Θα ήθελα να πω δυο κουβέντες σχετικά με την τεράστια βράβευση του δικού μας Γιάννη, διότι ακόμα δεν έχει συμπληρωθεί 24ωρο κι έχουμε διαβάσει (πέραν κάποιων ψύχραιμων απόψεων) ό,τι μπούρδα μπορεί να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους (μετά συγχωρήσεως). Ερώτημα πρώτο: ο Γιάννης τι είναι τελικά; Έλληνας ή Νιγηριανός; Απάντηση: είναι ό,τι αισθάνεται και το ΤΙ αισθάνεται το έχει δείξει κατ’επανάληψη.

Το έχει δείξει χθες το απίστευτο κοστούμι του με τον Παρθενώνα στη φόδρα, με την άρνησή του να υπογράψει πάνω στη σημαία, με το ότι αγωνίζεται με τη φανέλα της εθνικής ιδρώνοντάς την όσο λίγοι, με το ότι ΠΡΟΦΑΝΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ έδωσε τις λεπτομέρειες που διάβασε ο μέγιστος Τζαμπάρ στην παρουσίασή του ως υποψήφιος κλπ. Ο Γιάννης, έχει δείξει ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ αν και πόσο πολύ τιμά ετούτη τη χώρα καθώς και πόσο Έλληνας αισθάνεται. Μέχρι και θητεία έκανε (όση έκανε, δεν έχει καμία σημασία: δηλαδή οι…. “κανονικοί” Έλληνες έχουν κάνει όλοι. Και κατ’ εμέ, αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα ανθρώπου που δεν είχε κανένα πρόβλημα να ενσωματωθεί (ακόμα κι αν δεν του φέρθηκαν σωστά, πολλές φορές, δεν το συζητάμε αυτό).

Εκτιμώ ότι δεν χρειάζεται καν να συζητάμε ΤΙ αισθάνεται. Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Ένα δικό ΜΑΣ παιδί, κατάφερε και βγήκε πολυτιμότερος παίκτης στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου στο μπάσκετ. Και καταφέραμε μέχρι και σε αυτό να στήσουμε παραφιλολογία. Άλλος στέκεται στο χρώμα του. Άλλος στέκεται στο επώνυμό του. Άλλοι θυμούνται πάλι τον Ισοκράτη (που δεν είχε πει έτσι αυτό που κυκλοφορεί ευρέως). Άλλοι χλευάζουν με διάφορες “ατάκες”. Άλλοι απλώς αφρίζουν. Άλλος στέκεται στο ότι αφού αυτός είναι έτσι, να νομιμοποιηθεί όλο το προσφυγικό συλλήβδην και προσπαθούν ακόμα και τώρα να δημιουργήσουν ευκαιρίες από το πουθενά.

Άλλοι απλώς ξεχνάνε πόσο πολύ παρακαλούσαν κάποτε να ελληνοποιηθεί ο τάδε παικταράς για να ανοίξει κι άλλη θέση ξένου για την ομαδάρα μας. Κάποιοι άλλοι επίσης έχουν ξεχάσει ότι διάφοροι άλλοι ελληνοποιημένοι αθλητές, μας έχουν γεμίσει υπερηφάνεια. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: ένα νέο παιδί που ο ίδιος ΘΕΛΕΙ να είναι μέρος της Ελλάδας, που μόχθησε να το πετύχει, απλώς ψηφίστηκε πολυτιμότερος παίκτης. Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ πολιτική πίσω από αυτό και ως εκ τούτου δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ άλλο θέμα προς συζήτηση. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς για να’χουμε να λέμε νομίζω.

Ειδικώς όμως ως προς τον παραλληλισμό με το μεταναστευτικό που επιχειρείται από συγκεκριμένες κατευθύνσεις, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η λέξη κλειδί είναι η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ. Αυτό που έκανε ο Γιάννης και η οικογένειά του. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ και όποιος θέλει να το διαπιστώσει, ας έρθει μια βόλτα στο ανατολικό Αιγαίο. Κάτι ακόμα που ξέρω είναι ότι αυτές οι μέρες είναι δύσκολες και για τους χρυσαυγήτες και για τους αναρχικούς. Ας πρόσεχαν.