Έχοντας περάσει από τα ατελιέ των Guy Laroche και Hermes, δημιούργησε και τη δική του Μέκκα στον Καναδά, ενώ επεκτείνεται διαρκώς στα Αραβικά Εμιράτα και στην Ευρώπη. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης τον χαρακτηρίζουν ως τον σχεδιαστή που αγαπάει τη γυναίκα. 

Την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου ο Stephan Caras ήταν μαζί μας στο studio του My Radio 89,6 σε μια συνέντευξη έκπληξη.

Stephan Caras

Μόδα είναι η θηλυκότητα της γυναίκας

Εχει επισκεφθει 57 χώρες και ζήσει σε πέντε Ηπείρους, έχει ντύσει την αφρόκρεμα του παγκόσμιου τζετ σετ, έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους οίκους μόδας, οι δημιουργίες του συγκαταλέγονται στο ίδιο επίπεδο με αυτές των Ντιορ, Ουνγκαρό, Σανέλ, οι ρίζες του βρίσκονται εδώ και όποτε αντικρίζει τον Κορινθιακό αισθάνεται αυτό που λέμε πατρίδα.

Ο Στέφανος Καρράς aka Stefan Caras με αφετηρία τον συνοικισμό της Κορίνθου διένυσε ένα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο και στον χώρο της μόδας για να καταλήξει στο Τορόντο του Καναδά εδραιωμένος πλέον στους 20 κορυφαίους σχεδιαστές παγκοσμίως!

Ευγενής και ταπεινός δεν περιαυτολογεί, αφήνει την καρδιά και το μεράκι να εκφραστούν μέσα από το σχέδιο των ρούχων του και το αποτέλεσμα είναι αυτό που τον κάνει να αξιολογείται ως ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς υψηλής ραπτικής.

Εφυγε σε μικρή ηλικία από την Κόρινθο για την Αυστραλία όπου έμεινε μέχρι το 1973. Εκεί ξεκίνησε το ταξίδι του στην μοδα. Στην ηλικία των 18 ετών σχεδιάζει την τουαλέτα που φόρεσε το κορίτσι που βραβεύτηκε μις Κόσμος. Αυτή ήταν η αρχή της πορείας του στον χώρο της υψηλής ραπτικής καθώς ο τύπος αρχίζει και ασχολείται μαζί του. Μετά ακολουθούν και άλλοι διαγωνισμοί όπου σχεδιάζει μεταξύ άλλων τα φορέματα της Miss Pacific και της Mis International.

“Αυτό με ανέβασε λιγάκι” λέει περιγράφοντας τα πρώτα του βήματα. “Πολύ μικρός τότε, χωρίς να πάρει αέρα το κεφάλι μου, δούλευα σε ένα μικρό στούντιο στο σπίτι μου. Ήμουν πολύ απλός και με χαμηλούς τόνους όπως είμαι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα”.

Από την Αυστραλία στο Παρίσι κυνηγώντας το όνειρο

“Όταν είσαι μικρός έχεις όνειρα, πάντοτε, όλοι μας έχουμε όνειρα. Αλλά δεν έπεται ότι ακολουθείς ένα όνειρο όταν αυτό το όνειρο δεν υπάρχει. Δημιουργούμε πολλές φορές τα όνειρα μας. Απλά πρέπει να παρουσιαστούν οι ευκαιρίες, οι καταστάσεις για να δημιουργήσεις κάτι. Και σου δημιουργείται πρώτα το όνειρο εφόσον υπάρχουν οι προδιαθέσεις και μετά βλέπεις εάν αυτό που αισθάνεσαι, αυτό που έχεις μπροστά σου, είναι κάτι που μπορείς να πραγματοποιήσεις και αν το θέλεις μπορείς να το πετύχεις.

