμηλός» εξηγείται μέσα από την ατολμία του συνόλου να επιτεθεί, την φανερά αργή του ανάπτυξη, αλλά και την έλλειψη δημιουργών με ποιότητα αντάξια για ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Άλλωστε η όλη προσέγγιση πραγματοποιείται βάσει του επιπέδου και της διοργάνωσης που επιθυμεί ο ίδιος Ολυμπιακός να παραστεί και φέτος, αρχής γενομένης από το φθινόπωρο.

Ο Ολυμπιακός ενδεχομένως να έχει συγκεντρώσει αρκετούς παίκτες – εργαλεία ή τα λεγόμενα «λαχεία» όπως τα αποκαλούμε αντίστοιχα, όμως στο τομέα της δημιουργίας αυτή τη στιγμή έχει παραμείνει μονάχα με τον 37χρονο Βαλμπουενά και τον νεοφερμένο Ονιεκούρου που δεν είναι ακόμη ενεργός εντός του ρόστερ. Οι Ερυθρόλευκοι χρειάζονται επειγόντως παίκτες που να κάνουν τη διαφορά, που θα έχουν στο ρεπερτόριο τους ενέργειες, όπως τις αντίστοιχες ποιοτικές αναλαμπές του Βαλμπουενά.

Το πρόβλημα της αργής ανάπτυξης

Η σύνθεση του Μαρτίνς διακρίνεται από έντονη αργοπορία στην αλλαγή πασάς. Κυρίως όταν πρόκειται για το κτίσιμο της κατοχής από τα αργοκίνητα κορμιά των σέντερ μπακ, οι οποίοι ομολογουμένως έθεσαν σε κίνδυνο την ομάδα ουκ ολίγες φορές έναντι της Λουντογκόρετς. Η όλη αυτή διστακτικότητα και ατολμία οφείλεται κατά βάση στην έλλειψη ακραίων που θα αναλάβουν τις κούρσες, όπως επιχείρησε δύο – τρεις φορές ο Μασούρας. Αυτό το στοιχείο εκλείπει πλέον στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, ενώ και η απουσία ενός ποδοσφαιριστή στον άξονα με ιδέες για κάθετο ποδόσφαιρο έχει μικρύνει κατά πολύ την απόδοση της ομάδας. Συνεπώς, οι περισσότεροι αναλώνονται σε αργόσυρτο passing game έως ότου δοκιμάσουν αυτή την ενοχλητική σέντρα που την είδαμε να καταλήγει είτε στα χέρια του απέναντι τερματοφύλακα είτε στο σορτσάκι κάποιου αντιπάλου.

Πάλι απροετοίμαστοι οι αμυντικοί

Για άλλη μια φορά και τα τρία σέντερ μπακ ταλαιπωρήθηκαν από τους κάθετους συνδυασμούς των παικτών της Λουντογκόρετς. Μάλιστα αρκετές προωθημένες πάσες ανάμεσα τους, θύμισαν εκείνη την εξαίσια ασίστ του Ζίβκοβιτς στο τελικό του κυπέλλου. Κάθετες πάσες λοιπόν, ή συνδυασμοί, οι οποίοι «παγώνουν» τα ψηλά κορμιά του Ολυμπιακού και τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Και οι τρεις αμυντικοί στέκονται ανέκαθεν άξια στο ψηλό παιχνίδι και στις μονομαχίες σώμα με σώμα. Οπότε απέναντι στο αρχικό εμπόδιο – τη Νέφτσκι – δεν ανησύχησαν, καθώς κι αυτή επιχειρούσε ανούσιες σέντρες για την ανατροπή του εις βάρος της σκορ.

Εάν δούμε τους κινδύνους που δέχθηκε ο Ολυμπιακός σε κάθε σημείο του αγωνιστικού χώρου προέρχονται από τις άμεσες συνεργασίες των αντιπάλων, την αμεσότητα στους μπροστινούς, αλλά και την στοιχειώδη ταχύτητα που όχι μόνο δεν συναντάται στα σέντερ μπακ του Ολυμπιακού, αλλά και συνολικά στην ομάδα.

