Ο φόβος του Μαρτίνς για την αγωνιστική αστάθεια του Ολυμπιακού

Ακόμη και έναντι της ύπουλης Αντβέρμπ ήταν εμφανής η ανησυχία του Μαρτίνς, αποτυπωμένη και πάλι στο άοσμο αγωνιστικό προφίλ του Ολυμπιακού. Οι γηπεδούχοι ήταν πολύ πιο κοντά σε νέα γκέλα με ακόλουθες αδυναμίες, μέχρι που ήρθε το λυτρωτικό γκολ του Όλεγκ. Το σύνολο του Πορτογάλου προπονητή εισήλθε στον αγώνα με ιδιαίτερη αμφιβολία ως προς την δυναμικότητά του. Εστίασε κυρίως στην άμυνα όντας συχνά τοποθετημένο πίσω από το ημικύκλιο, ενώ το σκηνικό άλλαξε μονάχα στο τελευταίο δεκάλεπτο (!) με την είσοδο περισσότερων δημιουργικών παικτών και την μετατροπή του σχήματος σε άκρως επιθετικό.

Από που πηγάζει η ανισορροπία τόσο του Ολυμπιακού, όσο και του προπονητή του

Μπορούμε να κοιτάξουμε την ενδεκάδα των Ερυθρόλευκων τουλάχιστον τα δύο τελευταία έτη, η οποία εμφανίζεται μετέωρη κάθε φορά ως προς τις επιλογές των βασικών προσώπων. Εκεί λοιπόν, υπάρχει και η αμφισβήτηση του Μαρτίνς, καθώς δεν μπορεί να καταλήξει στους βασικούς και αναντικατάστατους παίκτες, όπως πολύ ορθά έπραξε με τους Καμαρά, Ελ Αραμπί, Εμβιλά κλπ. Έπειτα από τις ηχηρές αποχωρήσεις παικτών από τον κορμό, σε κάθε φάση αναπροσαρμογής του ρόστερ ο Μαρτίνς προχωρά στην ατομική αξιολόγηση, αλλά βέβαιος δεν είναι για τις νεοφερμένες λύσεις των δύο τελευταίων σεζόν. Δοκιμάζει λοιπόν παίκτες, και έπειτα τους παραμελεί. Αλλάζει συνεχώς συστήματα, προσπαθώντας να ανακαλύψει ένα εναλλακτικό πλάνο που θα αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα του ρόστερ του.

Προσέξτε λόγου χάρη, χθες την συμπεριφορά του λίγου Ονιεκούρου, ο οποίος στεκόταν αρκετά πίσω κοντά στο Ρέαμπτσιουκ, αλλά και το πόσο ολομόναχος κινούνταν ο βελτιωμένος Ελ Αραμπί. Επικρατούσε ξεκάθαρη βλέψη ως προς την κάλυψη των νώτων στην άμυνα, αφού και οι τέσσερις αμυντικοί πρόκειται για μονάδες που κάποιοι τώρα δρουν ως βασικοί, ενώ με κάποιους άλλους αναγκάζεται κανείς να συμπορεύεται με πιθανές τους γκέλες και αδυναμίες. Πέρα από την σαφή προτίμηση τακτικής του τεχνικού επιτελείου, και οι παίκτες της πρώτης γραμμής – χώρια του Μαροκινού στράικερ – υπολείπονται σε ατομική ενέργεια, σε φουριόζα δηλαδή πατήματα εντός της αντίπαλης περιοχής που θα ωθήσουν τον Ολυμπιακό ως κυρίαρχο.

Οπότε η ανάγκη εύρεσης γκολ έφερε στο τέλος εσπευσμένα αρκετές αλλαγές, με τις οποίες ο Ολυμπιακός αναθάρρησε στα ελάχιστα λεπτά που απέμεναν. Βέβαια, ακόμη κι αν συνέβαλαν οι φρέσκοι του πάγκου σε μεγάλο βαθμό στη νίκη, η τρικυμία στην άμυνα συνέχιζε ακλόνητη. Σχετικά με το όμορφο γκολ του Όλεγκ στη φάση συμμετέχουν ενεργά τόσο οι Κουντέ, Βρουσάι, όσο και ο Τικίνιο. Όλοι τους αυτοί περικύκλωσαν την αντίπαλη περιοχή, και με τις οργανωτικές τους ικανότητές λίγο πολύ, έσπρωξαν στον δραματικό επίλογο του αγώνα, όπως συνέβη και με τον Ατρόμητο. Φυσικά, μαζί τους και ο Βαλμπουενά, ο οποίος είναι ο μόνος παίκτης που φροντίζει την ανάπτυξη της ομάδας και βρίσκεται με τόσο έντονο ρόλο μέσα στις φάσεις και σε κάθε επιχείρηση συνεργασίας με τους υπόλοιπους.

Τι μας αποδεικνύει η περίπτωση του Όλεγκ

Όσον αφορά τον Μολδαβό, είναι προφανές πως στα τελευταία του δύο παιχνίδια αφήνει την εικόνα ενός σεβαστού παίκτη, που τη δεδομένη στιγμή μόνο εκείνος δεν ανήκει στις παραφωνίες ή στα διλήμματα του προπονητή σε κάλυψη πόστων. Σιγά σιγά ο Όλεγκ το θέλουμε ή όχι, αρχίζει να γίνεται κανονικότητα. Και η αλήθεια είναι πως ο κόσμος τον κάθε Ρέαμπτσιουκ θα τον αγκάλιαζε ευκολότερα, εάν υπήρχε ένα ισχυρό γκρουπ παικτών, όπως στο κοντινό παρελθόν. Παίκτες, όπως ο Μολδαβός, οι Μασούρας και Μπουχαλάκης ή κάποτε ο Φουστέρ, κυρίως με αυτό τον τρόπο κερδίζουν στο πέρασμα του χρόνου την εκτίμηση του κόσμου: με μαχητικότητα, ουσία στην όποια απόδοση έχουν, κι ας υπολείπονται σε ποιότητα για το κάτι παραπάνω. Επιβραβεύονται από την κερκίδα μετέπειτα για αυτού του είδους την προσφορά, όχι απαραιτήτως για την υψηλή τους ή μη αξία.

Συνεπώς, ο Μαρτίνς θα εξακολουθεί να αναζητεί απαντήσεις, παρμένες από του παίκτες του και μόνο. Και αυτές είναι που θέλει αγωνιωδώς από τις τωρινές μεταγραφές. Τα εξτρέμ σε καμία των περιπτώσεων δεν έχουν ενταχθεί ως σοβαρά μέλη της ενδεκάδας. Μέχρι και ο Βρουσάι ως ρεζέρβα ενδέχεται να τους συναγωνιστεί επάξια. Από εκεί και έπειτα, ο Πορτογάλος κατασταλάζει ίσως στα ακραία μπακ, με κάποιες όμως αμφιβολίες, ενώ τόσο σε άξονα ή στη κορυφή επίθεσης τα ερωτηματικά εκεί ταλαιπωρούν ακόμη από πλευράς σκέψης.

ΥΓ. Ο Σωκράτης ήταν μονάχα για αλλαγή στην ανάπαυλα. Κι όμως συνέχιζε, και συνέχιζε να περιφέρεται στο γήπεδο…

ΥΓ. Οι κινήσεις του Καρμπόβνικ και το να ζητάει μπάλα ο Πολωνός, είναι ψηλά γράμματα για τους μέσους της παράλληλης και μόνο πάσας…