Προχώρησα λοιπόν στην Αυστραλία μέχρι που άρχισα να παρουσιάζω επιδείξεις. Εκεί βρέθηκε ένας γάλλος σχεδιαστής που είδε την κολεξιόν μου και με κάλεσε να δουλέψω στον οίκο του στο Παρίσι. Εμένα πάντοτε το μυαλό μου από μικρό παιδί με φανταζόταν στο Παρίσι να δημιουργώ. Πήγα λοιπόν με πάρα πολλά όνειρα αλλά απογοητεύτηκα πάρα πολύ μέσα σε τρεις κιόλας μέρες γιατί δεν μπόρεσα να εργαστώ μαζί με αυτόν που με κάλεσε για διάφορους προσωπικούς λόγους. Και βρέθηκα στο Παρίσι, σε μια πανάκριβη χώρα, χωρίς χρήματα, να προσπαθώ χωρίς άδεια εργασίας και χωρίς να ξέρω τη γλώσσα να βρω δουλειά και να προχωρήσω”.

Πώς τα κατάφερες;

Την ημέρα που έγινε αυτό, βγήκα έξω από τον οίκο και έβρεχε και δε σταμάταγα να προχωράω τους δρόμους. Είχα γίνει τελείως μούσκεμα και σκεφτόμουν τον άγιο Διονύσιο που όταν τον αποκεφαλισαν στο Παρίσι πήρε το κεφάλι του και περπατούσε στους δρόμους της πόλης, έτσι ξέρεις ξεκίνησαν οι γάλλοι να πιστεύουν. Απλά αισθάνθηκα αυτόν τον άγιο, πώς έγινε άγιος και σκεφτόμουν αφού τα κατάφερε αυτός γιατί όχι και εγώ και πράγματι μου βρέθηκαν ευκαιρίες, γιατί καμια φορά υπάρχει και η τύχη, αλλά η τύχη δεν είναι κάτι το οποίο σου έρχεται απλά είναι να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα για να κάνεις ορισμένες κινήσεις στη ζωη σου γιατί πιστεύω πως ότι κάνεις υπάρχει κάποιος λόγος.Το προηγούμενο καλοκαίρι λοιπόν ήμουν εδώ στην Ελλάδα και έκανα διακοπές όπου γνώρισα ένα ζευγάρι από το Παρίσι οι οποίοι μου έδωσαν την διεύθυνση τους.Τους συνάντησα και μου φερθηκαν καλύτερα από γονείς. Μου έδωσαν ένα μικρό διαμέρισμα που είχαν για να φιλοξενούν επισκέπτες ή συγγενείς και ζούσα μέσα χωρίς να τους πληρώνω. Με αγάπησαν τόσο πολύ που δεν το πίστευα. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία και γνώρισα τον Guy Laroche. Εκείνο τον καιρό ήταν στους δύο τρεις καλύτερους στον κοσμο. Και εργάστηκα μαζί του για δύο χρόνια. Έκανα πολλές γνωριμίες μαζί του, μεγάλα ονόματα όπως ο Ομάρ Σαρίφ, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό και άλλους, βγαίναμε έξω παρέα και δεν μπορούσα να φανταστώ εγώ, αυτό το παιδί που ξεκίνησε από την Κόρινθο, είχα αυτόν τον κύκλο γνωριμιών. Εν πάσει περιπτώσει και από εκεί έπρεπε να γίνει πάλι κάποιος χωρισμός πάλι για προσωπικούς λόγους.

Το πέρασμα από τον Laroche στον Hermes

Όταν έχεις δουλέψει για ένα τέτοιο όνομα σου δίνει άλλο αβαντάζ μέσα στο Παρίσι. Έτσι με προσλαμβάνει ο οίκος του Hermes και η επικεφαλής σχεδιάστρια ήταν μια πριγκίπισσα απο την Ρουμανία, Μανταμ ντε Καρολί, η οποία με λάτρεψε και πιστεψε στις δυνατότητες μου. Για καλή σύμπτωση ο ιδιοκτήτης του Hermes μίστερ Ντουμάς, ο γιος του που ήταν λίγο μεγαλύτερος από εμένα είχε παντρευτεί μια ελληνίδα από την Πάτρα και αρχίσαμε να μιλάμε, να κουβεντιάζουμε ελληνικά στο στούντιο, να με καλεί στο σπίτι του για φαγητό και με σύστησε σε όλες τις καλές πελάτισσες όπως οι Rothschilds μεταξύ άλλων. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να φτιάξω ένα φόρεμα το οποίο φόρεσε η Ζακλίν Κένεντι τον καιρό που ήταν παντρεμένη με τον Ωνάση. Η Ζακλίν αγόραζε μόνο φουλάρια και αξεσουάρ απο τον Hermes. Την εποχή εκείνη είχα σχεδιάσει ένα ωραίο σαν πλεκτό και το είχα συνδυάσει με δέρμα και κάτι λεπτομέρειες, της άρεσε και το διάλεξε. Ήμουν παρών στην πρόβα της και γνωριστήκαμε και μάλιστα με ρώτησε: “πώς και δεν είσαι στην Ελλάδα και είσαι εδώ;”. Μου υποσχέθηκε δε πως όταν κάνω οίκο στην Ελλάδα θα είναι η πρώτη πελάτισσα. Βέβαια δεν έγινε ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο αλλά η πρόθεση είναι που μένει.

