Μέσα από μία ματιά στη παγκόσμια πολιτική σκακιέρα τα τελευταία χρόνια, αλλά και τις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα στο πλανήτη αυτό, ας κάνουμε ένα παραλληλισμό με το ελληνικό ποδόσφαιρο για να κατανοήσουμε βαθύτερα τις πολιτικές που τίθενται σε εφαρμογή και έχουν άμεσο αντίκτυπο στο προϊόν που λέγεται super league (σίγουρα ο εφευρέτης της ονομασίας του ελληνικού πρωταθλήματος είναι μέγας είρωνας).

Εδώ και 22 χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου αλλά και το ποδόσφαιρο, υπάρχει μια μεγάλη σταθερή δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το όνομα της ομάδας αυτής; Ολυμπιακός (για την αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων δεν υποστηρίζω και δεν υποστήριζα ποτέ την εν λόγο ομάδα). Κάτι αντίστοιχο έχουμε και με τις Η.Π.Α., μόνο που στη περίπτωση αυτή η πρωτοκαθεδρία της στο κόσμο τούτο κρατάει περίπου μια εκατονταετία.

Ξαφνικά, η πρωτοκαθεδρία αυτή τίθεται σε αμφισβήτηση, καθώς προβάλει απ’ την ανατολή μία δύναμη απ’ τα παλιά, η Κίνα. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο η δύναμη αυτή έρχεται απ’ τα βόρεια της χώρας, κατά Θεσσαλονίκη μεριά, απ’ τη Τούμπα πιο συγκεκριμένα.

Ο κόσμος, τόσα χρόνια (μια 50ετία κοντά) είχε συνηθίσει να έχει πάνω απ’ το κεφάλι του δύο δυνατούς παίχτες, Η.Π.Α. και Σοβιετική Ένωση (μετέπειτα Ρωσία) που ήλεγχαν το κόσμο. Ανταγωνισμός στο έπακρον, κοντά στην έναρξη ενός πυρηνικού πολέμου και μια προσπάθεια και απ’ τις δυο πλευρές να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν κράτη δορυφόρους που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δύο δυνάμεων. Υπήρχε και η Ευρωπαïκή Ένωση βέβαια, ερχόμενη βέβαια σε δεύτερη μοίρα. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε και στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα με χρονολογική διαφορά βέβαια απ’ τα προαναφερθέντα γεγονότα. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ή Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός , βρίσκονταν σε μία κόντρα για αρκετές δεκαετίες ( πέραν των οπαδικών διαφορών, αλλά και με βαθμολογικό ανταγωνισμό ). Εδώ σε δεύτερη μοίρα θα μπορούσαμε να βάλουμε την Α.Ε.Κ. παρότι υπήρχαν χρονιές που πρωταγωνίστησε.

Στόχος της κάθε δύναμης ήταν και είναι να εδραιωθεί ως ο απόλυτος ηγεμόνας. Η επίτευξη του στόχου αυτού επιχειρείται με κάθε μέσο. Στα πολιτικά δρόμενα επιτυγχάνεται με το να προσπαθήσει η δύναμη που απειλείται να εξαφανίσει την ανερχόμενη δύναμη, υπονομεύοντας κάθε κίνηση η οποία θα είχε ωφέλιμα αποτελέσματα για τους αναδυόμενους. Γι’ αυτό αντιμάχονταν τόσα χρόνια Σοβιετική Ένωση και Η.Π.Α., γι’ αυτό αντιμάχονται και σήμερα Η.Π.Α. και Κίνα.

Στο ποδοσφαιρικό μας πρωτάθλημα η απόλυτη εξουσία έρχεται μέσα από την «κατάκτηση» της Ε.Π.Ο.. Επί της ουσίας ο έχων το παρασκήνιο έχει και το πρωτάθλημα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Όλα λειτουργούν υπέρ του και κατά των συνδιεκδικητών του. Και κάπως έτσι βλέπουμε το Π.Α.Ο.Κ. σε έναν ‘’αλληλοσπαραγμό’’ με τον Ολυμπιακό. Τελευταία απόδειξη αυτού; Μία προσπάθεια του δεύτερου να αποδείξει ότι η διοίκηση του Π.Α.Ο.Κ. εμπλέκεται στα διοικητικά της Ξάνθης, κάτι που αν αποδειχθεί θα πρέπει να υποβιβάσει την ομάδα της Θεσσαλονίκης στη  Super League 2 (μπορεί και όχι, στην Ελλάδα είμαστε).