Η αλλαγή του Βαλμπουενά τον απομάκρυνε από την πίεση

Δεν γνωρίζουμε πόσοι το συνειδητοποίησαν αλλά όσο διέθετε δυνάμεις ο βραχύσωμος Γάλλος, ο Ολυμπιακός απειλούσε – έστω και με ανορθόδοξο τρόπο. Μετά το τέρμα που δέχθηκε, η ομάδα του Μαρτίνς απάντησε με ένα δεκάλεπτο πίεσης και αρκετών γεμισμάτων στην αντίπαλη περιοχή δίχως όμως αντίκρισμα. Παρότι η μονότονη δημιουργία δεν δύνατο να βελτιωθεί μόνο από τα πόδια του Βαλμπουενά, με το που αποχώρησε ο ίδιος, η ομάδα έχασε έστω αυτή την υποτυπώδη απειλή στην αντίπαλη περιοχή. Θα προσθέσετε φυσικά, πως είναι κατανοητό ένας 37άρης που γίνεται αλλαγή, να έχει προηγουμένως αδειάσει από ανάσες και το πνεύμα του αντίστοιχα να καταβληθεί αρκετά.

Έπειτα λοιπόν, για άλλη μια φορά οι Ερυθρόλευκοι περιορίστηκαν σε ανούσια κατοχή, αλλά και σε κάποιες σέντρες των ακραίων μπακ, οι οποίοι μοχθούν μεν, όμως οι επιθυμητές αρετές λείπουν σε μεγάλο βαθμό για αυτό που οραματίζεται ο φίλαθλος. Επομένως, παρά την είσοδο του σκόρερ Αγκιμπού Καμαρά στη θέση του Βαλμπουενά, ουδέποτε ο Ολυμπιακός δεν έβαλε στο παιχνίδι του επικίνδυνους δημιουργούς, καθώς πολύ απλά αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει. Αφήστε δε που και ο πιτσιρικάς Καμαρά λογίζεται ως χαφ στην τριάδα, δίχως προς το παρόν να φημίζεται ακόμη για τυχόν οργανωτικές ικανότητες ή επινοήσεις στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου.

Μαρτίνς, αιχμάλωτος στο σύστημα

Ο Πορτογάλος προπονητής είχε αρχικά λησμονήσει το σύστημα με πεντάδα αμυντικών στο ξεκίνημα της φετινής προετοιμασίας. Όμως, οι αναποδιές και τα δυσθεώρητα κενά στο ρόστερ τον ανάγκασαν να στραφεί ξανά σε αυτή την λύση. Μπορεί πράγματι να μας κουράζει αυτή η επιλογή συστήματος, αλλά αν δούμε τη συνολική εικόνα οι λύσεις για κάτι πιο ευέλικτο και ισχυρό δεν προκύπτει έως τώρα. Ο Ολυμπιακός για να μεταβεί και πάλι σε σύστημα 4-3-3 ή 4-2-3-1 χρειάζεται έναν δημιουργό στον άξονα, υγιή τριάδα στα χαφ και φυσικά, πυραυλοκίνητα εξτρέμ. Και μη ξεχνιόμαστε, ικανά εξίσου ακραία μπακ που να θυμίζουν σε έναν ικανοποιητικό βαθμό τους προκατόχους αυτών των δύο θέσεων. Αυτές οι επιλογές προς το παρόν δεν υφίστανται για τον Μαρτίνς. Για αυτό τον λόγο στρέφεται σε ένα σύστημα άκρως συντηρητικό, φοβικό, το οποίο τουλάχιστον του γεννά τη ψευδαίσθηση (;) της θωράκισης της άμυνας. Ελάτε όμως, που ακόμη και στο 3-4-3 ή 3-5-2 έχει ανάγκη κανείς παίκτες με ικανότητα στην ατομική ενέργεια.

Μονάδες λοιπόν, που θα σε ψηλώσουν εντός του αγωνιστικού χώρου. Θα προσφέρουν μέτρα κερδισμένα, εναλλακτικές στην απειλή και ουσία στην ιδέα να τοποθετεί κανείς δύο σέντερ φορ, που αυτή τη στιγμή στέκονται άπραγα εντός της εστίας. Ο Ολυμπιακός έχει χαμηλώσει επικίνδυνα. Για το όνειρο βεβαίως του Τσάμπιονς Λιγκ. Για τον στόχο γενικά της διάκρισης στην Ευρώπη, την ίδια ώρα που όλες οι ελληνικές ομάδες μετά βίας βλέπουν ευρωπαϊκό όμιλο φέτος από εδώ και πέρα.