Ανεπιθύμητος για το Γαλλικό κράτος

Μετά τον Hermes ήμουν πλέον πέντε χρόνια στο Παρίσι, αλλά εργαζόμουν χωρίς άδεια και κάποια στιγμή με έπιασαν και μου ζήτησαν να φύγω από τη Γαλλία αλλιώς θα με έδιωχναν ως ανεπιθύμητο. Πάλι βρέθηκε ένας άνθρωπος, ο πρόεδρος της γαλλικής τηλεόρασης, ο γιος του ήταν πολύ φίλος μου και επειδή ήταν μικρότερος μου τον άφηνε να βγαίνει μαζί μου έξω γιατί ήμουν σωστό παιδί και αισθανόταν ότι ο γιος του είναι ασφαλής. Με αγάπαγαν με τη γυναίκα του σαν παιδί τους και υπέγραψε σαν προστάτης μου να παραμείνω στην Γαλλία και μπόρεσα να δουλέψω ακόμα ενάμιση χρόνο ως ελεύθερος επαγγελματίας. Μετά αποφάσισα να πάω στο Λονδίνο.

Και τι κάνουμε στο Λονδίνο;

Το Λονδίνο ήταν μια πόλη πολύ διαφορετική από το Παρίσι ή το Μιλάνο, αλλά παρόμοια με την Αυστραλία, οπότε το αισθανθηκα λιγο πιο οικεία ως πόλη αλλά η μόδα ήταν τελείως διαφορετική. Στο Λονδίνο πάντοτε από εποχή σε εποχή όλο κάτι παρουσιάζουν, κάτι το ιδιαίτερο για την νεολαία κυρίως, ποτέ δεν υπήρξε πόλη για υψηλή ραπτική αλλά υπήρχαν πρωτοποριακές τάσεις τόσο στη μόδα όσο και στη μουσική. Μου άρεσε πολύ η εμπειρία. Έχω ασχοληθεί με ότι μου έχει παρουσιαστεί μπροστά μου γύρω από την μόδα κι ας είναι τελείως άγνωστο, τελείως ξένο, το επιδιώκω γιατί μου αρέσει η πρόκληση να το κατακτήσω. Μου αρέσει πολύ το απίθανο, το αδύνατο, όταν μου λένε ότι δεν γίνεται τότε γίνομαι ένα άγριο άλογο και λέω θα το κατακτησω.

Ελεύθερος επαγγελματίας με πεδίο εργασίας όλη την Ευρώπη

Στο Λονδίνο δεν υπάρχουν μεγάλοι οίκοι πλέον για υψηλή ραπτική, βρήκα οίκους βέβαια οι οποίοι είχαν μια διεθνή τάση. Τα επόμενα πέντε χρόνια σχεδίαζα ως ελεύθερος επαγγελματίας για εταιρείες όχι μόνο στο Λονδίνο, αλλά και στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία. Κάποια στιγμή η οικονομία της Γερμανίας άρχισε να πέφτει και υπήρχαν δυσκολίες.