Μη μας φαίνεται περίεργο πάντως ότι δεν έχει υπάρξει ανάλογη κόντρα στο παρελθόν. Ακόμα και στα χρόνια Ολυμπιακού – Παναθηναïκού τέτοιες διαμάχες δε λαμβάναν χώρα, διοικητικά τουλάχιστον. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι οφείλονται σε δύο παράγοντες. Α) Δε σχετίζονταν τόσο άρρηκτα τα συμφέροντα των προέδρων με την εκάστοτε κυβέρνηση, κάτι που δείχνει και την άμεση εμπλοκή της πολιτικής στο ποδόσφαιρο. Β) Ο Παναθηναïκός δεν έκανε ιδιαίτερη προσπάθεια να πάρει τα ηνία με το παρασκήνιο και να εκθρονίσει το Σωκράτη Κόκκαλη κατά τη διάρκεια της προεδρίας Γιάννη Βαρδινογιάννη.

Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μια τέτοια διαμάχη θα λήξει μόνο μετά την ήττα του ενός ή του άλλου, (όπως ήρθε και η ήττα για το Παναθηναïκό, μέσα από εσωτερικούς τριγμούς που επέφερε η αποχή από τους τίτλους). Για να έρθει μια νέα κόντρα στο μέλλον. Και δεν είμαι κάποιος προφήτης. Το ίδιο το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να προωθείται ο ανταγωνισμός(το αν είναι υγιής ή όχι μπορείς να το κρίνεις μόνος σου) κατ’ εμέ όμως είναι το αγκάθι για να ορθοποδήσει το ποδόσφαιρο και πάλι. Και όταν λέω να ορθοποδήσει εννοώ να το δούμε και πάλι ως μία ψυχαγωγική ενασχόληση και όχι ως έναν πόλο διαμάχης και μίσους .

 

 

 

 

Ο  ‘’ΔΙΕΘΝΟΛΟΓΟΣ’’

Μέσα από μία ματιά στη παγκόσμια πολιτική σκακιέρα τα τελευταία χρόνια, αλλά και τις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα στο πλανήτη αυτό, ας κάνουμε ένα παραλληλισμό με το ελληνικό ποδόσφαιρο για να κατανοήσουμε βαθύτερα τις πολιτικές που τίθενται σε εφαρμογή και έχουν άμεσο αντίκτυπο στο προϊόν που λέγεται super league (σίγουρα ο εφευρέτης της ονομασίας του ελληνικού πρωταθλήματος είναι μέγας είρωνας).

Εδώ και 22 χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου αλλά και το ποδόσφαιρο, υπάρχει μια μεγάλη σταθερή δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το όνομα της ομάδας αυτής; Ολυμπιακός (για την αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων δεν υποστηρίζω και δεν υποστήριζα ποτέ την εν λόγο ομάδα). Κάτι αντίστοιχο έχουμε και με τις Η.Π.Α., μόνο που στη περίπτωση αυτή η πρωτοκαθεδρία της στο κόσμο τούτο κρατάει περίπου μια εκατονταετία.

Ξαφνικά, η πρωτοκαθεδρία αυτή τίθεται σε αμφισβήτηση, καθώς προβάλει απ’ την ανατολή μία δύναμη απ’ τα παλιά, η Κίνα. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο η δύναμη αυτή έρχεται απ’ τα βόρεια της χώρας, κατά Θεσσαλονίκη μεριά, απ’ τη Τούμπα πιο συγκεκριμένα.

Ο κόσμος, τόσα χρόνια (μια 50ετία κοντά) είχε συνηθίσει να έχει πάνω απ’ το κεφάλι του δύο δυνατούς παίχτες, Η.Π.Α. και Σοβιετική Ένωση (μετέπειτα Ρωσία) που ήλεγχαν το κόσμο. Ανταγωνισμός στο έπακρον, κοντά στην έναρξη ενός πυρηνικού πολέμου και μια προσπάθεια και απ’ τις δυο πλευρές να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν κράτη δορυφόρους που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δύο δυνάμεων. Υπήρχε και η Ευρωπαïκή Ένωση βέβαια, ερχόμενη βέβαια σε δεύτερη μοίρα. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε και στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα με χρονολογική διαφορά βέβαια απ’ τα προαναφερθέντα γεγονότα. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ή Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός , βρίσκονταν σε μία κόντρα για αρκετές δεκαετίες ( πέραν των οπαδικών διαφορών, αλλά και με βαθμολογικό ανταγωνισμό ). Εδώ σε δεύτερη μοίρα θα μπορούσαμε να βάλουμε την Α.Ε.Κ. παρότι υπήρχαν χρονιές που πρωταγωνίστησε.