Νέα Υόρκη η νέα πρόκληση

Τότε μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ την Νέα Υόρκη, να κάνω μια συλλογή για μια εταιρεία. Δέκτηκα αμέσως γιατί η Νέα Υόρκη ακούγεται όμορφα ειδικά όταν είσαι νέος είναι πολύ δέλεαρ και είπα ναι να πάω κι ας ήταν μόνο για τρεις μήνες. Και πράγματι πήγα και ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία τελείως διαφορετική, γιατί η Νέα Υόρκη έχει το δικό της ύφος, το δικό της στυλ, το δικό της χαρακτήρα, καμία σχέση με την Αγγλία, το Παρίσι, το Μιλάνο. Είχα πλέον μάθει να προσαρμόζομαι μετά από τόσες χώρες που έχω ζήσει και δουλέψει.

Η προοπτική του Καναδά

Εκεί κάνω μια άλλη γνωριμία από τον Καναδά όπου μου πρόσφεραν να κάνω μια με δύο συλλογές. Αρχικά λέω τί δουλειά έχει η μόδα στον Καναδά αλλά είχα διαβάσει πολλά για τον Καναδά ότι είναι μια όμορφη σύγχρονη χώρα, οικονομικά δυνατή και είπα να το δοκιμάσω. Έτσι βρίσκομαι στον Καναδά. Τελειώνω την πρώτη συλλογή, είχαν περάσει τρεις μήνες και μου άρεσε σαν χώρα. Εκείνη την εποχή ήταν ο καιρός που άρχισα να αισθάνομαι πως ωριμάζω, ότι πρέπει να δημιουργήσω μια βάση. Το πρόγραμμα μου ήταν πριν πάω στον Καναδά να επιστρέψω Ελλάδα, αλλά βρισκόμενος στον Καναδά είδα μια χώρα που η εντύπωση που μου έδωσε ήταν ένα κράμα από Αυστραλία και Γερμανία. Μία απέραντη χώρα, οργανωμένη, πλούσια και λέω η Νέα Υόρκη είναι σε απόσταση βολής για να μπορώ να κάνω δουλειές και αποφάσισα να το δοκιμάσω. Το είδα επιπλέον ότι είναι χώρα ασφαλής που μπορείς να μεγαλώσεις οικογένεια γιατί πλέον ήμουν 30 χρονών και ήθελα να δημιουργήσω οικογένεια.

Εφόσον είδα ότι ο Καναδάς ήταν μια χώρα που μπορείς να ζήσεις άνετα είπα να κάνω μια δοκιμή και αποφάσισα να κάνω μια επίδειξη στην Νέα Υόρκη σε έκθεση pret a porter και ότι χρήματα είχα τα έβαλα όλα εκεί. Με που τα παρουσίασα και άρχισαν οι αμερικάνοι να αγοράζουν με εκτόξευσε, βρέθηκα στα σύννεφα. Μετά όμως δεν είχα χρήματα να τα παράγω όλα αυτά, ούτε εργαστήριο ούτε τίποτα. Αλλά όπως είπα μου αρέσει η πρόκληση σε οποιαδήποτε περίπτωση και έχω γνώση, δηλαδή ήξερα τι θα κάνω αλλά δεν ήξερα σε τι βαθμό θα μου έρθουν τα πράγματα, όμως κατάφερα να παραδώσω τις παραγγελίες που μου είχαν δώσει. Βρήκα τον τρόπο να μαζέψω τα χρήματα, άνθρωποι με εμπιστεύτηκαν. Άνθρωποι που γνώρισα και μπορούσαν να βοηθήσουν με βοήθησαν ο καθένας στο βαθμό που μπορούσε, πίστεψαν σε μένα και δεν τους απογοήτευσα. Ξέρεις είμαι άνθρωπος της χημείας, εάν αισθανθώ ότι η χημεία του άλλου μου ταιριάζει, δεν υπάρχουν περιθώρια για το τι μπορείς να κάνεις με αυτόν τον άνθρωπο, αρκεί να είσαι ειλικρινής και να το εκφράσεις ώστε να το νιώσει ο άλλος. Και από εκεί και πέρα το θέμα ήταν τι κουράγιο έχω και τι επιμονή να μεγαλώσω. Και είχα και κουράγιο και επιμονή!

“The designer who loves women” πώς προέκυψε αυτός ο τίτλος;

Στον Καναδά πήρα μέρος στην περιοδεία μιας εταιρείας που είχε διαλέξει πέντε σχεδιαστές απο την χώρα ανάμεσα τους και εγώ. Βρέθηκε λοιπόν μια δημοσιογράφος στο Κεμπέκ που μπήκε να δει τα ρούχα στις κρεμάστρες πριν την επίδειξη. Όταν πήγε στα δικά μου ρώτησε ποιός είναι ο σχεδιαστής.Της είπανε βέβαια για μένα και απαντά “Θέλω να τον γνωρίσω, αυτός ο σχεδιαστής αγαπάει την γυναίκα”. Ήρθε με γνώρισε στην επίδειξη και μάλιστα επειδή δεν είχα χρόνο κάναμε την συνέντευξη μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο μου και βγήκε το άρθρο με τίτλο “The designer who loves women”. Από τότε μου έμεινε ο χαρακτηρισμός “Ο σχεδιαστής που αγαπάει την γυναίκα”.

Επιπλέον να σου πω και κάτι άλλο, άνδρες, είτε συζυγοι είτε φίλοι πελατών μου, όταν βλέπουν την γυναίκα τους με τα ρούχα μου έρχονται και μου λένε ότι δεν έχουν ξαναδει την γυναίκα τους τόσο θηλυκιά! Ξέρεις τι πράγμα είναι αυτό για μένα; Και με σέβονται γι αυτό και αυτό είναι που με έχει κρατήσει εκεί που με έχει κρατήσει γιατί δεν ταυτίζομαι με τάσεις μόδας, μόδα για μένα είναι η θηλυκότητα της γυναίκας. Από την Ευα μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα, η θηλυκότητα παρμένει. Όταν η γυναίκα εκφράσει την θηλυκότητα της και συγκηνίσει το φύλλο το αντίθετο με αυτο που φορά. Πιστεύω πως αυτό που φορά η γυναίκα την βοηθά να εκφράσει αυτό που αισθάνεται και όταν μπορώ και δίνω αυτή την ευκαιρία στη γυναίκα με κάνει να αισθάνομαι δημιουργός.   

Όταν ξεκίνησα πριν 30 χρόνια στον Καναδά υπήρχαν 30 με 40 σχεδιαστές. Δεν υπάρχει κανένας από αυτούς σήμερα μόνο εγώ υπάρχω. Αυτό κάτι λέει. Και το έχει καμάρι και ο Καναδάς και εκπροσωπώ τη χώρα σε διεθνείς επιδείξεις. Μάλιστα σε μια περίπτωση ήμουν ο μόνος Καναδός που είχε επιλεγεί σε μια επίδειξη ανάμεσα σε ονόματα όπως Ντιορ, Ουνγκαρό, Σανέλ, Φερέ, Σάντρα Ρόουζ και ο Τζέφρι Μπιν. Έχω κρατήσει ακόμη το πρόγραμμα όπου αναγράφεται το όνομα δίπλα σε αυτούς τους σχεδιαστές (γέλια).

Τα κόστη αυτών των δημιουργιών πόσο μπορούν να φτάσουν;

Κοιτάχτε τα κόστη είναι μεγάλα, είναι παράλογα θα έλεγε κανείς, αλλά ένας οίκος υψηλής ραπτικής για να φτιάξει ένα φόρεμα, ένα παλτό ή οτιδήποτε με την πραγματική έννοια της υψηλής ραπτικής κοστίζει αρκετά χρήματα. Και για μένα δεν είναι αναγκαίο οπωσδήποτε να γίνει αυτό γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι που μπορεί να φτιαχτεί ένα πολύ όμορφο ρούχο και να μην κοστίσει υπέρογκα

Ποιά είναι τα ερεθίσματα σας, τι σας εμπνέει;

Σε γενικές γραμμές το ερέθισμα για την εργασία μου είναι η θηλυκότητα της γυναίκας. Άμα δε φανταστώ δεν αισθανθώ τη θηλυκότητα που εκφράζει μια γυναίκα δε μπορώ να προχωρήσω, αυτό είναι που με διεγείρει και δημιουργώ.