Στόχος της κάθε δύναμης ήταν και είναι να εδραιωθεί ως ο απόλυτος ηγεμόνας. Η επίτευξη του στόχου αυτού επιχειρείται με κάθε μέσο. Στα πολιτικά δρόμενα επιτυγχάνεται με το να προσπαθήσει η δύναμη που απειλείται να εξαφανίσει την ανερχόμενη δύναμη, υπονομεύοντας κάθε κίνηση η οποία θα είχε ωφέλιμα αποτελέσματα για τους αναδυόμενους. Γι’ αυτό αντιμάχονταν τόσα χρόνια Σοβιετική Ένωση και Η.Π.Α., γι’ αυτό αντιμάχονται και σήμερα Η.Π.Α. και Κίνα.

Στο ποδοσφαιρικό μας πρωτάθλημα η απόλυτη εξουσία έρχεται μέσα από την «κατάκτηση» της Ε.Π.Ο.. Επί της ουσίας ο έχων το παρασκήνιο έχει και το πρωτάθλημα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Όλα λειτουργούν υπέρ του και κατά των συνδιεκδικητών του. Και κάπως έτσι βλέπουμε το Π.Α.Ο.Κ. σε έναν ‘’αλληλοσπαραγμό’’ με τον Ολυμπιακό. Τελευταία απόδειξη αυτού; Μία προσπάθεια του δεύτερου να αποδείξει ότι η διοίκηση του Π.Α.Ο.Κ. εμπλέκεται στα διοικητικά της Ξάνθης, κάτι που αν αποδειχθεί θα πρέπει να υποβιβάσει την ομάδα της Θεσσαλονίκης στη  Super League 2 (μπορεί και όχι, στην Ελλάδα είμαστε).

Μη μας φαίνεται περίεργο πάντως ότι δεν έχει υπάρξει ανάλογη κόντρα στο παρελθόν. Ακόμα και στα χρόνια Ολυμπιακού – Παναθηναïκού τέτοιες διαμάχες δε λαμβάναν χώρα, διοικητικά τουλάχιστον. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι οφείλονται σε δύο παράγοντες. Α) Δε σχετίζονταν τόσο άρρηκτα τα συμφέροντα των προέδρων με την εκάστοτε κυβέρνηση, κάτι που δείχνει και την άμεση εμπλοκή της πολιτικής στο ποδόσφαιρο. Β) Ο Παναθηναïκός δεν έκανε ιδιαίτερη προσπάθεια να πάρει τα ηνία με το παρασκήνιο και να εκθρονίσει το Σωκράτη Κόκκαλη κατά τη διάρκεια της προεδρίας Γιάννη Βαρδινογιάννη.

Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μια τέτοια διαμάχη θα λήξει μόνο μετά την ήττα του ενός ή του άλλου, (όπως ήρθε και η ήττα για το Παναθηναïκό, μέσα από εσωτερικούς τριγμούς που επέφερε η αποχή από τους τίτλους). Για να έρθει μια νέα κόντρα στο μέλλον. Και δεν είμαι κάποιος προφήτης. Το ίδιο το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να προωθείται ο ανταγωνισμός(το αν είναι υγιής ή όχι μπορείς να το κρίνεις μόνος σου) κατ’ εμέ όμως είναι το αγκάθι για να ορθοποδήσει το ποδόσφαιρο και πάλι. Και όταν λέω να ορθοποδήσει εννοώ να το δούμε και πάλι ως μία ψυχαγωγική ενασχόληση και όχι ως έναν πόλο διαμάχης και μίσους .

 

 

                                                       Ο  ‘’ΔΙΕΘΝΟΛΟΓΟΣ’’

Διαβάστε Περισσότερα