Αυτό είναι στάνταρ ή αλλάζει;

Πάντα αυτό. Η θηλυκότητα ποτέ δε φεύγει από τη μόδα. Η γυναίκα πάντα θέλει να εκφράσει τη θηλυκότητα της. Οι τάσεις της μόδας που λέμε, για ποιόν είναι τάσεις αυτες; Δεν είναι για την κάθε γυναίκα. Η κάθε γυναίκα εκφράζεται διαφορετικά, αν είναι να ντυθεί και να βγει έξω για φαγητό, αν είναι για business meeting, αν είναι να πάει να χορέψει, να διασκεδάσει ή να εντυπωσιάσει. Πάντοτε φοράει κάτι που την εκφράζει εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο αισθάνομαι και εγώ όταν δημιουργώ.

Με τη μόδα και το σχέδιο ρούχων είναι κάτι που το είχατε ανακαλύψει από μικρός ή προέκυψε στη πορεία;

Το είχα από πολύ μικρός. Δέκα, δώδεκα χρονών κεντούσα με την αδερφή μου, μάλιστα σε διακοπές, όταν δεν υπήρχε σχολείο, καλοκαίρια, πάσχα κλπ πήγαινα σε ράφτες και δούλευα, έκανα διάφορες δουλειές σε ραφτάδικα, εδώ στην Κόρινθο. Μου άρεσε και το θέατρο, ακόμα το λατρεύω. Στην Αυστραλία αφού προχώρησα με την μόδα ακολούθησα και το θέατρο, τελείωσα σχολή, έπαιξα επαγγελματικά 2,5 χρόνια συγχρόνως με την επαγγελματική μου πορεία στη μόδα, αλλά η μόδα είχε αρχίσει να με συναρπάζει και να προχωράω στον κόσμο της οπότε με απορρόφησε.

Με την μουσική πως τα πάτε;

Προσωπικά δεν ακολουθώ τίποτα από ότι τρέχει απλά ό,τι αισθάνομαι την στιγμή εκείνη ακούω. Η μουσική είναι όπως το φαγητό, έχεις μια όρεξη να φας κάτι το διαλέγεις. Δεν είναι απαραίτητο να φας ότι σου σερβίρουν. Το ίδιο με την μόδα, δεν ακολουθώ τάσεις, αυτό που αισθάνομαι το εκφράζω και η μουσική είναι μια έκφραση και ο καλλιτέχνης εκφράζει αυτό που αισθάνεται και εγώ ακούω αυτό που με εκφράζει εκείνη τη στιγμή.

Φαντάζομαι ότι και στα σόου τα οποία γίνονται πρέπει να υπάρχει παρέμβαση μεγάλη από εσάς.

Ε βεβαίως, όταν βλέπεις κάτι έχει μεγάλη σημασία και αυτό που ακούς. Να τα συνδυάζεις και τα δύο. Χωρίς τη κατάλληλη μουσική χάνεται αυτό που θέλεις να δώσεις και ο κάθε ένας που το βλέπει, το βλέπει διαφορετικά, ενώ όμως η μουσική, αυτή η νότα, αυτός ο ήχος, αυτό το λίγο περίεργο που μπορεί να κάνει κάποια μουσική αλλάζει όλο το σκηνικό αλλά και την αισθηση που λαμβάνει ο θεατής. Η ενέργεια που λέμε, μου αρέσει πολύ αυτή η ενέργεια. Πριν γίνει το σόου μπαίνω μέσα στη κενή αίθουσα, μ’ αρέσει να στέκομαι πάνω στην άδεια πασαρέλα, να πάρω αυτή την δύναμη, την ενέργεια που λένε και να την αφήσω εκεί μέσα στο χάος. Εκείνη την ώρα φαντάζομαι τις στιγμές που εργαζόμουν στο στούντιο μου με το μυαλό σε αυτή την στιγμή, στη πασαρέλα, γιατί πάντοτε ότι και να δημιουργήσω είμαι με τη σκέψη μου πάνω στην πασαρέλα. Τι απήχηση θα έχει, πως θα φαίνεται από κάθε μεριά, δεξιά, αριστερά, μπροστά, πίσω, πως θα το δει ο κόσμος…

Δίνεις προσοχή στη λεπτομέρεια;

Αυτό που λέω συχνά είναι ότι δεν έχω κανένα ειδικό ταλέντο απλά δίνω σημασία στη λεπτομέρεια.

Και ο έρωτας;

Κοίτα, ο έρωτας ο παντοτινός είναι με τη δουλειά που κάνω, μετά ήρθε ο άλλος έρωτας. Εκεί στο Τορόντο γνώρισα την γυναίκα μου. Είχε μπουτίκ και ήταν μανεκεν και γνωριστήκαμε για επαγγελματικούς λόγους. Η επαφή μας, οι συζητήσεις μας και ο χρόνος που κυλούσε έδειξε ότι υπήρχε κάτι παραπάνω και τελικά ενωθήκαμε. Και σήμερα εξακολουθεί να είναι ακόμα μαζί μου, είμαστε συνέταιροι δουλεύουμε όλα τα χρόνια μαζί κοιμόμαστε και μαζί ζούμε μαζί. Ειναι σύντροφος ζωής.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος σου. Η γυναίκα μου, είναι ο άνθρωπος που θα με στηρίξει, ο άνθρωπος που θα ακούσει και θα δεχθεί τα νεύρα μου, ο τοίχος που θα ξεσπάσω στις δύσκολες στιγμές μου αλλά και ο μεγαλύτερος κριτής μου, με την έννοια της εποικοδομητικής κριτικής.

Κυριάκος Καρράς, συνεχιστής της φιλοσοφίας

Ο γιός μου ο Κυριάκος που είναι το δεξί μου χέρι. Μεγάλωσε μέσα στο στούντιο, κοιμόταν κάτω από τους πάγκους και από μικρή ηλικία σχεδίαζε και έραβε. Θυμάμαι μια περίπτωση ήμασταν σε μια επίδειξη στο Χονγκ Κονγκ, ήταν πέντε χρονών τότε και είχε έρθει στο στούντιο να με ρωτήσει αν έχω πολύ δουλειά ακόμα. Και του λέω ναι. Πόσα σχέδια είναι να κάνεις μου λέει. Έχω ακόμα είκοσι του απαντώ και μου δίνει πέντε σχέδια και μου λέει, αυτά είναι από εμένα, παρτα να κάνεις λιγότερη δουλειά! Τα έχω ακόμη αυτά τα σχέδια (γέλιο)

Ο Κυριάκος αγαπά πολύ την Ελλάδα, σπούδασε αρχαιολογία και παγκόσμια ιστορία. Έκανε ανασκαφές στην Νεμέα, πήρε το πτυχίο του και μετά μου λέει “μπαμπά θα δουλέψουμε μαζί”. Έχει γίνει τόσο τέλειος όχι μόνο σαν καλλιτέχνης αλλά αντιλαμβάνεται και το πνεύμα της φιλοσοφίας μου χωρίς να του το έχω επιβάλλει. Σχεδιάζει πλέον ολόκληρες συλλογές από μόνος του, να τώρα που λείπω εγώ αυτός είναι στο στούντιο και προχωρά την εργασία μας. Πλέον τις συλλογές τις δημιουργούμε μαζί, παρέα.

Πότε θα έρθετε μαζί με τον Κυριάκο να κάνετε επίδειξη στην Κόρινθο;

Αυτό είναι υπό συζήτηση και θα είναι χαρά μου. Εγώ είμαι έτοιμος και θα χαρεί πολύ και ο Κυριάκος γιατί αγαπάει την Ελλάδα και ειδικά την Κόρινθο.

Οι δύσκολες στιγμές

Υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να σε απογοητεύσουν. Αφού τελείωσα τη σχολή η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα εργοστάσιο μεγάλο όπου έφτιαξα δύο τρία σχέδια και έρχεται ο διευθυντής και μου λέει “τι είναι αυτά”, σχέδια του απαντώ, “εξω” μου λέει εσύ δεν θα γίνεις ποτέ σχεδιαστής! Αυτά συμβαίνουν, τα περισσότερα είναι όχι από τα ναι στη ζωή ενός καλλιτέχνη.

Πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα όχι, τα ποτέ;

Κοίτα εξαρτάται τι δύναμη έχεις μέσα σου, σε τι πιστεύεις, πόσο πιστεύεις αυτό που κάνεις, άμα δεν μπορείς να έχεις μεγάλη πίστη σε αυτό που κάνεις εσύ, πως θα σε πιστέψουν οι άλλοι;

Η δυναμική της απλότητας

Αυτό που πιστεύω για τον άνθρωπο είναι η απλότητα που μπορεί να έχει. Παρότι είμαστε ένα πολύπλοκο όν μπορούμε να παραμείνουμε απλοί. Μόνο όταν υπάρχει απλότητα μεταξύ μας μπορεί ο ένας να διεισδύσει στις σκέψεις ή στις πράξεις κάποιου συνανθρώπου του, αδελφού του, φίλου του κτλ. Ολα τα άλλα, τους τοίχους που χτίζουμε τριγύρω μας νομίζουμε ότι προστατεύουμε τον εαυτό μας αλλά είναι ψεύτικο αυτό που κάνουμε. Απλά δεν επιτρέπουμε σε τίποτα να διεισδύσει μέσα μας για να μπορέσουμε να βγάλουμε και εμείς προς τα έξω κάτι άλλο.

Προσεύχεστε στον θεό;

Όταν προσεύχομαι στον θεό, δεν ζητώ, δεν λέω θεέ μου δώσε μου εκείνο ή το άλλο, αυτό είναι παράλογο. Ζητώ να μου δώσει δύναμη και να μου αφήσει ελεύθερο μυαλό να σκεφτώ να κάνω αυτό που είναι σωστό και εφόσον το μυαλό μας το σκεφτεί σωστά και έχεις και την δύναμη μπορείς να καταφέρεις πράγματα. Αυτή είναι η απλότητα και το άνοιγμα που πρέπει να έχεις. Ο άνθρωπος είναι ένας δέκτης ο θεός είναι ο πομπός, αυτός που εκπέμπει την ζωή, αν δεν μπορέσουμε να βρούμε τα κύματα που εκπέμπει για να τον ακούσουμε δεν κάνουμε τίποτα.

Η επιτυχία σας έχει αλλάξει;

Αισθάνομαι ως άνθρωπος ακριβώς όπως όταν είχα φύγει από εδώ,μικρό παιδί, δεν έχει αλλάξει τίποτα για μένα. Έρχομαι πάλι εδώ, περπατάω στους δρόμους όμορφα απλά, μιλώ στους γείτονες, στους ανθρώπους που έβλεπα πιτσιρικάς. Με το ίδιο πνεύμα ακόμα αισθάνομαι την δουλειά μου, δεν με έχει κουράσει. Όταν μπαίνω μέσα στο στούντιο δεν κοιτάζω την ώρα, χάνω τον χρόνο, αλλα δεν νιώθω κούραση. Όταν ετοιμάζω ρούχα για επιδείξεις κοιμάμαι τρεις ώρες ανά δύο μέρες. Δεν μ αρέσει η διακοπή, όταν ξεκινήσω δεν μπορώ να σταματήσω. Όταν με ρωτάνε τι με συγκινεί τι με εμπνέει, η δουλειά μου με εμπνέει. Η δημιουργία μέσα από την δουλειά μου είναι το καύσιμο μου.

Οι ρίζες

Εάν ο άνθρωπος δεν θυμάται τις ρίζες του δεν ξέρει που παει. Πρέπει να ξέρεις από που έρχεσαι για να ξέρεις που πας.

Η συμβουλή   

Η στιλιστική συμβουλή του στις γυναίκες είναι να φορούν αυτό που αισθάνονται ότι τις εκφράζει και τίποτε άλλο.

Το μήνυμα

Όπως έχει πει ο Απ. Παύλος “Δεν χρωστάμε τίποτα ο ένας στον άλλον εκτός από αγάπη”.

Ο χρόνος

Ποτέ μου δε κοιτώ τα χρόνια πίσω, κοιτώ πάντοτε μπροστά.